Η πολύ ιδιαίτερη, ιδιοσύστατη, γραφή διακρίνει το νέο ποιητικό βιβλίο της Γιαννίση. Ο τολμηρός νεωτερισμός της είναι ότι επιχειρεί το αμφίδρομο σχήμα της αναγωγής στην αχρονία του μύθου για να ανακτήσει το υφάδι του ιστορικού άξονα στην πιο αίσια προοπτική του. Η αρχετυπική ενατένιση του κόσμου συμπορεύεται με την μητρότητα ως έκφανση της αρχής της ζωής, αλλά και της αντίστροφης πορείας της αντίστασης στον θάνατο. Η πολυτροπική αυτή ποίηση εκπέμπει πολύ έντονα σήματα μέσα στην μινιμαλιστική χροιά της.
Σκηνοθετείται με τρόπο που καθιστά πλήρως αυτεξούσιο τον ποιητικό λόγο ως ένα είδος κλεισμένο και περιχαρακωμένο συνάμα από ένα άλλο γραμματειακό είδος. Ο ερανισμός των διακειμενικών επιλογών από την αρχαία ελληνική γραμματεία επενεργούν ως το φυσικό φόντο εκτύλιξης μιας παλιάς ιστορίας, ιδωμένης από μια φρέσκια και πρωτόφαντη οπτική. Ανακλάται η δημιουργία του κόσμου ως η αρχή του παντός μέσα από την αρχική δεξαμενή της μήτρας.
Κινείται έτσι η διαδικασία, ώστε διαβάζοντας κανείς το εξαιρετικό αυτό βιβλίο να προβληματιστεί τόσο σε οντολογικό όσο και σε κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο: ποια η τύχη της γυναίκας όταν απειλείται σε έναν κόσμο που συνθλίβει την εσωτερικότητα, καταπνίγοντας την αυτοέκφραση; Πόσο βίαια έχει πραγματωθεί η μετάβαση σε διαχρονική βάση από το γυναικείο διάκοσμο, ως εξελικτική κοινωνική προοπτική, στην κατακρεούργηση του θηλυκού στο όνομα του σκληροπυρηνικού αντροκεντρικού μηχανισμού;
Η έντονη υποβλητικότητα και η ρυθμικότητα των στίχων, οι ελεγχόμενοι συναισθηματικοί τόνοι, η ευελιξία του ποιητικού εγώ να επεξεργάζεται την φιλολογική παράδοση με έναν τόσο προσωπικό και γόνιμο τρόπο, οδηγούν στην ποιητική ανασύνθεση του κόσμου υπό το πρίσμα της επιζητούμενης εναρμόνισης κοινωνικών ρόλων και στερεοτύπων.
Από τον ερωτικό πόθο γεννιέται η ζωή που εισέρχεται βίαια στον κόσμο. Ο πρώτος χώρος που την δεξιώθηκε είναι της γυναίκας. Κάθε νέα ύπαρξη ακροβατεί σταθερά στο γοητευτικό επίγειο ταξίδι μεταξύ ζωής και θανάτου. Η ανατροπή έρχεται από την στιγμή που διαταράσσονται οι φυσικές νόρμες, οδηγώντας στην πάταξη της γυναικείας αυτοπραγμάτωσης. Η Θέτις είναι εκείνη που θέτει αλλά και εκείνη που θρηνεί. Πρόκειται για μια ουσιαστική ερμηνευτική βάση του βιβλίου.
Όσο μια γυναίκα μπορεί να ρυθμίζει το πεπρωμένο της, άλλο τόσο ενέχεται ο κίνδυνος του να μείνει μόνη, οδηγούμενη στην ήττα. Τότε, τα θέλω της γίνονται μια ουτοπία, μια φευγαλέα άπιαστη εικόνα. Η καταιγιστική ροή του «χιμαιρικού ποιήματος», θα σάς μαγέψει, αφήνοντάς σας ανοιχτά πολλά ζητήματα περί ανόδου και πτώσης επιτελεστικών ταυτοτήτων. Το μυθικό περίβλημα είναι τόσο δραστικό, εδραζόμενο σε γερές ρεαλιστικές βάσεις. Διαβάζοντας αυτούς τους στίχους, είναι σαν να πατάς στη γη και να ατενίζεις συνάμα τον σκοτεινό βυθό της συμπαντικής αβύσσου ως συμβολικά ταυτόσημη έκφραση της υπαρξιακής περιδιάβασης. Η «Θέτις και Αηδών» αποτελούν έναν πολύσημο ερμηνευτικό οδηγό της ανθρώπινης διαχρονίας.
