ΕΡΩΤΕΣ

I

Ἀπὸ φωτιὰ κι ἀπὸ δροσιά, ὡραῖα ζυμωμένη,

μέσα σὲ πέπλο ἄλικο ἀντάμα μου βαδίζει.

Σὰν τὸ κρουστάλλινο νερὸ φαντάζει ἡ Ἑλένη

ποὺ σκύβω γιὰ νὰ δροσιστῶ καθὼς κατηφορίζει.

II

Στὸ κάλεσμά σου πάντοτε μαλάκων’ ἡ ψυχή μου

τὶ ἦταν ἀγάπης κάλεσμα στὰ χείλια σου ἡ φωνή,

καὶ λύνονταν τὰ σπλάγχνα σου στ’ ἀλόγιαστο φιλί μου

κι ἀνθίζαν ἀπὸ πάνω μας ὁλάκεροι οὐρανοί!

III

Τὴν ὥρα ποὺ σὲ κοίταξα χαμήλωσε ὁ οὐρανὸς

κι ἕνα ἄστρο μὲ ἀκούμπησε στὰ στήθια μου, καλή μου·

τὴν ὥρα ποὺ μὲ κοίταξες, ὁ πόθος μας γυμνὸς

καὶ μέσα σου ἐχώρεσες τ’ ἀπέραντο φιλί μου!

IV

Ὅπως χωρίζει τὴ ζωὴ μιὰ ἀνάσα ἀπὸ τὸν Ἅδη

καὶ μέσα της λαμποκοπᾶ ἡ πρώτη του βοή,

ὅμοια ἀπὸ σένα μοῦ ’φτανε ἕνα ἀνάερο χάδι

νὰ μοῦ χωρίσῃ ὁ ἔρωτας στὰ δύο τὴ ζωή . . . .

V

Πιάνω τὸ χέρι σου σφιχτὰ κι ἀκούω τὸν σφυγμό μου

γιατὶ μέσα στὸ αἷμα σου κυλάει ἡ ζωή μου·

κυλάει ἡ ζωή μου μπρὸς μέχρι τὸν θάνατό μου

τὶ τὰ πανιά της φύσηξες παντοτινὰ καλή μου.

VI

Στὰ ὄνειρα ποὺ περπατῶ ξανοίγω τὴ μορφή σου

καὶ τὰ λυμένα σου μαλλιὰ π’ ἀγγίζουν τὰ δικά μου.

Τόσο μοῦ στάθηκες κοντὰ π’ ἀκούω τὴν πνοή σου,

ποὺ νιώθω τὴν ἀγάπη σου νὰ φέγγῃ στὴν καρδιά μου.