Μετά την φετινή βράβευση με το Athens Prize for Literature τού Νίκου Δαββέτα για το μυθιστόρημά του «Άντρες χωρίς άντρες» (εκδόσεις Πατάκη) (βλ. https://grafei.wordpress.com/2021/12/06/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%af%ce%bf-%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%88%ce%ae%cf%86%ce%b9%ce%bf-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf-athens-prize-for-literature-2021-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84/ )
τέθηκε επί τάπητος το θέμα τής κρυφής κι απαγορευμένης ομοερωτικής πρακτικής κι επιθυμίες στην νεοελληνική κοινωνία των τελευταίων 70 ετών, με τους λούμπεν και τους μικροαστούς να καλύπτουν με εγκληματικό και συχνά δολοφονικό τρόπο τις ενοχές τους. Αυτή η ψυχοπαθολογία επεκτείνεται ακόμα και σήμερα παρά την θεσμική ευνοϊκή αντιμετώπιση τής όποιας διαφορετικότητας.
Στο κείμενό του ο Δημήτρης Δημητριάδης με τραγικά γκροτέσκο τρόπο, χωρίς να διασταυρώνεται όμως με διαστάσεις σουρεαλιστικές υφαίνει ένα πυκνό γλωσσικό κείμενο με άπειρες συνυποδηλώσεις και σκοτεινούς συμβολισμούς, που πολλαπλασιάζονται από την στυλιζαρισμένη αφαιρετικότητα τής επιτυχημένης ομάδας bijoux de kant.
Η σκοτεινιά του κειμένου συναντά την σκοτεινιά της ερμηνείας κι αμφότερες σκοτεινιάζουν περισσότερο το ούτως ή άλλως κι εξαρχής «σκοτεινό» θέμα. Άπειρη θλίψη προκαλεί η βυθομέτρηση της καταπιεσμένης ανθρώπινης δημιουργικότητας, έτσι όπως εκφράζεται κυρίως δια της ελευθερίας.
Κάθε μορφή πεισιθανάτου εκδηλώσεως της ερωτικής επιθυμίας είναι εξ ορισμού παθογόνος και παθογενεσιουργός, αφού η ευτυχία, η χαρά τής ζωής, η αισιοδοξία, η ευτοπία, η παραδείσια κατάσταση, το ωκεάνιο συναίσθημα δεν συνάδουν με την όποια απόκρυψη τής Αλήθειας, που είναι φως, ελπίδα και πληροφορία μαζί.
Κι όταν λέμε «πληροφορία» συμπεριλαμβάνουμε και τα δεδομένα (data) των αισθητηρίων οργάνων μας και τα δευτερογενή αισθήματα (μετεικάσματα) και τα τριτογενή συναισθήματα που οδηγούν σε τεταρτογενή οράματα που – συν τω χρόνω – μετασχηματίζονται σε αναμνήσεις.
Η όλη προσληπτική διαδικασία τού γίγνεσθαι εντός και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας εκτός είναι εν πολλοίς συνδημιουργική-φαντασιωτική, με αποτέλεσμα το όποιο «γινόμενον» να μην δύναται να εγείρει αξιώσεις «αντικειμενικής» (μήτε καν) «πραγματικότητας».
Ούτως εχόντων των πραγμάτων η όποια ανοχή στην διαφορετικότητα είναι προαπαίτηση, ικανή κι αναγκαία συνθήκη δημοκρατικής ελευθερίας.
Ουμανιστικά ιδεώδη, χωρίς ελεύθερη ερωτική πραγμάτωση στα πλαίσια τού εκάστοτε πολιτισμού και των Νόμων, απλώς δεν υφίστανται.
Είναι η πρώτη φορά σε παράσταση έργου τού Δημητριάδη που παρακινούμαι σε δευτερογενείς και τριτογενείς νοητικές επεξεργασίες πέραν τού προφανούς ρητορικού διδακτισμού, που ενδεχομένως να λειτουργεί και με ομοιοπαθητικό/αντιθετικός ίσως τρόπο.
Η συνεκδοχή ως αφηγηματικό εργαλείο είναι απείρως δυσκαμπτότερη τής μεταφοράς κι εκεί ακριβώς έγκειται η μαεστρία τού όποιου παραμυθά.
Τείνω στο συμπέρασμα πως οι άριστοι καλλιτέχνες τής τελεσφόρου ομάδας bijoux de kant αξιοποίησαν το μάλλον απλοϊκό και προφανές κείμενο δίνοντάς του δια τής επανατελετουργοποιήσεως (reritualisation) άλλες υπαρξιακές προεκτάσεις πέραν τού πρωτοβάθμιου αστυνομικού ερωτήματος δια τής επανατελετουργοποιήσεως (reritualisation).
Ακόμα κι έτσι όμως παρακολουθούμε κυριολεκτικά εμβρόντητοι και καθηλωμένοι μια σημαντική παράσταση νεοελληνικού κειμένου που λειτουργεί σαν ακτινογραφία τής πρόσφατης αλλά και της τωρινής κοινωνικής παθολογίας.
Σκηνικά και φωτισμοί αριστουργηματικοί. Υποκριτικές επιδόσεις στα όρια τού τεχνουργήματος. Καταθλιπτικό θέαμα με κινηματογραφικές αξιώσεις και τηλεοπτικές (βιντεοαρτίστικες) προεκτάσεις. Δεν θα με χάλαγε αν έβλεπα σε γιγαντοοθόνες λεπτομέρειες από τις μιμικές και παντομιμικές κινήσεις των ηθοποιών από διάφορες οπτικές γωνίες.
Καιρός είναι να σκεφτόμαστε και το «θέατρο στο Διαδίκτυο», σοβαρά, συστηματικά και με έντεχνες προθέσεις. Ενδεχομένως έτσι να αναδειχθούν περισσότερο τα ποιητικά μας κείμενα και να επανασυνδεθούν με τον φυσικό αποδέκτη: το ευρύ κοινό τους.
Παρόμοιες προτάσεις είναι και πρωτοποριακές και πειραματικές και καινοτόμες.
Ας τις χειροκροτήσουμε λοιπόν με ενθουσιασμό.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
info από το Δελτίο Τύπου:
Η bijoux de kant
παρουσιάζει
το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ
δεν περιμέναμε να έχει τόσο αίμα μέσα του
Κεντρική Σκηνή
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Από Δευτέρα 7 Μαρτίου
Η bijoux de kant επιστρέφει στη σύγχρονη ελληνική δραματουργία με το νέο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ».
Η παράσταση επιχειρεί μια κατάβαση σε μια σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκεται δίπλα μας και αναπαράγει στερεότυπα που αντιμάχονται κάθε διαφορετικότητα και «παρέκκλιση». Η bijoux de kant μιλά απροκάλυπτα για τη σκληρότητα της καθημερινότητας, τη συγκάλυψη της συναισθηματικής παθογένειας, τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και τη στοχοποίηση του διαφορετικού. Μιλά για το σώμα, τη σεξουαλικότητα, τη συγγένεια, τη μνήμη, το τραύμα, την ταυτότητα. Μιλά για την σιωπηλή εξοικείωσή μας με τη βία.
Η bijoux de kant επιστρέφει όχι για να επουλώσει ένα τραύμα του παρελθόντος αλλά για να το μετασχηματίσει και να αναρωτηθεί για το παρόν.
Συντελεστές
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Σκηνικά-κοστούμια-φωτισμοί: bijoux de kant
Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Παπασωτηρόπουλος
Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη, Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Teaser video: Γιώργος Αποστολόπουλος
Διεύθυνση παραγωγής: Γιώργος Παπαδάκης
Οργάνωση παραγωγής: Ασημένια Ευθυμίου
Παίζουν:
Μαρία Παρασύρη, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης και ο Δημήτρης Παγώνης
Παραγωγή: BIJOUX DE KANT
Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Έναρξη παραστάσεων:
Δευτέρα 7 Μαρτίου
Τέλος παραστάσεων:
Τρίτη 4 Απριλίου 2022
Μέρες & Ώρες Παραστάσεων:
Δευτέρα & Τρίτη: 21:15
Τιμές εισιτηρίων:
15€ γενική είσοδος, 12€ μειωμένο
Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 15 ετών.
Διάρκεια: 70 λεπτά
Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται
https://www.viva.gr/tickets/theater/i-alitheia-einai/
