Κωνσταντίνος Μπούρας: ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ του Μολιέρου σε βιντεοσκοπική σκηνοθεσία τής Άντζελας Μπρούσκου. Mια ευπώλητη παραγωγή επί σκηνής του Θεάτρου Σφενδόνη
Έχοντας δουλέψει επί μακρόν με την Χρύσα Προκοπάκη στην αριστουργηματική της έμμετρη απόδοση τού μολιερικού αυτού αριστουργήματος, όπου τηρείται κάθε είδους αναλογία και ο σεβασμός προς το πρωτότυπο είναι σχεδόν προ-νεωτερικός, απογοητεύτηκα τα μάλα από αυτή την πεζότατη, απλοποιημένη, αν όχι και απλοϊκότατη απόδοση του κλασικού κειμένου από έναν άνθρωπο πολυάσχολο και πολυπράγμονα…
Βεβαίως, η αισθητική τής Άντζελας Μπρούσκου με το απαραίτητο live video που χειρίζεται η ίδια, παίρνει εδώ ακόμα και μια αυτοσαρκαστική διάσταση, αφού ο Ασλέστ είναι ντυμένος και περουκωμένος [ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός] σύμφωνα με μια παλαιότερη εμφανισιακή και ενδυματολογική εκδοχή τής ιδίας τής σκηνοθέτιδος.
Κατά τα άλλα, η μεταβατική εποχή της παρακμής (γενικώς) την οποία διάγουμε έχει και δεν έχει κοινά με την εποχή τού Μολιέρου. Εδώ όμως δεν φαινόταν καμία φροντίδα/έρευνα/μελέτη συγκριτική μήτε κοινωνιολογική μήτε ιστορική μήτε πολιτική μήτε ιδεολογική. Στο επίπεδο τής αισθητικής κυριαρχούσε το κιτς (σωφερλίδικου τύπου κι όχι Κωνσταντίνου Ρήγου, έστω!!!).
Και καλά όλα αυτά. Περί ορέξεως… κωλοκυθόπις [ξανά-μανά ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός – το παράκανα σήμερις] …
Ως αυτόπτης μάρτυς όμως τού συνολικού θεάματος έπληξα.
Το μόνο θετικό στοιχείο ο κόντρα ρόλος (από πλευράς ηλικιακής) της Σελιμέν, που αποδόθηκε με μια πολυδιάσταση τηλεοπτικότητα από την πολύπειρη και μεγάλη ηθοποιό Παρθενόπη Μπουζούρη, που αυτή τη φορά έδωσε απρόσμενες ρεαλιστικές πινελιές σε έναν ρόλο που θα έβγαινε καρικατούρα αν ακολουθούσε την διαφαινόμενη σκηνοθετική ροπή.
Όλοι οι δευτερεύοντες ρόλοι σχηματικοί.
Περιγραφικός ο ηθοποιός που επωμίστηκε τον επώνυμο ρόλο.
Ακόμα και το ηχητικό τοπίο δεν ήταν θελκτικό.
Μα τι συνέβη;
Παρενέργεια τού κορωνοϊού στην σύγχρονη αισθητική των διανοούμενων που βλέπουν μετά μανίας θέατρο;
Ίσως ο Φασμπίντερ τής «Χρονιάς με τα δεκατρία φεγγάρια» ή έστω τού “Berlin Alexanderplatz” να τα κατάφερνε καλύτερα.
Αυτή η παράσταση όμως δεν είχε «ni nez ni cul» ή «ni cul ni tête», όπως θα έλεγαν οι παριζιάνοι συμφοιτητές (και οι παριζιάνες συμφοιτήτριές) μου στο Paris III – La nouvelle Sorbonne.
Γιατί έκοψε η σάλτσα; Γιατί δεν έδεσε το σιρόπι; Και τόσο αγριοβύσσινο χαμένο!!!
Μετά απορίας περισσής,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
Infoαπό το Δελτίο Τύπου:
Ο Μισάνθρωπος του Μολιέρου παρουσιάζεται στο θέατρο ΣΦΕΝΔΟΝΗ σε σκηνοθεσία της Άντζελας Μπρούσκου, σχεδόν 30 χρόνια μετά από την ιστορική παράσταση του Θεάτρου Δωματίου στην κατάληψη του κτιρίου καλλιτεχνών της 3ης Σεπτεμβρίου.
Η Άντζελα Μπρούσκου επανέρχεται στο έργο του Μολιέρου για να ξανασυναντηθεί με την αντικοινωνική συμπεριφορά του Μισανθρώπου, την απόφασή του να μην ενταχθεί στη ζωή μιας βασιλικής αυλής όπου κυριαρχεί το ψεύδος, η υποκρισία, οι ίντριγκες και η κολακεία. Η Μολιερική αυλή φαντάζει πιο σύγχρονη από ποτέ: Tα αισθήματα εξαργυρώνονται με οικονομικά οφέλη, η αλήθεια είναι επίπλαστη και η χλιδή μιας πλαστής πραγματικότητας οφείλει να είναι Υπέροχη.
Σήμερα, στην εποχή των social media, οι άνθρωποι δημιουργούν μια ιδεατή δημόσια εικόνα και ο εικονικός κύκλος των διαδικτυακών «φίλων» γίνεται συνώνυμο της επιτυχίας,τo συναίσθημα εξαργυρώνεται με likes, στο φαύλο κύκλο κοσμικών συναναστροφών η εικόνα υπερτερεί οποιουδήποτε περιεχομένου.
Η κλειδαρότρυπα ανοίγει και η ανθρώπινη έκθεση δεν έχει τέλος: Live έρωτες, διασκέδαση, ταξίδια, φαγητό, δικαστήρια, ανθρώπινες τραγωδίες.
Τι ωθεί τον ήρωα του Μολιέρου να γίνει αναχωρητής από μια κοινωνία που την αντιλαμβάνεται ως αγέλη θηρίων;
«Η Λογική μπροστά στον έρωτα είναι τελείως ανίσχυρη» λέει ο ρομαντικός ήρωας του Μολιέρου,καθώς όλοι οι ήρωες του έργου,μαζί με τον απελπισμένο του έρωτα για την Σελιμέν, οδηγούνται στην πτώση από τον νόμο της «βαρύτητας».
Δεν ξέρουμε αν με αυτή την παράσταση συμβαίνει κάτι τόσο σημαντικό όσο η ανακάλυψη του νόμου της βαρύτητας, που συνέβη την ίδια εποχή που γράφτηκε το έργο.Ίσως όμως η «βαρύτητα» των ηθοποιών που πέφτουν και που κλονίζει την ισορροπία της «Λογικής» τους, να είναι κάτι τόσο σημαντικό όσο ένας φυσικός νόμος.
