Σπανίως ανατριχιάζω μέχρι τα κατάβαθα τής ύπαρξής μου βλέποντας το ίδιο θεατρικό έργο για δεύτερη φορά.
Ηθογραφικός ρεαλισμός στο απόγειό του, στο απώτατο εκείνο όριο, όπου η αληθοφάνεια υπερβαίνει ακόμα και την θεατρική σύμβαση και η ψευδαίσθηση ότι συμμετέχεις στη σκηνική σύμβαση είναι τόσο απόλυτη που αγγίζει την παραίσθηση!!!
Σκληρό το θέμα: αποθετήριο αζήτητων (και ζητουμένων, εκ των υστέρων) πτωμάτων στο υπόγειο ενός μεγάλου νοσοκομείου που εφημερεύει.
Οι σύγχρονοι «άθλιοι» δουλεύουν σε μία Κόλαση που υπερβαίνει κάθε φαντασία.
Αστυνομική η πλοκή, ψυχογραφική η στόχευση.
Υπαρξιακά τα αδιέξοδα.
Η Αλήθεια αποκαλύπτεται σταδιακά και θριαμβεύει χαντακώνοντας εκείνους που είναι ανίκανοι για αυτοκριτική και δικαιώνοντας (έστω κι εκ των υστέρων) τους γενναίους που αναζητούν (και αντέχουν) την αυτογνωσία.
Οι συνήθεις δολοπλοκίες τού Ελληνικού Δημοσίου, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, το δημοφιλέστατο τράβηγμα τού χαλιού κι η αναξιοκρατία.
Ο κοινωνικός περίγυρος πρωταγωνιστεί. Όμως το πόνημα αυτό δεν είναι αμιγώς κοινωνιολογικού ενδιαφέροντος.
Γκόρκι, Ντοστογιέφσκι, Νίτσε, Βιζυηνός, Παπαδιαμάντης και Καρυωτάκης συναντώνται εδώ με τον Λαπαθιώτη και τον Ρώμο Φιλύρα σε ένα σύμπαν αμιγώς ποιητικό.
Η αλήθεια πονάει κι είναι πάντα τραγικό το κουκούλωμά της (σαν το κεκαλυμμένο πτώμα τής γυναίκας, που προδόθηκε πολλαπλώς, αλλά όχι τελείως, όχι απ’ όλους… υπάρχει κι η ενσυνείδητη νέα γενιά που δεν καταδέχεται να βιάσει ανυπεράσπιστα όντα).
Κοινωφελή τα μηνύματα, ακέραια η ηθική διδαχή.
Το κεντρικό νόημα: όλοι είμαστε ένα, σταγόνα στον Ωκεανό και το μόνο που αξίζει να περιφυλάξουμε είναι η ακεραιότητά μας.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι το ζητούμενο εδώ.
«Η Αλήθεια θα σας απελευθερώσει» υπόσχεται ο Εσταυρωμένος Θεάνθρωπος. Και έτσι είναι!
Αλήθεια, γιατί λείπει η εικόνα του Εσταυρωμένου από αυτό το ζοφερό σκηνικό;
Η απόλυτη αληθοφάνεια σε έναν ρηχό αναπεπταμένο σκηνικό χώρο είναι ΆΘΛΟΣ!!!
Μην χάσετε αυτή την παράσταση.
Προλαβαίνετε!!!
Δείτε τη με τους δικούς σας. Έτσι μόνον θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και θα αφήσουμε πίσω μας έναν ειρηνικότερο, πνευματικότερο κόσμο…
Συγκινούμαι βαθύτατα κάθε φορά που λογοτέχνες και καλλιτέχνες στέκονται στο ύψος τού λειτουργήματός μας.
Όλα τα άλλα είναι σποδός. Μόνον όταν κοιτάμε τον καθρέφτη μας κι εκείνος μας ανταποδίδει σεβασμό και αναγνώριση τής καθαρότητας τής ματιάς μας, μόνον τότε αξίζει να ζούμε!!!
ΥΠΕΡ ΑΔΥΝΑΜΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ. ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ. ΚΙ ΕΙΜΑΙ Ο ΈΣΧΑΤΟΣ, Ο ΤΑΠΕΙΝΟΤΕΡΟΣ ΌΛΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΒΡΟΝΤΟΦΩΝΑΞΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΦΙΕΡΩΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ. Η ΝΕΜΕΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΚΑΣΤΗ ΘΕΑ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Κι «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»…
Τα άλλα είναι σιγή, σεβαστική, στη μνήμη των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για να υλοποιούμε εμείς τα οράματα για μια δικαιότερη κοινωνία ίσων, ισοτίμων, ελευθέρων όντων…
Σας αγαπώ όλες/όλους/όλα…
Μετά φόβου Θεού και Πίστεως προσέρχομαι εις το Φοβερόν Βήμα,
Μετά την μεγάλη επιτυχία της προηγούμενης χρονιάς, το βραβευμένο θεατρικό έργο «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου, το οποίο τιμήθηκε με το A΄ βραβείο νέου συγγραφέα το 2004 από το ΥΠΠΟ, συνεχίζεται και τη νέα θεατρική σεζόν 2022-2023 από τις 5 Νοεμβρίου στο Θέατρο Μικρό Χόρν, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη.
Στο φετινό ανέβασμα του έργου, στο ρόλο του Σάββα είναι ο Στάθης Σταμουλακάτος και στους ρόλους του Κυριάκου, του Μαρινάκη και της Ιρίνας, βλέπουμε τους Ηλία Βαλάση, Σπύρο Ασημένιο και Αντωνία Πιτουλίδου, αντίστοιχα.
Για το έργο:
Το σημαντικό αυτό θεατρικό κείμενο, 15 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα* και πάνω από 20 μετά την πρώτη του γραφή, αποδεικνύεται πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας – τα ζητήματα που θίγει το έργο – έχουν μάλλον διογκωθεί στις μέρες μας, παρά αμβλυνθεί. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» έρχονται μετά από δέκα και πλέον χρόνια, που η χώρα μας ζει καθοριστικές εξελίξεις, για να προβληματίσουν και να συγκινήσουν, σαν να μιλούν για το εδώ και το τώρα.
Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι ένα ρεαλιστικό, κοινωνικό δράμα με υπαρξιακές και ποιητικές προεκτάσεις. Μέσα από το χιούμορ και το έντονο σασπένς παρακολουθούμε χαρακτήρες «αληθινούς» και οικείους μας, με τις αδυναμίες, τις ενοχές, τη γοητεία, τη γελοιότητα, την τρυφερότητα καθώς και τη σκληρότητα τους.
Τα μυστικά τους προοδευτικά αποκαλύπτονται και μαζί τους ξετυλίγεται κομμάτι-κομμάτι το κουβάρι της ιστορίας μέχρι το καθηλωτικό φινάλε.
Πρόκειται για άντρες εγκλωβισμένους που ξεγυμνώνονται ψυχικά απέναντι στο αντικείμενο του πόθου τους, γίνονται θύτες μιας γυναίκας αλλά και θύματα της ίδιας τους της αντρικής φύσης. Ανίκανοι να διαχειριστούν το πάθος τους έρχονται σε επαφή με το κρυμμένο, τρομακτικό τους πρόσωπο.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης ξανασυνεργάζεται με το συγγραφέα Γιάννη Τσίρο («Αόρατη Όλγα», Εθν. Θέατρο 2011) και με την εμπειρία του στο ανέβασμα σύγχρονων ρεαλιστικών ελληνικών έργων, δημιουργεί μια δυνατή παράσταση της συγκεκριμένης ιστορίας.
Υπόθεση:
Τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως «έρχεται» μια γυναίκα να ταράξει τη νεκρή τους πραγματικότητα. Τα μυστικά, οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις θα φέρουν στο φως τις αδυναμίες και τα ταπεινά τους ένστικτα. Ακολουθεί το έγκλημα, η εκδίκηση, η ενοχή και όταν φτάσει το πρωί δε θα είναι τίποτα ίδιο.
