Το να είσαι μάχιμος και μαχητικός ψυχίατρος προσδίδει άπειρο βάθος στην προοπτική σου και βεβαιώνει την προαπαιτουμένη ενσυναίσθηση προκειμένου να ασχοληθείς με το διπλό έργο τής θεραπείας και της ποίησης, ή της θεραπείας δια τής ποιήσεως.

Το να είσαι μέλος τού Δ.Σ. τής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών σημαίνει ότι διαθέτεις (άφθονη) την «έξωθεν καλή μαρτυρία» προκειμένου να μην εντοιχιστείς στην πανανθρώπινη Συλλογική Ψυχή ως κόκκος άμμου αλλά ως απαστράπτων κρύσταλλος, διαχέων το Φως παντοιοτρόπως.

Το να διαθέτεις-εκθέτεις-υπερθέτεις τον εαυτό σου στους καταιγιστικούς-εκτυφλωτικούς προβολείς των άλλων είναι η εκ των ουκ άνευ θυσία, εάν κι εφ’ όσον επιλέξεις να αφιερωθείς εις την ιεράν τής Ποιήσεως τέχνην. Όσο κι αν αποδομητές κατάφεραν να απομυθοποιήσουν τα πάντα, δεν μπόρεσαν όμως να τα κατεδαφίσουν ή να τα απαξιώσουν. Έτσι λοιπόν κι εμείς, ως επιζήσαντες τού μεταμοντέρνου, του κορωνοϊού, της γρίππης των πτηνών, τού sars και άλλων δαιμόνων, μπορούμε να απλώσουμε ελεύθερα την φωνή μας στον κάμπο με τα αποκαΐδια τής απληστίας, της αλαζονείας, της βλακείας και της μισαλλοδοξίας (που είναι ασυναγώνιστη).

Ας ακολουθήσουμε λοιπόν «κατά γράμμα» την διακτινική έκθεση μιας έκφρασης καθόλα συγκροτημένης και αισιόδοξης.

Οι ποιητές είναι εκ των πραγμάτων ευεργέτες, φιλάνθρωποι και αγαθοεργείς, δεδομένου ότι δεν προσπορίζουν κάποιο απτό όφελος, εκτός από την ουδόλως κολακευτική σύγκρισή τους με το Άρρητο, το Άφατο, το Αόρατο, το Άγνωστο. Δύσκολο έργο. Κανείς «λογικός» άνθρωπος δεν θα επέλεγε να επιδοθεί σε έναν παρόμοιο δονκιχωτισμό. Εκτός αν είναι βαθύς γνώστης τής ανθρώπινης ψυχής (πρωτίστως τής δικής του).

Ξεκινάμε λοιπόν την περιήγησή μας στον λαβύρινθο μιας ποιητικής απολύτως πρωτότυπης αλλά διακειμενικώς σεβαστικής.

Τα μάτια τής ψυχής μας κάνουν ευτυχώς κάποιες αναπόφευκτες στάσεις (ανάλογα με τις εμπειρίες, τις προσλαμβάνουσες και τις προσδοκίες μας).

 

Θερμομέτρηση (σελ. 32)

Ποιος να θερμομετρήσει το κοινωνικό σώμα;

Τα ρίγη και τον πυρετό του

που άρρωστο, σχεδόν κατάκοιτο,

είναι σωριασμένο στον καναπέ.

Να αναπαυθεί από τα σμήνη

των ορατών και αόρατων ιών που το εξοντώνουν. (σελ. 32)

 

Ευθεία παραπομπή στον Αρθρούρο Ρεμπώ:

 

Μεθυσμένο καράβι

 

Όσο καλοί κι αν είναι οι καπετάνιοι,

τα σκαριά έχουν ημερομηνία λήξης.

Κι αν ταξιδεύουμε σιωπηλά,

μην τυχόν μάς τσακίσουν οι συμπληγάδες

το χρυσόμαλλο δέρας θα είναι σαν αντικατοπτρισμός.

Όσο το πλησιάζουμε τόσο θα μακραίνει.

Ίσως δεν υπάρχει.

Κι αφού το ταξίδι δεν είναι aleretour

κανείς δεν θα μάθει.

Τα δάκρυά μας θα κάνουν τον πόντο τον οίνοπα

να μοιάζει με γλυκόξινο κρασί Σάμου.

Μεθυσμένοι θα φύγουμε,

γιατί νηφάλια θα είναι βαρύς ο πόνος. (σελ. 34)

 

Υπαρξιακή ειρωνεία και ηδυπαθής αρχαιομάθεια βαδίζουν εδώ χέρι χέρι.

 

Ποιός ξέρει

 

φθόνος, φόνος, φόβος

όλα με όμικρον

όπως ο πόλεμος, ο δολοφόνος

σαν τα όμικρον να ταιριάζουν στα τερατώδη.

Τα ωμέγα είναι αλλιώς

ζωή, ωραίο, έρως.

Ω μέγα πώς αλλιώς.

Μόνο το Θεός με προβληματίζει

που γράφεται με όμικρον κι αυτό

ποιος ξέρει;

Ίσως ωραίος θεός

ή ίσως θεός έρως. (σελ. 36)

 

Εδώ αποκαλύπτεται και η ποιητική ιδεολογία, η φιλοσοφική κοσμοθεωρία τού δεινού λογοτέχνη που δεν χρειάζεται άδεια για να κυκλοφορήσει τα προϊόντα του στην αγορά, εκεί όπου συχνάζουν οι σοφοί και οι πλάνητες.

 

Δεν εισακούστηκαν

 

Το σπίτι κλειστό, δεν έχουν πια το κλειδί

τα παράθυρα ανοιχτά, μόλις έφυγαν.

Άφησαν στην κουζίνα το φθινόπωρο

και στο υπνοδωμάτιο τον χειμώνα.

 

Οι άνθρωποι έγιναν ένα κουβάρι θλίψη

και κατηφόρισαν την οδό Πίνδου.

Αυτά που τους απέμειναν,

φθάνουν δεν φθάνουν, ίσαμε την Πέμπτη/

Μετά αρχίζει το Πάσχα γι’ αυτούς νωρίς.

 

Φέτος θα θυσιάσουν

αντί για τον Χριστό

την ίδια την ζωή τους

και τα ιμάτιά τους.

Δεν εισακούστηκαν οι παρακλήσεις. (σελ. 56)

 

Αργά αλλά σταθερά, στον ρέοντα αφηγηματικό λόγο αποκαλύπτονται οι θέσεις, οι προθέσεις, οι διαθέσεις οι επί-θέσεις…

 

Τα χρέη

 

Τώρα που αλλάξαμε τα βράγχια

και γίναμε άνθρωποι

Λες να αναδυθεί κάτι από το νερό

και να μας καλέσει πίσω στη θάλασσα;

Λες τόσα εκατομμύρια χρόνια να πάνε χαμένα;

Τώρα που γίναμε άνθρωποι

λες να εμφανισθεί κάποιος ορατός ή αόρατος ιός,

ένας πόλεμος,

και να μας οδηγήσει στον βυθό;

Έτσι χοντρόπετσοι και λεροί που γίναμε

λες να μας γοητεύσει η μαγική φλογέρα τού Χάμελιν

και με μουσικές ρεμπέτικες και baobab

να μας βυθίσει στην Ατλαντίδα;

Γιατί, μήπως πληρώσαμε τα χρέη μας

τυφλοί και κωφάλαλοι

γιατί δεν πληρώσαμε τα χρέη μας στους νέους. (σελ. 58)

 

Τα πράγματα εδώ είναι πλέον σαφή. Ο μίτος τής Αριάδνης λειτούργησε και μάς έβγαλε στο ξέφωτο τής Λογικής, μακριά από τα μαύρα σκοτάδια τού υποσυνειδήτου ερέβους.

Η πικρία τού βαθέος γνώστη συνδυάζεται με την ναυτία τού κενού, με την απογοήτευση τού πνευματικού ταγού από το κοινό του, με την αμφιβολία εάν και κατά πόσον όλος αυτός ο κόπος άξιζε να σπαταληθεί έτσι. Βέβαια, η ενέργεια δεν καταναλώνεται τόσο εύκολα, δεν σβήνει, δεν αποσιωπάται… «Δεν κρύβεται το Φως κάτω από το χαλί». Είθε. Μακάρι.

 

Εν γένει κι εν κατακλείδι, υπάρχουν ακόμα ποιητές που αξίζουν τον τίτλο και με την ευγένειά τους προσφέρουν ανιδιοτελώς πολύτιμο έργο στον Πολιτισμό και στην κοινωνία εξευμενίζοντας τους καινούς δαίμονες με την αυτοπρόσωπη θυσία τους.

Το να είσαι ποιητής και ευγενής σημαίνει πως είσαι κύριος των παθών σου. Τι περισσότερο μπορεί να ζητήσει κανείς από τον εαυτό του;

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας

https://konstantinosbouras.gr