Σημαντικό έργο, φλύαρο από δραματουργικής πλευράς. Θα έπρεπε να κοπεί τουλάχιστον ένα τέταρτο τής ώρας από τον υπεραναλυτικό λόγο.
Θέατρο σαν ξιφομαχία νοημάτων, επινοημάτων, ευφυολογημάτων, όμως η σκηνική δράση αρκεί ως δράσις, όπως μας έδειξε ο Νομπελίστας Πίντερ με τις μικρές-μεγάλες παύσεις και τα κενά του.
Οι πρωταγωνιστές εκφωνούν τον λόγο σαν να τον έχουν μάθει απέξω και να τρέχει μπροστά τους σε ένα αόρατο ώτο-κιού (το γράφω επίτηδες στα ελληνικά). Αυτοκίνητα που τρέχουν στον κατήφορο σαν αυτοκίνητα με χαλασμένα φρένα.
Παράσταση ειδικά για τα περίφημα «IndigoChildren» που διακρίνονται από υπερ-ευφυία, υπερ-ευαισθησία, υπερ-κινητικότητα και αδυναμία συγκέντρωσης προσοχής.
Κι όλα αυτά είναι καλά; Αλλά πώς γίνεται να σπιντάρουμε εμείς οι άλλοι θεατές οι άνω των σαράντα;
Και γιατί;
Γενικά, το μεσογειακό και γαλλικό σύγχρονο θέατρο είναι μίμησις ουχί πράξεως αλλά debate, τόσο πολύ που μας αναγκάζουν να νοσταλγούμε τις χαζές ταινίες δράσης (κοινώς b–movies) της μεταμεσονύχτιας τηλεοπτικής ζώνης.
Στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα μια βασική παρανόηση. Αγαπητά μου παιδιά, λογοτεχνικό και θεατρικό κείμενο συγγενεύουν αλλά δεν ταυτίζονται. Αναγνώστης και θεατής μπορεί να συναντώνται στο ίδιο πρόσωπο, είναι όμως δύο διαφορετικές λειτουργικότητες, δύο ξεχωριστοί ρόλοι.
Οπωσδήποτε στα μεταμοντέρνα χρόνια μας είναι όλα νόμιμα, αποδεκτά και υβριδικά. Γι’ αυτό κι εγώ σταματώ. Δεν επιμένω σε περαιτέρω αναλύσεις που μπορούν να παρεξηγηθούν.
Τι κι αν πάσχιζαν οι τρεις καλοί ηθοποιοί να αποφύγουν τον σκόπελο τού γραμμένου λόγου. Μόνον χάρη στα σώματά τους γκρεμίστηκαν τα παντός είδους συρματοπλέγματα-όρια και δόθηκε ζωή-ροή και κάτι σαν κυτταρική επανάσταση σε ένα κείμενο καθαρά φιλολογικό με έξυπνα όμως ευρήματα και πατροπαράδοτες ανατροπές.
Μα τι κάνουν όλα αυτά τα σεμινάρια / εργαστήρια / πανεπιστημιακά και παραπανεπιστημιακά τμήματα δημιουργικής θεατρικής γραφής;
Μήπως οι νέοι σήμερα τα ξέρουν όλα και δεν μπορούν να αντέξουν / να ακούσουν την παραμικρή αντίρρηση;
Εγώ πάντως δεν γεννήθηκα για να διθυραμβολογώ και να χειροκροτώ άκριτα.
Μετά Λόγου Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
Το πρώτο θεατρικό έργο της Ηρώς Μπέζου «Οι Ναυαγοί» ανεβαίνει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, από τις 18 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία της ίδιας και του Γιάννη Παπαδόπουλου. Τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί, η Σοφία Κόκκαλη, ο Γιάννος Περλέγκας και ο Μιχάλης Τιτόπουλος ξετυλίγουν με την ερμηνεία τους τις σχέσεις των τριών ηρώων του έργου.
Ένας νεαρός δημοσιογράφος επισκέπτεται το απομονωμένο σπίτι ενός καταξιωμένου συγγραφέα με σκοπό να του πάρει συνέντευξη. Σύντομα οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται ότι έχουν ασκήσει καθοριστική επίδραση ο ένας στην ζωή του άλλου. Στο σπίτι όμως δεν είναι μόνοι. Μαζί με τον οικοδεσπότη ζει και η ανήλικη κόρη του. Ο έρωτας ανάμεσα στον νέο και το κορίτσι γεννήθηκε πολύ πριν γνωριστούν και οι τρεις ήρωες θα βρεθούν σε ένα χρωματιστό λούνα παρκ με τις ίδιες τους τις λέξεις για παιχνίδια.
Σημείωμα της Ηρώς Μπέζου
Γράφουμε ένα έργο για τα λόγια, που δεν αρκούν, κι όμως μόνο τα λόγια έχουμε. Λέξεις πάνω σε χαρτί, λέξεις στον αέρα. Τρεις άνθρωποι-άλλωστε πάντα τρεις είναι οι άνθρωποι-παλεύουν να κοιταχτούν, να αγαπήσουν, να «βγουν στην ζωή». Η μοναξιά τους είναι η γέφυρα που τους ενώνει. Τι άλλο; Ένα παιχνίδι με χαρτιά, ένα ποτήρι κρασί. Μια παιδική ζωγραφιά.
