Τι άλλο καλύτερο δραματικό κείμενο θα μπορούσε να αξιοποιήσει από την επαναστατημένη μετ-έφηβη Αντιγόνη τού Σοφοκλή;
Από την «Αντιγόνη» του Βογιατζή είχα να δω τόσο ολοκληρωμένη πρόταση για κλειστό θέατρο.
Νταμάρι με σπασμένους γύψους. Οι θεατές παραταγμένοι στη μια μεριά τού πάντα πρωτεϊκού θεάτρου Σφενδόνη, οι δρώντες / δράστες από την άλλη, σαν να ετοιμάζονται για πόλεμο, να αντιπαρατεθούν, να χτυπήσουν το κατεστημένο, όπως κι αν εκφράζεται αυτό.
Οι συμπαθητικές απολυτότητες τής νιότης, όμως εδώ με γνώση, μεράκι και ψαλμό, έρευνα, ψάξιμο και διονυσιακή μανία.
Μόνο το απολλώνιο στοιχείο έλειπε και η μετά το μεταμοντέρνο απαραίτητη διαδραστικότητα (ικανή και αναγκαία συνθήκη προκειμένου να ενεργοποιηθεί και να συνδεσμευθεί ο θεατής).
Όμως υπήρχε αισθητική άποψη, φρενιτική ρυθμολογία, θεματολογική πιστότητα, υφολογική ομοιογένεια… όχι και λίγα, όταν τολμάς να μιλήσεις αναβιώνοντας το αρχαίο δράμα. Αλλιώς υπάρχουν τόσα σύγχρονα κείμενα ή μετά-κείμενα περισσότερο πρόσφορα για πειραματισμούς.
Βεβαίως το αρχαίο είναι φετίχ, ταμπού και κράχτης. Όλοι και όλες, όλα θα ήθελαν να αναμετρηθούν με κάτι τόσο τρομαχτικό, προχριστιανικό και βίαιο, πέρα από τη συνήθη μεταρομαντική εξιδανικευμένη μας εκδοχή για την Αρχαιότητα.
Πιστοί στο μεταφυσικό στοιχείο τού Κάτω Κόσμου απέδωσαν μεγάλο ποσοστό από την φρίκη και το έρεβος που βίωναν οι μυούμενοι στα Ελευσίνια Μυστήρια. Ήταν όμως μιας απόπειρα επισημοποίησης τού κειμένου από την ανάποδη. Πολλή σοβαροφάνεια και διόλου χιούμορ. Η συνήθης χαρμολύπη των ωρίμων δραματουργών δεν βρήκε στέγη και τροφή εδώ.
Ακόμα και το κοινό, ορισμένοι θεατές λειτουργούσαν σαν να βρίσκονταν σε εκκλησία!!! Ένας μάλιστα στο τέλος μου επιτέθηκε φραστικά και κινήθηκε απειλητικά εναντίον μου λέγοντάς μου ότι τον ενοχλούσε ότι σημείωνα (χωρίς φως) στο ταπεινό δημοσιογραφικό μου μπλοκ. «Αφήσατε το αποτύπωμά σας στην παράσταση!!!», με κατηγορούσε.
Μα αυτό δεν είναι το θέατρο; Δράση – αντίδραση – ανατροφοδότηση…
Αν είναι να βαστάμε και την ανάσα μας, τότε κάτι λείπει… Κάπου χάσαμε τη μπάλα. Κάπου δεν έχουμε εκτιμήσει σωστά την θεατρική σύμβαση, όπου το (σιωπηλό συνήθως) κοινό είναι μέρος τής παράστασης, αναπόσπαστο. Αλλιώς ας μην κάνουμε θέατρο. Ας διαβάζουμε τα κείμενα κατά μόνας και με ωτασπίδες.
Αγαπώ τους νέους καλλιτέχνες και λογοτέχνες. Μερικές φορές όμως δεν κατανοώ αυτή την πολύ νέα γενιά της οικονομικής κρίσης, ειδικά μετά την καραντίνα. Έχουν μια ιδιότυπη εκδοχή τού δημόσιου χώρου στο μυαλό τους και λειτουργούν περισσότερο ατομοκεντρικά από τους μεγαλύτερους. Το θέατρο είναι συλλογική δουλειά και σ’ αυτό επέτυχε πλήρως ο καλός και εύτακτος θίασος με τους πειθαρχημένους συντελεστές.
Συγχαρητήρια σε όλους τους καλλιτέχνες, αλλά και στους/στις/στα θεατές (συμπεριλαμβανομένου του υβριστή μου). Φαντάστηκα, όπως «Η Παναγία των Λουλουδιών» τού Ζαν Ζενέ πως με ραίνει με λουλούδια. Μόνο που εγώ δεν είμαι ο Κρέων κι αυτός δεν ήταν ο Αίμονας. Ή μήπως ήταν;
Απολύτως συμβολικό το όνομα τής ομάδας «Άλκη». Μήπως θα έπρεπε να την ονοματίσουν «Αλκή»;
ΌΛΑ ΩΡΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ. ΤΟ ΦΩΣ ΠΑΝΤΑ ΛΥΤΡΩΝΕΙ!!!!!!!!!!!
Μετά φιλοσοφικής θυμηδίας και διαρκούς αμφισβητήσεως τού (κάθε) ατομικού,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, αριστούχος διδάκτωρ τού Ιονίου Πανεπιστημίου
https://konstantinosbouras.gr
info από το Δελτίο Τύπου:
Εταιρεία Θεάτρου Άλκη
Αντιγόνη, μετέωρη
μια ματιά στην Αντιγόνη του Σοφοκλή
8-26 Ιουνίου ~ Θέατρο Σφενδόνη
Η Αντιγόνη, μετέωρη. Μια ξένη-που δεν ανήκει ούτε στο φως ούτε στο χώμα. Το έργο μετέωρο, εκεί που χτίζεται διαλύεται, ένα γιαπί. Η πόλη μετέωρη, μετά από άγριο πόλεμο, παλεύει να σταθεί. Ο Κρέων θέλει να επιβάλλει δικαιοσύνη, αδέκαστος. Μετά από τη θυσία του παιδιού του βυθίζεται στη μαύρη τρύπα της Άτης, της αδυσώπητης θεάς που σε κάνει να βλέπεις για σωστό το λάθος. Ο θίασός μας μέσα από θραύσματα επιθυμεί να διαγράψει μια χειρονομία, μια διαδρομή, μνήμη για τους νεκρούς του, να εκπληρώσει μια κηδεία που δεν έγινε. Που δεν γίνεται – καθώς η ταχύτητα μάς πετάει συνεχώς στο αύριο. Στο πάντα, στέκονται οι αγαπημένοι μας σαν σήματα, όπως οι κούκοι στα μονοπάτια, σαν πέτρινα μνήματα στην άκρη της θαλάσσης. Τα υλικά μας εύθραυστα. Στοιχεία της τελετουργίας του θρήνου, διαβατήριων τελετών, ίχνη αρχέγονων χορών, μουσική άχρονη, συνθέτουν μια ιδιόμορφη παρτιτούρα, μετέωρη στο σύνορο. Η μετάφραση του Μίνου Βολανάκη πέτρινη. Ο σκηνικός χώρος ένα νταμάρι να στεγάσει τους εξόριστους.
Ομόκεντροι κύκλοι περιστρέφουν τα πρόσωπα γύρω από τη Μοίρα ή την Ανάγκη. Στον πυρήνα, τρεις υποκριτές εναλλάσσουν τους αντιθετικούς ρόλους. Περιμετρικά, τρεις μορφές του χορού τούς καθρεφτίζουν. Μέσα από τα ερείπια του απερχόμενου πολέμου, ξεπηδάει ένας επόμενος. Από την ανατολή του ηλίου μέχρι τη δύση, οι μορφές διανύουν αποστάσεις κι αντιστρέφονται. Μέσα σε μία μέρα, αντίρροπες δυνάμεις δημιουργούν τη δίνη των γεγονότων που θα ξετυλίξει του ανθρώπου το δέος, τον άνθρωπο. Τα αινίγματα παραμένουν άλυτα.
Μετάφραση
Μίνως Βολανάκης
Σκηνοθεσία- Δραματουργική επεξεργασία
Ρηνιώ Κυριαζή
Μουσική
Νίκος Βελιώτης
Σκηνικός Χώρος
Σωτήρης Μελανός
Κοστούμια
Ματίνα Μέγκλα
Φωτισμοί
Στέβη Κουτσοθανάση
Ηθοποιοί
Δήμητρα Γκλιάτη
Ειρήνη Κουμπαρούλη
Αρετή Πολυμενίδη
Γιούλη Καρναχωρίτη
Μοχάμεντ Μπελχέντι
Ρηνιώ Κυριαζή
Βοηθός σκηνοθέτη
Τάσος Κωλέτσης
Βοηθός σκηνογράφου
Άννα Ζήση
Φωτογραφίες
Karol Jarek
Αφίσα
Παναγιώτης Ανδριανός
Επικοινωνία
Χρύσα Ματσαγκάνη
Πληροφορίες Παράστασης
Παραστάσεις: Από 8 έως 26 Ιουνίου
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Από Τετάρτη έως Σάββατο στις 21:00 & Κυριακή στις 20:00
Διάρκεια παράστασης: 100 λεπτά χωρίς διάλειμμα
Τιμές εισιτηρίων
Γενική Είσοδος: 15€
Μειωμένο: 10€
Ατέλειες: 8€
Προπώληση: TICKETSERVICES
– online https://www.ticketservices.gr/event/theatro-sfendoni-antigoni-meteori/
– τηλεφωνικά: 2107234567
– εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Αθήνα
(οι τηλεφωνικές και οι online αγορές περιλαμβάνουν χρέωση 5% επί της τιμής του εισιτηρίου)
Θέατρο Σφενδόνη
Μακρή 4, Ακρόπολη (Αθήνα)
Μετρό Ακρόπολη
Τηλέφωνο: 21 5515 8968
Η παράσταση επιχορηγείται από το ΥΠ.ΠΟ.
Την παράσταση μπορούν να παρακολουθήσουν παιδιά άνω των 8 ετών
