Κωνσταντίνος Μπούρας: «Μια Γυναίκα χωρίς σημασία» του Όσκαρ Ουάϊλντ: ο προφήτης του εικοστού δεύτερου αιώνα. Οι μεγάλοι κλασικοί αντέχουν όλες τις παραβιάσεις / παραβάσεις / αναδιατάξεις.
Πραγματικά χαίρομαι να βλέπω και να ξανακούω τα κλασικά κείμενα, γιατί κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι άλλο, κρυμμένο κι αποκαλυμμένο σαν κάτω από τα επτά πέπλα τής Ίσιδος/Σαλώμης.
Όταν ήμασταν παιδιά και μας χαρίζανε αρκουδάκια που χτυπούσαν παλαμάκια, διαλύαμε το παιχνίδι, μαδούσαμε το ψεύτικο τρίχωμα προκειμένου να βρούμε τον μηχανισμό που τα κινεί.
Έτσι είναι και τα κείμενα στην εποχή τής αναδόμησης των πάντων. Η γη ένα τεράστιο γιαπί. Ο πολιτισμός μας παραπαίει σε ένα κβαντικό (ποιοτικό) άλμα πάνω από την άβυσσο τού Χάους. Κι αυτό άρχισε δεκαετίες πριν, με την Πρώτη Βιομηχανική Επανάσταση (εκείνη με τον ατμό, ξέρετε…).
Μεγάλοι αμφισβητίες τού καιρού τους έδωσαν (αν όχι την χαριστική βολή, τουλάχιστον) καθοριστικό πλήγμα σε ένα οικοδόμημα που καταρρέει για να αναδομηθεί με τα ίδια υλικά, σαν μαγική εικόνα που κρύβει και τον φονιά και το πτώμα στη ντουλάπα…
Λάτρεψα τον Ουάϊλδ για την Ελευθερία που πρεσβεύει. Κι αυτή η Ελευθερία είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους τού Διαφωτισμού.
Λάτρεψα τον Ουάϊλδ για την αιώνια εφηβεία του (όταν κι εγώ με τη σειρά μου βίωνα την πρώτη αναταραχή των αισθήσεων),
Λάτρεψα τον Ουάϊλδ για την αθυροστομία του. Θέλει κουράγιο να λες την Αλήθεια και να την πληρώνεις, προκαταβολικά, με τόκο.
Τον θαυμάζω ακόμα τον Όσκαρ γιατί είναι σχετικά διαχρονικός και το έργο του επιβιώνει στον χρόνο, ακόμα και σε διαφορετικές παραστάσεις όπως αυτή, με την σύγχρονη αντίληψη περί παρενδυτικότητας (την οικοδέσποινα Lady υποδύεται άντρας).
Υπέροχη σκηνοθεσία, εκπληκτικοί ηθοποιοί, αφαιρετικά σκηνικά (που παραπέμπουν σε θέατρο σκιών). Ακόμα και η διακριτική μουσική εμπλούτιζε το ηχοτοπίο χωρίς να επισκιάζει τον επί σκηνής εκφερόμενο λόγο.
Κοστούμια σα να βγήκαν από το κινηματογραφικό «Κλουβί με τις τρελές». Σωστές διαβαθμίσεις μεταξύ ρεαλισμού και κουκλοθέατρου.
Επαγγελματική επάρκεια και καλλιτεχνική ευαισθησία. Συγχαρητήρια στον ποιητικό σκηνοθέτη Κωστή Καπελώνη για την κινηματογραφική του ματιά.
Συγχαρητήρια σε όλους τους ηθοποιούς που σέβονται την αίγλη του Υπογείου και σέβονται τον θρυλικό ιδρυτή τού Θεάτρου Τέχνης.
Συγκινητική παράσταση, διεξοδική. Κάθε άλλο παρά ουδέτερη.
Ευπρόσδεκτη σαν καλοκαιρινή βροχούλα σε καιρό (πολιτιστικού) καύσωνα.
Μακάρι να συνεχιστεί. Μην την χάσετε!!!
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
Ο Θίασος ΣΥΝ-ΘΉΚΗ παρουσιάζει στο Θέατρο Τέχνης την παράσταση «Μια Γυναίκα χωρίς σημασία» του Όσκαρ Ουάϊλντ, σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη, από την Δευτέρα 23 Μαΐου.
Ο θίασος ΣΥΝ-ΘΉΚΗ, μετά την πολύχρονη ενασχόλησή του με κοινωνικοπολιτικά έργα και το ανέβασμα με σύγχρονο τρόπο κλασσικών συγγραφέων (Ίψεν, Τσέχωφ, Μίλλερ κα), επιχειρεί μια πρωτότυπη θεατρική προσέγγιση τού έργου τού ανατρεπτικού Ιρλανδού συγγραφέα δίνοντας έμφαση στην πολιτική διάστασή του έργου και στα παράλογα μελοδραματικά θεατρικά μοτίβα του.
Στο έργο παρουσιάζονται οι συναναστροφές εκπροσώπων της άρχουσας αριστοκρατικής τάξης της Αγγλίας, που φλυαρούν, συνδιαλέγονται, ανταλλάσουν ευφυολογήματα, ερωτοτροπούν, αλλά ουδέν συναισθάνονται.
Εδώ και 130 χρόνια ο Όσκαρ Ουάϊλντ αποκάλυψε την κενότητα και την επικινδυνότητα των προσώπων που έγραψαν την ιστορία του 20ου αιώνα και έβαλαν τα θεμέλια για τον αιώνα που ζούμε και κανείς δεν θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα…
Σύγχρονος του Τσέχωφ (6 χρόνια μεγαλύτερος και πέθανε τέσσερα χρόνια πριν απ’ αυτόν), με παρόμοια κοινωνική ευαισθησία. Αποκαλύπτουν παθογένειες της κοινωνίας της χώρας τους και των ανθρώπων που ευθύνονται για την άθλια κατάσταση του κόσμου που τους περιβάλλει. Ο ένας με όπλο την συναισθηματική ευαισθησία ημιτονίων και ο άλλος με έναν πνευματικό κυνισμό κορυφαίας λεπτότητας.
Το συγγραφικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ είναι έντονα πολιτικό και ανατρεπτικό, εξ ου και η διώξη και η καταδίκη του.
Ενδεικτικό της πολιτικής ευαισθητοποίησής του είναι ότι υπήρξε ο μόνος λογοτέχνης στην Αγγλία, που υπέγραψε την αίτηση του Μπέρναρντ Σω, για να δοθεί χάρη στους αναρχικούς που είχαν συλληφθεί (και εντέλει εκτελέστηκαν) ως υπεύθυνοι του μακελειού στην πλατεία Χέιμαρκετ στο Σικάγο, στις 4 Μαΐου 1886.
Ξεχωρίζουν οι παραστάσεις: Το 1939 από την Μαρίκα Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και το 1954 από την Κυβέλη, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη.
Κατά τον Μπέρναρ Σω: «Ο Όσκαρ μοιάζει σα να είπε: δε θ’ αγαπήσω κανέναν, θά’μαι βαθιά εγωΐστής· και δε θάμαι μόνον ένας κατεργάρης, αλλά ένα τέρας· και θα μου τα συχωρέσετε όλα. Μ’ άλλα λόγια, τις συμβατικότητές σας θα τις καταντήσω παραλογισμούς, όχι δυσφημώντας τις γραπτώς, αν και θα μπορούσα πολύ καλά να το κάνω —για να πούμε την αλήθεια το έκαμα— αλλά δυσφημώντας τις με τη ζωή και το θάνατό μου.»
Ο συγγραφέας και βιογράφος του Πήτερ Ράμπυ, θεωρούσε ότι «ο Ουάιλντ ισορροπούσε ανάμεσα στη διεισδυτική ματιά του Ίψεν και την εμπορική επιτυχία στο Ουέστ Εντ του Λονδίνου, στοχεύοντας το κοινό του με απόκοσμη ακρίβεια».
Για την παράσταση παραγγέλθηκε καινούργια μετάφραση, που υπηρετεί την νέα ανάγνωση που επιχειρεί ο θίασος.
