Μελέτη Αοράτου φωτός. Κυκλική δομή. Παρελαύνουν διακειμενικώς οι: Σικελιανός, Καζαντζάκης, Μπόρχες, Κάλβος…
Ο συμβολιστής ποιητής Βάλτερ Πούχνερ συμβαδίζει με την νεοκλασικισμό στη ρομαντική αναζήτηση της λαϊκής παράδοσης, ακολουθώντας τον Ρουσώ στην διαφωτιστική εξιδανίκευση τού «φυσικού ανθρώπου» που είναι «φύσει καλός» κι αλλοτριώνεται από την τεχνολογούμενη αστική ζωή χάνοντας την ουσία τού υπεραιωνίου φωτός.
Αυθεντική πνευματική φωνή που ασφυκτιά στον υλιστικό πολιτισμό τής τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης επιζητώντας να αναστήσει την κατασυκοφαντημένη «μεταφυσική» του προ-αναγεννησιακού λόγου.
Προσεκτική διατύπωση νοημάτων, επιλεγμένες λέξεις, αποφυγή άμεσων διδαγμάτων, αφηγηματική οικονομία, σκηνική πληθωρικότητα, αφού πρόκειται – στην ουσία του – για έναν δραματικό λόγο απευθύνσεως εις τον επαρκήν αναγνώστην.
Αφιερωμένο «στον γαλάζιο πλανήτη», στην καταταλαιπωρημένη κι ασφυκτιώσα Γαία, είναι το δοκιμιακό αυτό πόνημα, ποιητικής υπερβάσεως εις κβαντικά ύψη, όπου μόνον οι απελευθερωμένοι νόες δύνανται να υπερίπτανται.
Τριάντα η ημέρες αυτού του «Θεματικού μηνολογίου» με μερικές διπλές, τριπλές ή επταπλές: 2η-4η 9η-10η, 11η-12η, 18-24η, 26η-27η.
«Αρχή σοφίας ονομάτων [τε αριθμών] επί-σκεψις».
Ο εξαντλημένος Ορθός Λόγος εμπλουτίζεται με την λελογισμένη διολίσθηση στον χώρο τού Αγνώστου, τού Αρρήτου, τού Άφατου που αναζητεί ποιητήν κι ανευρίσκει πολυμήχανον συγγραφέαν με γερή θεατρική και (πανευρωπαϊκή) λαογραφική αρματωσιά.
Η ιδιαιτερότητα τής γραφής τού πεπαιδευμένου Αυστριακού έγκειται στην διαπολιτιστικότητα, στην διευρυμένη ελληνορωμαϊκότητα, στον παγκοσμιοποιημένον Διαφωτισμό και στην μεσογειακή προελληνική Φωτολατρεία μυστικιστικού τύπου.
Αυτή η ερμητική γραφή «ξεκλειδώνει» με πανάρχαια ρόπτρα, σχεδόν αρχετυπικά, μάσκες που αποκαλύπτουν την Αλήθεια κι αποτρέπουν την τυφλότητα από την άμεση απροκάλυπτη όραση τού Ανεσπέρου Πνευματικού Φωτός.
Κάτι τέτοιο μπορεί να απηχεί σήμερα ως λογοτεχνική σύμβαση, όμως κάτω από τα απηρχαιωμένα (αλλά μηδέποτε ξεπερασμένα) πρότυπα υποκρύπτεται η Ουσία ως Φύσις «κρύπτεσθαι φιλεί» (κατά Ηράκλειτον).
Ο Καθηγητής και Διεθνής Ακαδημαϊκός Διδάσκαλος ανατρέπει τον ρασιοναλισμό με τα ίδια του τα μέσα, οδηγώντας μας σε λογικά αδιέξοδα, όπου ο σουρεαλισμός, η ποιητική αναμάγευσις είναι η μόνη λύσις (τόσο από αφηγηματικής όσο και από αισθητικής πλευράς – το ευθέως και ευκόλως αποδείξιμο είναι βάρβαρον εν τέλει, χυδαίον και αποτρόπαιον όπως τα γονιμολατρικά δρώμενα που υποθάλπει η στείρα αναπαραγωγή παραδοσιακών λατρειών και τελετών βακχικού διονυσιασμού).
Σε αυτό το σημείο οφείλω να καταδείξω – ως μελετητής εμβριθής, εξοικειωμένος με τον λόγο τού Πούχνερ – το απολλώνιο στοιχείο που κατισχύει κάθε ανατολίτικης αμετροεπείας…
Αυτή η απόλυτη ισορροπία ενισχύει την τέχνη τού καταξιωμένου πανεπιστημιακού Δασκάλου, που μπορεί να λειτουργήσει και ως υπόδειγμα πολιτιστικής διπλωματίας.
Στην «Έκτη μέρα» παραπέμπει στον μεγάλο Φυσικό (Κορεάτικης Καταγωγής) Trin Xuan Thuan και στο περίφημο έργο του “The Secret Melody” (σελ. 17).
Στη σελίδα 20 το επίθετο «ανήλιαγο» γίνεται για κάποιο λόγο «ανήλιο» (ποιητική αδεία).
Χαλαρές εικόνες, αιωνίως ανακαινιζόμενες (σελ. 23).
«Το δράμα της φύσης θέατρο θεατών»: αξιοθαύμαστη φράση ως γνωμικό στη σελίδα 25.
Σπάνιες λέξεις, όπως: «προγνώστες» (σελ. 24), «σωρείτες» (σελ. 16), «ολοκάρπωση» (σελ. 27), «αποδρομή» (σελ. 33)…
«Το μαύρο έχει την αντοχή του κενού» (σελ. 14).
Εκτεταμένη χρήση τού συνειρμικού ασυνδέτου σχήματος (όπως παραδείγματος χάριν στη σελίδα 29).
«Η κβαντική αβεβαιότητα» (σελ. 30) αποδεικνύει την διεπιστημονικότητα τού ερευνητικού ενδιαφέροντος τού Επίτιμου Καθηγητή τού Τμήματος Θεατρικών Σπουδών τού Πανεπιστημίου Αθηνών, του αξιοθαύμαστου, αξιέπαινου, αξιοπρόσεκτου ΒΑΛΤΕΡ ΠΟΥΧΝΕΡ.
Ιδιόλεκτος που καλύπτει όλο τα φάσμα της ελληνικής γλώσσης: «Ένας ύπνος δίχως όναρ» (σελ. 33).
Δραματικός ο τόνος στην «Δέκατη ένατη μέρα». Ο Χρόνος εκδοχή τής βαρύτητας (σελ.36). Ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή σκέψη – θεωρία που απομένει να αποδειχτεί και εργαστηριακώς.
Το ίδιο και το Big–Swing της σελίδας 39.
Ειρωνεία και σαρκασμός στην «Εικοστή έβδομη μέρα» (σελ. 44).
Φράσεις-κλειδιά στην «Εικοστή όγδοη μέρα».
Επιγραμματικότητα στις σελίδες 48,49 («Εικοστή ένατη μέρα»).
«Τριακοστή μέρα»: η αποθέωση τής κυκλικής δομής. Η νοσταλγία τού «κανόνα». Απόπειρα μείωσης της εντροπίας τού συστήματος GAIA και ελαχιστοποιήσεως τού επαπειλουμένου Χάους.
Τελικά, η καλή, η μεγάλη, η Υψηλή Ποίησις πάντοτε υπέρ Αρμονίας υμνωδεί.
Μετ’ επιγνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
https://konstantinosbouras.gr
268
