Μετά τα Ελευσίνια Μυστήρια κι αφού είχαν αντικρύσει οι νεοφώτιστοι την «αγέλαστον πέτραν» έπρεπε να επανέλθουν στα καθ’ ημάς. Έτσι, τους περιμέναν πόρνες, μαστροποί, θεατρίνοι, σαλτιμπάγκοι, μίμοι, μιμάδες, τραγουδιστές και τραγουδίστριες («σκυλούδες» – που παραπέμπει στον Άνουβι) και τους έψελναν τα «εξ αμάξης». Από εκεί – λένε – πως γεννήθηκε η αρχαία κωμωδία.
Μόνον ως παρωδία και ανακούφισιν εντόνου ψυχοσωματικής φορτίσεως, κοινώς ως «καθαρτικό» μπορώ να δω το σκηνικό εξάμβλωμα αυτό, που μήτε αισθητική, μήτε ρυθμό, μήτε καν ηχητική εξομάλυνση δεν διέθετε. Μας ξεκουφάνατε βρε παιδιά!!! Εντάξει [τρόπος τού λέγειν] οι βωμολοχίες, που μόνο νήπιο καθηλωμένο στο πρωτοβάθμιο στάδιο …ξαλαφρώματος θα μπορούσε να τις ανεχτεί.
Εντάξει και οι διακωμώδηση γνωστών και αγνώστων, απόντων, παρόντων κι εκλιπόντων ιερών τεράτων στον χώρο της απόπειρας αναβίωσης τού αρχαίου δράματος.
Εκείνοι τουλάχιστον προσπάθησαν να το εκσυγχρονίσουν, να το αναβαθμίσουν, να το επικαιροποιήσουν με σεβασμό στο κοινό τους.
Εσείς ανεβάσατε ένα άρρυθμο και κακόγουστο «Βρίζοντας το κοινό» σε επίσημη φεστιβαλική εκδοχή.
Όσο κι αν αυτομαστιγωθείτε δεν παίρνετε το πολυπόθητο συγχωροχάρτι για την πολιτιστική έκπτωση που επιχειρείτε συντονισμένα.
Μπορεί ένας ψυχίατρος (ή ο σύλλογος ψυχιάτρων) μπορεί να βρει πολλά να πει και να αναλύσει για τα βαθύτερα κίνητρά σας, όμως η επιφανειακότητα, η ευκολία, ο ζαμανφουτισμός, ο αριβισμός δεν διαθέτουν απαραίτητα βάθος. Κι αν το κοινό σας είναι η κουλτουριάρικη εκδοχή τού πάλαι ποτέ επιθεωρησιακού Δελφινάριου, τουλάχιστον πείτε το ευθαρσώς, παραδεχθείτε το προκειμένου να ξέρει ο επίδοξος πελάτης – αγοραστής εισιτηρίου σε ποια ομάδα στόχο απευθύνεστε και τι ακριβώς πουλάτε. Αλλιώς πρόκειται για αγορανομική παράβαση, αλχημεία… και τα λοιπά και τα λοιπά.
Εντάξει, μπορούμε και να διαβάσουμε τα Δελτία Τύπου. Δίκιο έχετε. Μα εκεί λέτε πολλά σοβαρά και βαρύγδουπα. Όσο όμως και να παρφουμάρεις τα περιττώματα, όσο κι να τα περιχύσεις με ζάχαρη άχνη, όσο κι να τα συσκευάσεις ως τούρτα, πάλι περι[Π]Τ(τ)ώματα συνεχίζουν να είναι. Και ζέχνουν… Μόνον τα νήπια βρίσκουν ηδονή σε τοιαύτες …ευωδίες.
Και μετά θα παραπονιέστε (στα εξήντα σας) για την …παρακμή.
Αν στα νιάτα σας είστε τόσον υποκριτικώς ελευθέριοι, ευτυχώς που δεν θα προλάβω να σας δω στα γεροντίστικα σκηνικά καμώματά σας.
Η χάρη και η Ελευθερία, η ανοχή και η Δημοκρατία, η φιλοσοφία και η φιλολογία, η ψυχανάλυση και η δραματοθεραπεία έχουν πάντα ένα όριο: την Αρμονία, που παράγει Αισθητική (αισθητικές) και δημιουργεί Κάλλος προκαλώντας γαλήνη, ευδοκία, ομόνοια… ειρήνη εν τέλει. Μακάρι να φτάσετε (εν ζωή) σε αυτή την πλησμονή. Τότε θα σας συγχωρεθεί το ο,τιδήποτε.
Λυπάμαι το κοινό που χρειάζεται (ή ΚΑΙ αξίζει) τέτοιους κωμικούς. Μας πήγανε πολύ βαθιά στα βάθη τής Προϊστορίας. Κάτι είναι κι αυτό, αν το καλοσκεφτείς.
Όσο για το κοινό, είναι τόσο ευγενικό. Το χειροκρότημα το έχει στο τσεπάκι. Έλεος παιδιά. Μου σπάσατε τα τύμπανα, παρ’ όλο που καθόμουνα στα ορεινά και συνομιλούσα με τα (δικαίως) εξαγριωμένα τζιτζίκια.
Σας αγαπώ, ως νέους καλλιτέχνες και επίδοξους δημιουργούς, αλλά δεν σας αντέχω πάντα.
Παρ’ όλα αυτά, συνεχίστε!!! Σύντομα θα φτάσετε εκεί που δεν έχει άλλο παρακάτω. Και τότε, αναγκαστικά, θα κοιτάξετε επάνω, θα φωτιστείτε και θα ανέλθετε.
Και πολλά έγραψα. Το Τίποτα έχει μια δυναμική. Ασκεί έλξη, σαν την Βαρύτητα.
Ο περφόρμερ-δημιουργός, στο μεταίχμιο μεταξύ χορού, θεάτρου και εικαστικών τεχνών, ετοιμάζει ένα έργο για τη Μικρή Επίδαυρο, με το οποίο εξερευνά πτυχές της περιπέτειας και της τέχνης του θεάτρου και από εκεί της σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας. Ένα βλέμμα πάνω στις αλλοπρόσαλλες ιστορίες που λέμε για μας και την αρχαιότητα, μέσα σε ένα αμφιθέατρο αφιερωμένο στο Διόνυσο. Και, ταυτόχρονα, μια ανασκαφή στην προσωπική μυθολογία του Ευριπίδη Λασκαρίδη, που ανασύρει μνήμες, εικόνες και συναισθήματα από την κουλτούρα των θερινών θεατρικών περιοδειών (τουρνέ). Κάτω από την έναστρη νύχτα της Επιδαύρου ξετυλίγεται μία νέα κωμική τραγωδία.
