Είναι το δάκρυ στα παιδιά πολύτιμο διαμάντι,

μα της Μυρώς το ξεπερνά, καθώς αυτή σε τάφο

κοινό το χύνει, π’ άνοιξε με τα μικρά της χέρια

κι απόθεσε τον τζίτζικα και την ακρίδα, που ’χαν

τον ισοδύναμο γευτεί θάνατο στα φτερά τους.

———-

*Η Ανύτη, μελοποιός του 3^ου αι. π.Χ., έγραψε το ακόλουθο ποίημα,  που έδωσε αφορμή για τη μετάπλασή του:

’Ακρίδι, τῇ  κατ’ ἄρουραν ἀηδόνι, καί δρυικοίτᾳ

τέττιγι ξυνόν τύμβον ἔτευξε Μυρώ,

παρθένιον στάξασα κόρα δάκρυ·  δισσά γάρ αὐτᾶς

παίγν’ ὁ δυσπειθής ᾢχετ’ ἔχων ’Αίδας.