Δεν κλαίω γιατί πέθανες, Ούτε για τον τρόπο που πέθανες, Ή για το πόσο σύντομα γίναν όλα, Σαν εφιάλτης μεσημεριανού ύπνου, Ένα παράθυρο που ανοίγει, Μια κουρτίνα η αιτία να θρυμματιστεί μια κούπα. Κι ενώ κατανοώ πώς ο αέρας Έτσι αόρατος και άπιαστος, Σε κατασκόπευε, ενώ συνομωτούσε Με την τρυφηλή, σαν το φιλί του Ιούδα, κουρτίνα Και κατάφεραν να σε καθυποταξουν, να σ’ αφανίσουν, Κι όμως, δεν κλαίω γι’ αυτό.
Αυτό που με χαστούκισε ήταν το βλέμμα σου, Τόσο ξεκάθαρο, ατάραχο, αμέτοχο, ως το τέλος, Σα να μην είχες τίποτα να χάσεις.
Τώρα σε καταλαβαίνω, Τώρα που κι εγώ σκέφτομαι, Γιατί να σηκωθώ; Γιατί να πάω ως το παράθυρο; Γιατί να βγω στο μπαλκόνι; Γι’ αυτό και παραμένω ξαπλωμένη και Κοιτάζω την κούπα μου καθώς Η κουρτίνα ανεμίζει Δήθεν αδιάφορα προς το μέρος της.
