Στο δρόμο μας για το χωριό, στην Εθνική,
Σου δείχνω ένα γυάλινο, ψηλό κτίριο,
Πώς τα τζάμια σχηματίζουνε περίτεχνα
Σχέδια και γωνίες, πώς λαμποκοπάνε.
Μου λες ότι αυτό που βλέπεις είναι λευκά περιστέρια
παγιδευμένα εκεί.
Σου δείχνω σμήνη πουλιών,
Πώς σχηματίζουνε φιγούρες,
Πώς γνωρίζουνε όλα πού να πάνε
Ταυτόχρονα, πόσο αρμονικά πετάνε,
Σα να κολυμπάνε.
Απεγνωσμένα πλήθη, λες,
Κυνηγημένα από υψηλής τεχνολογίας όπλα,
Σφαίρες και δηλητηριώδη χημικά αέρια.
Όταν φτάνουμε στο χωριό
Σου φτιάχνω δαχτυλίδια από μαργαρίτες.
«Τόσα πέταλα μαζί, τόσοι κύκλοι», μου λες
«Πώς πνίγουν το λιγνό τους μίσχο.
Ούτως ή άλλως, ποιο το νόημα
Να πλέκεις λουλούδια που
Θα μαραθούν τόσο σύντομα και
Σαν το ζυμάρι που περισσεύει απ’ το ταψί
Θα πέσουν χάμω;»
Σου φέρνω παπαρούνες.
Τις κοιτάζεις καχύποπτα.
«Από πού πήραν τόσο κόκκινο;» ρωτάς.
«Είναι σαν κάποιος να ‘σταξε αίμα πάνω τους.
Πέταλα που μαδάνε στον αέρα,
Σα φλογισμένα αποκαΐδια που
Ματώνουν τη νύχτα.
Ιεροσυλία!» λες κάπως ειρωνικά.
«Μόνο τ’ αστέρια μπορούν να το κάνουν αυτό.
‘Οσο και ν’ απλώνεις τα χέρια σου,
Ποτέ δεν τα φτάνεις και
Παρ’ όλα αυτά σου καψαλίζουν
Τα τεντωμένα σου δάχτυλα».
Σου δείχνω τα σύννεφα,
Τα σχήματα, τις παραστάσεις.
«Καπνοί από εκρήξεις που θα καταπιούν το χωριό», λες,
«Είναι υπεροπτικά τα σύννεφα,
Επειδή είναι ψηλά και τα βλέπουν όλα
Μας χλευάζουν, μας απειλούν κι όποτε θέλουν μας καταπνίγουν».
Η μαμά σου διάβαζε το μέλλον σ’ αυτά,
Δεν είδε όμως τα δύο της παιδιά,
Τ’ αδέρφια σου,
Που πνίγηκαν στη θάλασσα,
Γιατί το φουσκωτό δεν τους χωρούσε,
Γιατί τα σωσίβια ήταν ακατάλληλα, ανεπαρκή.
Παρ’ όλο που έβλεπε τους κεραυνούς
Να κάνουν τον ουρανό σμπαράλια κι
Άκουγε τον ορυμαγδό.
Νόμιζε ότι ήταν μακριά
Και δεν θα τους έφτανε.
«Έχεις ακούσει ουρλιαχτό μάνας;» με ρωτάς.
«Χειρότερο κι από εκατό κεραυνούς μαζί».
Τι μπορώ να σου δείξω μετά απ’ αυτό,
Που δεν έχεις δει με το σκούρο των ματιών σου;
Και πώς να σε πείσω να βλέπεις με το
Λίγο άσπρο που σου ‘χει απομείνει;
