Ο Νίκος Σιδέρης ως ψυχίατρος, ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, καταπιάνεται καθημερινά με το Έρεβος τής Παν-Ανθρώπινης Ψυχής (σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο).
Η μικρή (σύντομη) ποιητική φόρμα, ειδικά όταν υπακούει σε αυστηρούς μαθηματικούς-ρυθμικούς-αρμονικούς κανόνες (όπως εν μέρει το χαϊκού) τον βοηθάει να ισορροπεί το όραμα με το Ορατό και το Αόρατο με το εικαστικό (από το ρήμα «εικάζω»).
Ανησυχητική ομορφιά, απειλητική σχεδόν, αναδίδουν οι οξύτονοι στίχοι του, αποτέλεσμα μιας οξυδερκούς ανατομικής παρατηρήσεως έξω κι ένδον.
Τα δίπολα – σύμφωνα με το «Ταό» τού LaoTsu– στην ουσία συναπαρτίζουν μία και μόνη έννοια, ενιαία και αδιαίρετη, ακριβώς όπως ήταν ψυχοσωματική-πνευματική ύπαρξη τού ανθρώπινου όντος για τους λεγόμενους προσωκρατικούς φιλοσόφους.
Ο Νίκος Σιδέρης είναι ένα μετέωρο στην νεοελληνική ποίηση, μία ξεχωριστή περίπτωση θα έλεγα, αν δεν ήθελα να παρεξηγηθώ παραπέμποντας άθελά μου στον ανατριχιαστικό όρο «κλινική περίπτωση». Εξηγούμαι: είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος, γιατί δεν μιμείται κανέναν, σε παραπέμπει σε κανέναν. Μοιάζει σαν να αγνοεί όλη την υπόλοιπη νεοελληνική παραγωγή – ακριβώς όπως ο Κάρολος Κουν δεν έβλεπε παραστάσεις άλλων συγχρόνων του μεγάλων σκηνοθετών. Κι αυτό δεν το κάνει για να μην διολισθήσει άθελά του στην λογοκλοπή μήτε για να πρωτοτυπήσει, απλώς λόγω οικονομίας χωροχρόνου και υλοενεργείας είναι στοχοπροσηλωμένος στο έργο του και δεν ασχολείται με τα λεχθέντα ή υπολεχθέντα των άλλων. Περιττός κόπος κι επικίνδυνος, γιατί «όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κόττες».
Συνομιλεί βεβαίως με κάποιους ομοτέχνους του επιλεκτικά, σε απόσταση όμως πάντα από τα δικά τους «μυστικά» δημιουργίας.
Τελικά, η σε βάθος σπουδή σε κάποια επιστήμη δεν είναι απλώς βιοποριστικό συμπλήρωμα στην αέναη ποιητική δραστηριότητα, αλλά μια ασφαλιστική δικλείδα προκειμένου να αποφευχθεί η κάθε είδους ομοιομορφία (που δεν είναι έννοια συνώνυμη με την ομοιογένεια, αφού εξεταζόμενο απέξω το ποιητικό φαινόμενο φαντάζει σε μεγάλα χρονικά μήκη ομοιογενές, αν και δεν είναι).
Η λεγομένη μετανεωτερικότητα εισβάλλει πλαγίως και απρόσκλητη στο έργο του. Αν διαβάσεις, παραδείγματος χάριν, κατά λογάδην τους τίτλους των ποιημάτων του στα περιεχόμενα θα δεις με έκπληξη να αναδύεται ένα άλλο «μετά-ποίημα» ηθελημένο ή αθέλητο.
Τη συντομία την έχει κατακτήσει χάρη στην ενασχόλησή του με τα χαϊκού. Την λακωνικότητα από τα παιδαγωγικά-εκπαιδευτικά βιβλία του.
Δεν χρειάζεται να μας καταπλήξει, γιατί η σοφία εκφράζεται πάντα με σαφήνεια και συνοπτικότητα.
Η λατρεία του για την Ανατολή εμποτίζει την φιλοσοφία του με το μη νοησιαρχικό στοιχείο που συμπληρώνει την αναπόφευκτη «δυτική» του παιδεία.
Ιδεολογικά (αλλά όχι απαραίτητα και θεματολογικά) κινείται μεταξύ ενός βουδιστικού σοσιαλισμού και μιας αρχαϊκής πληρότητας δια της συνθέσεως τών διπόλων που οδηγούν στην ισχύ αφού προηγηθεί τεράστια απελευθέρωση/έκρηξη ενεργείας.
Είναι μοναχική η πορεία του και μοναδικό το έργο του, δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί αλλά ευπρόσιτο στον αναγνώστη κάθε νοητικού βεληνεκούς.
Δυσμετάφραστος η λογοτεχνική του γλώσσα απευθύνεται μόνο στο ελληνόφωνο κοινό, που φαίνεται να του αρκεί, αφού ο πραγματικά σοφός ξέρει πως έστω και μια ψυχούλα να αγγίξει και να μεταμορφώσει είναι αρκετό για μια ζωή (τουλάχιστον).
Παρακολουθώ ευθύς εξαρχής το έργο του εν εξελίξει και μπορώ δικαίως να καυχηθώ πως είμαι ο πρώτος κριτικός που τον ανακάλυψε και τον υποστήριξε όταν συν-μωρίες επισήμων αυτοκλήτων φαρισαίων με κατέκριναν πατρικώ τω τρόπω για την «λαϊκίστικη» αυτή επιλογή μου («οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν» και οι παραλογοτέχνες προστάτη τών παραλογοτεχνών, όπως διατείνονταν και ισχυρίζονταν οι καλοί αυτοί κύριοι κι οι ευγενικές σοφολογιότατες κυράδες των). Όμως το αυθεντικό δεν έχει τάξεις, το χρήσιμο και κοινωφελές διαποτίζει όλα τα κοινωνικά στρώματα και η καλή πρόθεση σε συνδυασμό με την εντατική δουλειά φέρνει πάντοτε τα ποθητά αποτελέσματα κι ενίοτε εκπλήξεις (ακόμα και για τον ίδιο τον δημιουργό).
Ο Νίκος Σιδέρης, σεμνός ων, μπορεί να μην έχει συνειδητοποίηση, το είδος και το μέγεθος τής πνευματικής προσφοράς του. Το πολιτιστικό κοινωφελές ΊΔΡΥΜΑ ΓΑΛΗΝΟΣ που ίδρυσε και διευθύνει αποδεικνύει όμως πως πόρρω απέχει από τον αυτοψυχαναλυτικό ατομοκεντρικό μισαλλόδοξο ρατσιστικό-φασιστικό κακεντρεχή και κακόβουλο ναρκισσισμό τής μεγάλης πλειοψηφίας τών ομοτέχνων του. «Ονόματα δεν λέμε οικογένειες δεν θίγουμε». Κι αυτό πρέπει να σημειωθεί και να πιστωθεί στο ενεργητικό του.
