Μην μου ξαναπείς να έρθω στα όνειρά σου
Ξέρω απ’ την αρχή πώς τελειώνουν.
Τρως αμίλητος στο τραπέζι απέναντί μου
Και πάντα κοιτάς τη σκιά μου στον τοίχο
Πίσω απ’ την πλάτη μου,
Ποτέ τα μάτια μου.
«Εσύ φταις,» μου λες και σηκώνεσαι. Τραβάς το τραπεζομάντιλο, αγνοώντας τον κρότο, Το ρίχνεις μακριά μαντήλα στο κεφάλι σου, Να προστατευτείς απ’ τη χτεσινή βροχή, Τα μαλλιά σου πέφτουν σαν πευκοβελόνες, Βιάζεσαι να φύγεις.
Σ’ ακολουθώ. Ανεβαίνουμε σ’ αυτό το παγερό λεωφορείο. Ποτέ δεν κατάφερα να διαβάσω
Τι γράφει η πινακίδα προορισμού του.
Εσύ κάθεσαι μπροστά
Κι εγώ στα πίσω καθίσματα.
Χαζεύω το τραπεζομάντιλο,
Τα ζωγραφισμένα κλαδιά καθώς
Απλώνονται, τυλίγονται
Γύρω απ’ το κάθισμά σου
Σε στηρίζουν, σα συκιά στο καταχείμωνο.
Ανάμεσά μας ένα βρεγμένο τζάμι.
Υδρατμοί και στάλες έχουν φτιάξει έναν χάρτη εκεί.
Σηκώνεσαι, ενώνεις με το δείκτη σου τις σταγόνες και
Σχηματίζεις το συντομότερο δρόμο
Προς την πόρτα εξόδου.
Κατεβαίνεις στην επόμενη στάση.
Δεν κοιτάς πίσω.
Πάντα σ’ άρεσε να γλιστράς Το δάχτυλό σου στο δακρυσμένο μου πρόσωπο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήθελες να με σκουπίσεις, Ίσως να νόμιζες κι εσύ το ίδιο, Αλλά μετά κατάλαβα ότι Το μόνο που ήθελες ήταν να χαράξεις Δρόμους αδιέξοδους. Πόσο ατρόμητος εξερευνητής θα ένιωθες Συλλέκτης σταγόνων καρδιάς. Ή μήπως κατά βάθος έτρεμες Μην τύχει και κάποιος απ’ αυτούς Βρει τον προορισμό του; Ίσως να σε ηρεμούσε το γεγονός ότι
Το μόνο που είχες να κάνεις μετά
Ήταν να σκουπίσεις το δείκτη σου στην κωλότσεπη.
Την απεχθανόσουν τη βροχή
Και που την άγγιζες, χάρη της έκανες.
