Πόσο ελεύθερη μπορεί να νιώθει μια γυναίκα στην Κορέα του σύγχρονου κόσμου, όταν είναι υποχρεωμένη να καταπνίξει τα θέλω της, τον αξιακό της κώδικα, τις εσώτερες επιθυμίες της, την φυσική της τάση για αυτοπραγμάτωση; Πολλά τα ερωτήματα που μπορούν να προκύψουν στον αναγνώστη διαβάζοντας το συγκεκριμένο αριστούργημα. Εκτιμώ ότι οι δέκτες θα ανταποκριθούν διαφορετικά στα βιωματικά ερεθίσματα του συγκεκριμένου βιβλίου ανάλογα με το αν πρόκειται για αντρικό ή για γυναικείο κοινό.
Επίσης, η κριτική μου θεώρηση είναι ότι η κατασκευαστική υφή του μυθιστορήματος είναι έτσι καμωμένη ώστε να αποτελέσει μια γερή γροθιά στο στομάχι των αντρών, να τους συγκλονίσει, συνταράσσοντας συθέμελα κάθε παγιωμένα αρτηριοσκληρωτική νόρμα περί ηγεμονικής θέσης της έμφυλης αντρικής ταυτότητας. Εκείνο που θα σάς μαγέψει αλλά και συνάμα θα σάς προκαλέσει τρόμο είναι η στεγνή αφήγηση-ντοκουμέντο.
Δεν υπάρχει ίχνος λυρισμού, το συγγραφικό υποκείμενο επιτηδευμένα απομακρύνεται από κάθε λειασμένη-εξωραϊσμένη λογοτεχνικότητα. Οι καταγραφές ντοκουμέντο, η παράθεση στατιστικών, οι ψυχροί αριθμοί συμβολίζουν τον κατοπτρικό ρόλο της παραποιημένης λειτουργίας των γυναικών στην Κορέα, ή ενδεχομένως παντού, αν αντιτάξουμε στον προσδιορισμένο τόπο την απροσδιοριστία ή, αν μπήξουμε ακόμη πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή, την εκάστοτε δυστοπία.
Η Κιμ Τζιγιάνκγ φαινομενικά είχε τα πάντα: ένα παιδί, ένα σύζυγο, που δούλευε ώστε να μην τούς λείψει τίποτα. Πώς ένιωθε, όμως, την τελευταία μέρα της δουλειάς της πριν παραιτηθεί, πριν αναγκαστεί να θυσιάσει όλα της τα επαγγελματικά σχέδια στο βωμό της ανατροφής του παιδιού και της απόλυτης αφοσίωσης στον σύζυγό της; Η συγκεκριμένη ηρωίδα, για να γίνει απόλυτα κατανοητό το δράμα της, πρέπει να θεαθεί μόνο ως ένας απρόσωπος αριθμός ανάμεσα στα τόσα συσσωρευμένα θύματα-γυναίκες σε έναν αμείλικτα ανδροκρατούμενο κόσμο.
Σε εκείνη την χώρα της Ανατολής, υποθάλπονται οι εκτρώσεις όταν αναμένεται να γεννηθεί κορίτσι, τα θηλυκά κοιμούνται στο ίδιο δωμάτιο, δεν επιτρέπεται να ντυθούν όπως θέλουν στο σχολείο για να μην προκαλούν, αναγκάζονται να δουλεύουν από μικρή ηλικία για να σπουδάσουν τα αρσενικά-αδέρφια τους, είναι καταδικασμένες είτε να μην μορφωθούν είτε να αφήσουν το επάγγελμά τους.
Όλα αυτά καταλήγουν στον πληθωρισμό της προσωπικότητάς τους, επιφέροντας μια πολλαπλότητα ρόλου που οδηγεί στο τραγικό αδιέξοδο του κατακερματισμού του είναι τους. Συνεπώς, η Τζιγιάνγκ δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη, αφού η ιδιοσύστατη ταυτότητά της έχει γίνει πολτός.
Μπορεί να είναι η μάνα της, ή η γιαγιά της ή, γενικά, η κάθε καταπιεσμένη γυναίκα που δεν έχει πρόσωπο, που βρίσκεται στο πουθενά και στο τίποτα, καταλήγοντας να είναι μόνο ένα άψυχο στατιστικό δεδομένο, τίποτα περισσότερο. Αναρωτιέται κανείς πόσο μια γνήσια λογοτεχνία μπορεί να ενσωματωθεί με απόλυτη φυσικότητα σε μια ιατρική γνωμάτευση ή σε μια κοινωνιολογική καταγραφή, με έντονες ψυχογραφικές προεκτάσεις και υπό την σκέπη του αμφίδρομου σχήματος ανθρωποκεντρισμός-κυνισμός.
Ανάμεσα στην συγγραφέα και στον αναγνώστη μεσολαβεί ένα ιδιαίτερο, ανηλεές, σύμπαν 179 σελίδων μέσα στο οποίο θα περιπλανηθείτε για να ανακαλύψετε το δικό σας ανθρώπινο πρόσωπο, όσο αλώβητο έχει παραμείνει στο σκληρό και άκαμπτο σήμερα.
