2000

Μονάχα εσύ θα μπορούσες να με καταλάβεις

Αυτό που μας ενώνει, η γύμνια απέναντι στην δυσμορφία της αλήθειας

Τα ιδανικά και οι ουτοπίες δεν μας συγκινούν

τις χλευάζουμε με ένα ύπουλο χαμόγελο στον καθρέπτη

με ένα ψυχρό προσπέρασμα μπροστά από τάφους και μνημεία

Οι άνθρωποι, οι ιδέες, θρυμματίζονται στην κόρη των ματιών μας

και το μίσος για την αγάπη θερμαίνει το άβιο σώμα μας.

Μονάχα εσύ θα μπορούσες να με καταλάβεις

Σε μια βόλτα νυχτερινή δίχως κανέναν προορισμό

Σε μια φυγή για όσους νιώθουν τυχεροί στην δυστυχία

προχωρούμε και μαζί μας προχωρούν

χιλιάδες φιγούρες με κάρβουνο στα μάτια και την ψυχή

χωρίς πρόσωπο, μόνο δυο πυρακτωμένα μάτια

κουρασμένα παιδιά, ορφανά αδέρφια του καιρού

πνιγμένα από το καυσαέριο και τα δάση των φουγάρων

η γκρίζα μορφή σας στην μάζα των χιλιάδων

Θα ακολουθήσουμε αυτούς τους δρόμους

που οδηγούνε στις πολλές όψεις του χαμού

αντικρίσαμε τη νέα χιλιετία από τις θερμοκοιτίδες

και τώρα βαδίζουμε περιπλανώμενοι στη νύχτα

κρατώντας ανάμεσα στα χέρια ένα τσιγάρο εργοστασίου

και με την πλάτη μας βαριά από αμαρτίες που δεν γνωρίσαμε

από πολέμους που είδαμε στην άκρη ενός καθοδικού σωλήνα

από την στεγνή πίκρα που αφήνουν τα δακρυγόνα στο λαιμό

Μονάχα εσύ θα μπορούσες να με καταλάβεις

η ηλικία μας απλή στον υπολογισμό

τα χρόνια μας ξεκινούν από τα νύχια του αιώνα

όσοι προηγούνται δεν κατανοούν

και όσοι έπονται δεν γνωρίζουν –

δεν θα γνωρίσουν ποτέ.

Θα φτάσουμε, θα φτάσουμε στις μεγάλες λεωφόρους

εκεί που τα φώτα καίνε γυμνά, χωρίς θαμπά καλύμματα

ο δρόμος μας γνωστός και η συνείδηση αποδεκατισμένη

ο θάνατος των κυττάρων θάνατος μιας εποχής

αυτός ο κόσμος θα ζήσει ή θα πεθάνει

μαζί μας, αδίστακτος, ειλικρινής.

Όπως τον μάθαμε.