Το κατ’ οίκον θέατρο (παράπλευρη ωφέλεια της καραντίνας, αλλά όχι μόνον) είναι όπως το fooddelivery.
Μόνο που έχει μακραίωνες ρίζες, χάρη σε εκείνους τους δαιμόνιους μίμους και μιμάδες, παντόμιμους και παντομιμάδες, ζογκλέρ (jogulatores) και κλόουν, θαυματοποιούς, μάγους που εμπλούτισαν τόσο το τσίρκο, όσο και το θέατρο καμπαρέ, το καφεθέατρο, το αυτοσχέδιο λαϊκό θέατρο και βασίζεται στα αρχαία γονιμολατρικά (καρναβαλικά) δρώμεντα.
Αντίθετα από το fooddelivery, ο θεατής εδώ οφείλει να ξεσπιτωθεί, να πάρει ταξί ή να παρκάρει στην πλατεία Κουμουνδούρη, απέναντι από το μπριζολάδικο τού Τέλη, να περάσει από το απαραίτητο facecontrolτού ισογείου, να του πατήσουν στο χέρι (σε εμφανές σημείο) μία σφραγίδα που λέει «ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ»…
ΚΑΙ ΜΕΤΑ… να ανέβει στο ανοικτό διαμέρισμα κάποιου ορόφου, όπου οι ηθοποιοί/οικοδεσπότες/οικοδέσποινες «μας βάζουν στη θέση μας» (κυριολεκτικά και μεταφορικά), ενημερώνοντάς μας αυστηρά, λακωνικά και με σαφήνεια τους κανόνες του παιχνιδιού (και του σπιτιού).
Μετά αρχίζει η δράση… Τριγυρνάνε με τα εσώρουχα, σαν να είναι μόνοι τους, σωπαίνουν και δρουν, μιλούν ελάχιστα και μετά τη μέση τού «έργου», αξιοποιούν όλα τα ανοίγματα (προς τα έξω) του περίκλειστου χώρου, αναπαραγάγουν αστικές φοβίες (και μύθους) και στο τέλος, αφού υποτίθεται πως μας έχουν κάνει ένα ψυχρό λουτρό, μας αφήνουν σύξυλους στο αναγκαστικό, ευγενικό χειροκρότημα, ξαναντύνονται και μας ξεπροβοδίζουν.
Δεν λέω ότι δεν γοητεύτηκα από αυτή την παραλλαγμένη σκηνική συνθήκη. Σαγηνευτικό το πρόταγμα. Δεν μπορώ να πω όμως κι ότι μαγεύτηκα στριμωγμένος σε ένα μεσοαστικό σαλόνι που θυμίζει loftτής Νέας Υόρκης.
Τέτοιου είδους θεάματα απαιτούν έναν ενισχυμένο βαθμό διαδραστικότητας και δεν είναι αρκετά τα «πρωτοποριακά» τεχνάσματα και οι «πειραματισμοί» θεάτρων της Εσπερίας, που εισάγονται πάντα με χρονοκαθυστέρηση.
Είχα παρακολουθήσει πέρυσι (το 2021) ένα ανάλογο θέαμα σε περιποιημένο και κατάλληλα διασκευασμένο διαμέρισμα των Εξαρχείων (στη γειτονιά μου). Εκείνο όμως είχε ένα δελεαστικό storyκαι μεταδοτικότερες ερμηνείες.
Παρ’ όλες αυτές τις επιφυλάξεις μου, χάρηκα τα ανήσυχα «νέα παιδιά», που επιμένουν αντισυμβατικά, που αμφισβητούν, που παλεύουν να εκφραστούν, καθώς και να επιβιώσουν οικονομικά σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Από αυτή την άποψη, σας παρακαλώ να πάτε να το δείτε και να διατυπώσετε την δική σας προσωπική ανάδραση / άποψη.
Οι κάτοικοι ενός σπιτιού δέχονται έναν άγνωστο επισκέπτη. Φαίνεται ότι όλοι ανήκουν στην ίδια οικογένεια. Οι ομοιότητες τους είναι αρκετές ώστε ο επισκέπτης να εισάγει σταδιακά τους κατοίκους σε ένα πλάνο διαμάχης με τους κατοίκους του διπλανού σπιτιού που ανήκουν σε μια διαφορετική οικογένεια, την οικογένεια των χοίρων.
Μια κατασκευή που ενώνει τα δυο ξένα μεταξύ τους σπίτια θα αποδειχθεί κρίσιμη για τα γεγονότα που εξελίσσονται με αμοιβαίες προελάσεις των δυο οικογενειών εντεύθεν και εκείθεν μέσα από τις διπλανές πόρτες των σπιτιών και από τα παράθυρα που ενώθηκαν για να συνδέσουν τα οικήματα.
Μία γυναίκα που βρίσκεται στο διπλανό σπίτι εμφανίζεται περισσότερο σκεπτική απέναντι στις απλουστευμένες αντιθέσεις των δυο οικογενειών ενώ όμως κι εκείνη ενστερνίζεται ενίοτε ρόλους που της αναλογούν από την συμμετοχή της σε κάποια ομάδα.
Και όσο αυτά συμβαίνουν γίνεται φανερό πως ο επισκέπτης οργανώνει στρατηγικά κάποια παθητική επιθετικότητα της δικής του οικογένειας και δεν σκοπεύει να σταματήσει τον πόλεμο για κυριαρχία μετά από την άλωση του οίκου τον χοίρων.
