Ξύπνησε. Στον πληγωμένο του κόσμο, και όχι στην σφαίρα των ονείρων, που κάθε νύχτα επούλωνε -προσωρινά- τα τραύματα και καταπράυνε τον πόνο. Ξύπνησε, μέσα στην αλήθεια, σε αυτό το ατέλειωτο βροχερό τοπίο, σε αυτό το ψυχικό χάσμα που συνεχώς διευρυνόταν. Εκεί όπου είχε φυλακιστεί από την πρώτη στιγμή που είδε το θαμπό φως της μέρας, σε ένα υγρό υπόγειο. Εκεί που τον καταδίκασε η μόνη δύναμη ισχυρότερη από αυτόν. Γεννήθηκε άπιστος. Και ξυπνώντας για ακόμα μία φορά, για ακόμα μία μέρα στον κόσμο-τοπίο του, αναρωτιόταν πως κατόρθωσε να φτάσει μέχρι εδώ, πως άντεξε τόσα ξυπνήματα, τόσες καινούργιες μέρες. Γιατί ήξερε, το ήξερε πως κάποια μέρα, σε κάποιο ξύπνημα θα σηκωνόταν από το κρεβάτι, θα φόραγε τα παπούτσια του, και χωρίς να κοιταχτεί στον καθρέφτη θα άνοιγε απότομα τα παραθυρόφυλλα, και κοιτώντας έξω θα διαπίστωνε πως η βροχή, η ατέλειωτη μπόρα, θα είχε σταματήσει, και ένας λαμπρός ήλιος θα είχε ανατείλει πάνω από τις πεδιάδες και τα χωράφια. Υπήρξε όμως ποτέ ζωή χωρίς νερό;
