Διαβάτη ἀμερόληπτε

Διαβάτη ἀμερόληπτε,

τώρα ποὺ ἐσὺ περνᾶς ἀπὸ μπροστά μου, σταμάτησε

καὶ ἄναψέ μου, μιὰ σταλιά, τοῦ μισεμοῦ τὸ φῶς. 

Μὰ μὴν ξεγελαστῇς καὶ πεῖς ὅτι τὸ φῶς αὐτὸ

εἶναι τὸ μόνο ἀποσήμαδο ποὺ φεύγοντας ἀφήνω . . . .

Διαβάτη ἀμερόληπτε,

σταμάτα ἕνα βῆμα καὶ ἄκουσέ με μιὰ στιγμή·

πῆρα τὴ στράτα, κάποτε, νὰ πάω γιὰ σεφέρι

μὰ σὰν ξεκίναγα ἔνοιωσα πὼς ἂν ξεχνοῦσα τὸ ψωμὶ

θὰ εἶχα ἕνα μικρὸ δικαίωμα στοῦ ὡραίου τὴ φρίκη.

Τώρα, τῆς λησμονιᾶς τὸ βάρος ἔχω ἀποτινάξει.

Διαβάτη ἀμερόληπτε,

δὲν ἔχω στόμα νὰ μιλῶ γιὰ νὰ σ’ εὐχαριστήσω·

γιὰ νὰ σ’ εὐχαριστήσω π’ ἄναψες αὐτὸ τὸ φῶς γιὰ μένα.

Κι ἂν τύχῃ καὶ συναντηθεῖς μ’ ὅσους μὲ καρτεροῦνε,

μὴν ἀναβάλῃς νὰ τοὺς πῇς νὰ μὴ μὲ περιμένουν

γιατὶ ἀπὸ δῶ καὶ μπρὸς τὰ ἔργα κι οἱ ἡμέρες μου

θὰ ῥαίνουνε μὲ μνῆμες τὴ σιωπή μου . . . .