Επειδή είχα τη χαρά, την ευτυχία και την ευλογία να παρακολουθήσω «Το κάλεσμα του Προμηθέα» από τη σύλληψη, τη συγγραφή, τις διορθώσεις, τις βελτιώσεις, την έκδοση του κειμένου μέχρι και το τελικό (αρχικό) σκηνικό του ανέβασμα, έφτασα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αθώος ως αμύητος θεατής περιμένοντας να παρακολουθήσω θέατρο πρόζας και βρέθηκα έκπληκτος μπροστά σε μια υπερπαραγωγή, που συγκέντρωνε, συμπύκνωνε κι ενσωμάτωνε όλες τις Τέχνες.
Έχοντας προλογίσει, αναλύσει και μελετήσει το θεατρικό κείμενο, που λειτουργεί σαν παρτιτούρα για την επί σκηνής ερμηνεία του, ανακάλυψα ένα καινούργιο, καινοφανές κι εν πολλοίς απρόβλεπτο «μετά-κείμενο» που απάρτιζε «το βιβλίο του σκηνοθέτη». Μόνο που εδώ συγγραφέας και σκηνοθέτης είναι το ίδιο πρόσωπο: ο Ποιητής των εικόνων Χριστόφορος Χριστοφής, γνωστός για την μακρά και νικηφόρα πορεία του στον κινηματογράφο, στο θέατρο αλλά και στην Λογοτεχνία. Θεατρικά του κείμενα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Παπαζήσης και Νίκας.
Μα τι το εξαιρετικό είχε αυτό το θέαμα; Τα πάντα: πρωτότυπη μουσική, ζωντανή ορχήστρα, πρωτότυπη χορογραφία, εκπληκτικούς ερμηνευτές (Η ΤΕΛΕΙΑ ΔΙΑΝΟΜΗ), φαντασμαγορικά σκηνικά, εκπληκτικά κοστούμια «εποχής» αλλά και διαχρονικά συνάμα, απόλυτη ορθοφωνία, ταιριαστός τονισμός των συναισθημάτων, των αισθημάτων, των καταστάσεων και βιντεοπροβολές που ήταν από μόνες τους ένα αυτοτελές και συνάμα λειτουργικό, συμβατό με τα υπόλοιπα ΈΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ.
Η μεταφυσική υποδόρια, ο Πυθαγόρας παρών με τις αιώνιες διδασκαλίες του, νεωτερική υπέρβαση των χωροχρονικών σειρών, μετανεωτερική ελευθερία διαχειρίσεως των υλικών με απρόβλεπτο τρόπο, μα πάνω απ’ όλα ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑ.
Αυτός ο αναγεννησιακός άνθρωπος που λέγεται Χριστόφορος Χριστοφής υπερβαίνει τα στεγανά και τις ειδολογικές κατατάξεις και οδεύει προς ένα καινούργιο και καινοφανές ΟΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΜΑ που εμπεριέχει τα πάντα, της δυναμικής συμμετοχής του συνδημιουργικού επαρκούς θεατού συμπεριλαμβανομένης.
Εδώ αναγνώστης και θεατής συναιρούνται σε μία ενιαία και αδιάσπαστη ενότητα.
Η σιωπή στην αίθουσα και στη σκηνή, οι παύσεις, τα λελογισμένα κενά, λειτουργούν ως βαλβίδες αντεπιστροφής, ως σκηνικά «αέρια», που επιτρέπουν την δια ζώσης εμπέδωση του κειμένου (των κειμένων) χωρίς συναισθηματική και νοητική ασφυξία. Η σοφία του σκηνοθέτη, του δραματουργού είναι να δώσει τον χρόνο στο μυαλό, στην ψυχοσωματική ενότητα του θεατή να αφομοιώνει και να μεταβολίζει τα τεκταινόμενα και όχι να τον κατακλύζει με πάμπολλους γλωσσικούς και παραγλωσσσικούς κώδικες, αναφομοίωτους εν γένει, όπως γίνεται στο μεγαλειώδες έργο του Βάγκνερ, αλλά όχι και στην θορυβώδη Ενάτη του Μπετόβεν.
Ο Χριστοφής έχει μουσικό αυτί και μουσική παιδεία. Είναι δεξιοτέχνης των εικόνων και αναλυτής της παραμικρότερης λεπτομέρειας, ακόμα και σε επίπεδο συνημιτόνου του ημιτονίου. Είναι μάστορας και μάγος. Το αποτέλεσμα είναι πέραν του μαγικού ρεαλισμού. Πρόκειται για μια ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ.
Στην δραματουργικώς άνυδρη εποχή μας, τα διεθνή θεατρικά ύδατα, λιμνάζοντα εν πολλοίς, χρειάζονται οικουμενικούς δημιουργούς σαν τον θεατράνθρωπο Χριστόφορο Χριστοφή.
Τον προτείνω για ΒΡΑΒΕΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ πρωτότυπου και σημαντικού για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του παγκόσμιου ελληνικού πολιτισμού.
Μετά Λόγου Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
www.konstantinosbouras.gr
info:
Μέσα από το βλέμμα των Ελλήνων της Διασποράς, ένα μουσικό ιστορικό δράμα που αναφέρεται στο θέμα της εθνικής παλιγγενεσίας 1821-1827, μιας εποχής τόσο σημαντικής για τη διαμόρφωση νέων ιδεών. Από τους φοιτητές της εποχής, τους καλλιτέχνες, τους συγγραφείς, τους πολιτικούς και τους διπλωμάτες –με αναφορές στον Φιλικό Ξάνθο, τον πρίγκιπα Υψηλάντη, τον γάλλο ζωγράφο Ντελακρουά, τον γερμανό συγγραφέα Γκαίτε… τον Ναπολέοντα– μεταφερόμαστε στο ξεκίνημα της επανάστασης, στη σφαγή της Χίου, την πολιορκία του Μεσολογγίου, στο θάνατο του λόρδου Βύρωνα, μέχρι τη δολοφονία του Καποδίστρια στο Ναύπλιο. Όλα τους πολύ σημαντικά γεγονότα, που υπήρξαν πηγή έμπνευσης του Ρομαντικού κινήματος και καθόρισαν, εν πολλοίς, την ευρωπαϊκή ιστορία γενικότερα.
Το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ευχαριστεί την Εθνική Λυρική Σκηνή για την παραχώρηση κοστουμιών και το εργαστήριο παραδοσιακών φορεσιών “Ζωή Στέλιου” στο Μεσολόγγι για την παραχώρηση των φορεσιών των Μαυρομιχαλαίων.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Χριστόφορος Χριστοφής.
Μουσική σύνθεση – Διεύθυνση ορχήστρας: Νίκος Ξανθούλης.
Χορογραφία: Έρση Πήττα.
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης.
Κοστούμια: Εριέττα Βορδώνη.
Σχεδιασμός φωτισμού: Αντώνης Παναγιωτόπουλος.
Σχεδιασμός ήχου: Βαγγέλης Κουλούρης.
Βιντεοπροβολές: Χρήστος Μαγγανάς.
Βοηθοί σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Ψωμά, Μάνος Σπιταλάς.
Διανομή (με σειρά εμφάνισης):
Γκαίτε: Γιώργος Χριστοδούλου
Μεφίστο: Στάθης Κόικας
Άγνωστος: Αλμπέρτο Φάις
Λόρδος Βύρων: Σπύρος Σταμούλης
Ξάνθος: Παναγιώτης Γεωργούλας
Καποδίστριας: Μάξιμος Μουμούρης
Στον ρόλο του Ναπολέοντα ο Δημήτρης Πιατάς.
Χορεύουν (με αλφαβητική σειρά):
Ελισάβετ Δελακά, Δήμητρα Κόκκορη, Ασπασία Λαιμού.
Βοηθητικοί ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):
Αντώνης Βούλτσος
Θωμάς Θάνος
Ιωάννα Καλλιτσάντση
Φιλήμων Ορκόπουλος
Χαρούλα Παναγοπούλου
Θωμάς Σιδέρης
220
