Εκεί όπου τελειώνει το επιστητόν, εις τα όρια μεταξύ Ρητού και Αρρήτου, Ορατού κι Αοράτου, Διατυπώσιμου και Αφάτου, εκεί ακριβώς αρχίζει η Ποίηση. Ο Καθηγητής και διεθνής Ακαδημαϊκός Διδάσκαλος Βάλτερ Πούχνερ εξάντλησε τα όρια της επιστημονικότητας αλλά δεν εξαντλήθηκε ο ίδιος. Το όραμα για έναν φωτεινότερο κόσμο, σε συνδυασμό με την αγνή εφηβική ψυχή του έδωσε διέξοδο στην υπαρξιακή του ανάσα σε μια ζωοδόχο πηγή καταιγιστικής ποιητικότητας, που εμφιλοχωρεί ανάμεσα στις λέξεις, στις σιωπές, στις παύσεις και τα κενά, εκεί όπου το σώμα εκφράζεται με τον ρυθμό τής ανάσας που αποπνέει ελευθερία όταν ο ενιαίος ψυχοσωματικός-πνευματικός φορέας είναι αθώος, κεκαθαρμένος κάθε συλλογικής ενοχής του υπό εξέλιξιν κόσμου τούτου.
Όποιος δεν έχει μαλλιά
μαθηματικά δεν χρειάζεται.
Πάντα η ιδέα πως δεν υπάρχω (σελ. 73)
«Έργο εν εξελίξει» δεν είναι μόνον η Δημιουργία αυτή καθ’ εαυτή, αλλά και η ατομική δημιουργία των φωτισμένων όντων, όταν φέρουν εντός τους ζωντανό κι ακοίμητο τον Θείο Σπινθήρα Τού Όντως ΌΝΤΟΣ. Και βεβαίως, τα όποια τεχνουργήματά μας είναι απεικάσματα τού μακρινού και τελείου κόσμου των Ιδεών (σύμφωνα με τον Πλάτωνα), μένει όμως εκείνη η πικρόγλυκη γεύση του ανέφικτου, η χαρμολύπη τής ακάματης προσπάθειας, το ανικανοποίητο τής θεώσεως εν σώματι. Η ανά-ληψις δεν είναι απλώς μια εικόνα, μια συναισθητική μεταφορά, μια συνεκδοχική μετωνυμία. Είναι η αποτύπωση τής γνήσιας αγωνίας κάθε νοήμονος όντος που επιθυμεί να εξ-ελιχθεί, αν-ελιχθεί άνω-θρώσκον εσαεί.
Ο Βάλτερ Πούχνερ εκτός από μελετητής είναι ερευνητής με οξύτατο και οξυμένο κριτικό πνεύμα, παρατηρητής τού εαυτού του, απελευθερωμένος όμως πια από τις όποιες νοησιαρχικές συμβάσεις, μπορεί να δώσει διέξοδο στον έμφυτο και ενδιάθετο λυρισμό του, όπως αποκαλύπτει το πιο πάνω πόνημα. Είναι γενναίος γιατί εκτίθεται, όμως όπως «δεν μπορείς να κρύψεις το Φως κάτω από το χαλί τής σκόνης», το ίδιο δεν επιτρέπεται να στερήσεις τους άλλους από την Φώτιση που εσύ κατέκτησες και σου χαρίστηκε αφειδώς.
Εκτός όμως από το Επέκεινα, την αγωνία για το τώρα, τις λυρικές νεορομαντικές αποχρώσεις των σχέσεων που συνάπτει η αφηγηματική φωνή, κυριαρχεί κι η «αφηρημένη», γενικευμένη παρατήρηση των πέντε στοιχείων τής φύσης από ψηλά, ποτέ όμως αφ’ υψηλού.
Αδέξια πράξη αναστροφής του νερού
να πάει στο βουνό, πίσω στην πηγή του
ενώ όλα είναι ήδη στο αλάτι
άμορφα αγάλματα του δυνητικού
περιμένοντας τον επόμενο γλύπτη
εικονικά πρωτόκολλα νεκροψίας
περιγραφές επιστημονικής ακρίβειας
νεκρές απογραφές λεπτομερειών
με αρχαιολογική, το πολύ, σημασία.
Αλλά τους λείπει η ματιά του ζωγράφου
εκείνη που δίνει ζωή στο έργο του. (σελ. 39)
Τυχερός όποιος / όποια είχε Καθηγητή τον Βάλτερ Πούχνερ. Διδαχθήκαμε επιστημονική μέθοδο, ήθος, ανώτατο ύφος και υψιπετή τόλμη.
Ο αετός είναι εύμορφος όταν κοιτάει προς τα κάτω:
Κοπελούδα κάθεται ολόγυμνη στη χλόη
περιμένει κάτω από αβέβαιο ουρανό
μέσα σε σκέψεις σαν πράσινους θάμνους
ψηλαφώντας ένα αίνιγμα που έμεινε κλειστό
μπροστά της, προς τη μεριά της, πατημασιές
μεγάλες, φωτεινές στο χώμα, αναπάντεχες
αλλά σε ποιον ανήκουν κι αυτός πού είναι;
Όλη νύχτα κάθεται, σγουρομάλλα, χλωμή
τα ίχνη των σκέψεων οδηγούν στην ίδια. (σελ. 23)
Τιμή σ’ εκείνους που επέλεξαν και αντέχουν να φυλάγουν Θερμοπύλας. Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι Έλληνας κι ελληνικός. Εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να είμαστε φιλέλληνες, όσο κι αν μας εξοργίζει η καθημερινότητα. Εκείνος όμως έταξε τη ζωή του στην ελληνική γλώσσα και αναλίσκεται καθημερινώς στην αναζήτηση της ελληνικότητας. Αυτός ξέρει καλύτερα. Μας βλέπει από την καθαρή άποψη τού Υψηλού, από το οποίο κατέρχεται, στο οποίο ανήκει και στο οποίο επιστρέφει εσαεί, διαρκώς.
Δεν μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό το πηγαίο, το αναβλύζον και γάργαρο ποιητικό φαινόμενο χωρίς να καταφύγω στον υπερθετικό βαθμό, στην υπερβολική Γεωμετρία, στον αμέριστο θαυμασμό.
Ας μην σταματήσει ποτέ αυτή η πέννα. Το τέλειο είναι εδώ. Σεμνό, ταπεινό, διακριτικό κι απροσπέλαστο παρά την φαινομενική απλοϊκότητα.
Η Πολιτεία ας κάνει μια εξαίρεση κι ας τον τιμήσει εν ζωή. Δεν το χρειάζεται ο μεγάλος διανοητής και ανυπέρβλητος Δάσκαλος. Το έχουμε ανάγκη εμείς τώρα για να διατηρήσουμε μέσα στην επαυξημένη στροφορμή τής Κρίσης την περί Δικαίου κοσμοαντίληψη και θεωρία, στην πράξη.
Υποκλίνομαι ταπεινώς,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
