Διακειμενικοί απόηχοι από το έργο τού Μενέλαου Λουντέμη «Οδός αβύσσου αριθμός 0», αλλά και από τη θρησκευτική μας παράδοση (Ψαλμοί, 41,8)…

Η ώριμη πλέον και δεινή τεχνίτις τού Λόγου, ναυσιπλόος στο πέλαγος των Ιδεών, θαλασσοπόρος τής Σοφίας, ισόβια ερωμένη τής Αληθείας, η μελίρρυτος Ελένη Γκίκα, καταθέτει εδώ μία ποιητική αφήγηση σπαρμένη με γνωμικά, ρήσεις με αξιώσεις ρητών σε συναισθηματικές αποχρώσεις τού μωβ (από το ανοικτό τριανταφυλλί έως το βαθύ τού τελειωμένου ηλιοβασιλέματος).

Αυτή η συλλογή δομείται από 31 ποιήματα που γράφτηκαν όλα (σαν ευεργετική βροχή) «σ’ ένα Σεπτέμβρη» (σελ. 41).

Η απουσία μετά την ερωτική εκπλήρωση είναι ενότητα σε δύο σώματα, είναι «κβαντική διεμπλοκή» όπως θα λέγαμε στη Φυσική των στοιχειωδών σωματιδίων (σύμφωνα με την περίφημη, πανέμορφη, «μεταφυσική» σχεδόν εξίσωση Dirac).

Η Ποίηση συναντάει την Επιστήμη και η Πεζογραφία την Μεταφυσική.

Όλα ανθεκτικά, όλα τοποθετημένα με τάξη σε ένα σύνολο αρμονικό.

Ο λεπταίσθητος γλωσσικός κώδικας μπορεί πλέον να εκφράσει διαβαθμισμένα συναισθήματα που ανελκύονται από το πηγάδι τής medula oblongata στο Απολλώνιο Φως τής Κάθαρσης, αφού ολοκληρωθεί βεβαίως προηγουμένως ο διονυσιακός εξαγνισμός, ο ομοιοπαθητικός κορεσμός, η ολοκληρωτική έλξις των ομοίων, η παράκαμψις των αντιθέτων, ο σπαραγμός που δεν γίνεται αναστεναγμός αλλά μουσική ταιριαστή εις ευήκοα ώτα.

Η αφηγούμενη ιστορία είναι μυθιστορηματικού τύπου, ανατρέπεται όμως από την σοφή αποδοχή τού τέλους ως αρχή για μια κβαντική ένωση σε άλλο χωροχρονικό πλαίσιο μεν, αλλά όχι «κάπου αλλού», στο «εδώ και τώρα» δε.

Τον «δεν» και το «άλφα» το στερητικό επέχουν εδώ θέσιν ευεργετικών συνυποδηλώσεων, όπως δίδαξε ορθώς ο σύγχρονος τού Σωκράτη Lao Tsu στο Tao. Μόνον που ο Έλληνας ομόλογός του αρνήθηκε να συστηματοποιήσει, πόσω μάλλον να ονοματίσει τις σκέψεις του.

Αισθήματα διυλισμένα σε λέξεις στεγάζει αυτό το ευάερον κι ευήλιον βιβλίο. Αισιόδοξος ο τόνος. Χαρμολύπη στην προοπτική. Σοφία το ζητούμενον. Η Γνώσις υποχωρεί ελαφρά συγκατανεύοντας στο θαύμα τής ζωής δια του Έρωτος.

Όσο για τις πληγές, ποιος τις επιμετρά, ποιος νοιάζεται;

Αν είναι να μετουσιωθούμε, να μετασταθούμε, να μεταστηθούμε, να εκστασιασθούμε, να οδεύσουμε πλησίστιοι προς το Ανέσπερον Φάος, να μετοικήσουμε εις το ΆΧΡΟΝΟΝ, χαλάλι στις πληγές που μας φιλοδωρήσανε εκόντες άκοντες οι αυτόκλητοι εχθροί μας. Πληγώνεται κανείς ούτως ή άλλως. Και μόνον αναπνέοντας σε αυτόν τον πλανήτη που μετατράπηκε σε Κοιλάδα τών Δακρύων. Ουχί όμως ανεπιστρεπτί.

Η Ελένη Γκίκα συνεχίζει την «Σονάτα τού Σεληνόφωτος» από εκεί που την άφησε ο Γιάννης Ρίτσος, την εκσυγχρονίζει και την ολοκληρώνει με τον πλέον δραματικό τρόπο.

Πεποικιλμένη η προφορικότητα τής ιδιολέκτου της.

Συνοδικός ο σημαντικός απόηχος από τα μοναστηριακά σήμαντρα τού ποιητικού εργαστηρίου της.

Ελένη Γκίκα, σε αγαπούμε, σε θαυμάζουμε, αλλά δεν συμπονούμε. Αν είναι ο πόνος να μας οδηγεί σε αριστουργήματα, τότε δεν πρέπει να τον αποφεύγουμε μήτε να τον διαμοιράζουμε πετώντας τους «εις τους χοίρους».

Η πληγή είναι παράσημο και το κερδίζει κανείς δικαιωματικώς. «Με το σπαθί του».

Σε ήχο πλάγιο δεύτερο,

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας

https://konstantinosbouras.gr