Από το «Εμείς κι ο Χρόνος» του Τζων Πρίσλεϋ (έτσι το γράφαμε τότες), που παίζαμε φοιτητές στην Ίριδα στις αρχές της δεκαετίας τού 1980, μέχρι αυτόν τον διαλογισμό σε κίνηση, πλήρη ρυθμών, ανακατατάξεων, συμπαντικών ρευμάτων και ψυχικών αντανακλάσεων, κύλησε πολύ κοσμικό πυρ στο ρεύμα που παρατήρησε έντρομος και περιδεής ο «σκοτεινός» αλλά φωτισμένος Ηράκλειτος.
Εμείς μείναμε σταθεροί στις εμμονές, στις προκαταλήψεις, στις προκατασκευασμένες ιδέες μας, ο Χρόνος όχι. Οι εποχές αλλάζουν. Οι πολιτισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον, ο Τροχός των Επαναγεννήσεων για τους ανατολίτες γίνεται ο Τροχός της Τύχης για τους δυτικοευρωπαίους.
Ο επί σκηνής σιδηρούς τροχός με το μικρότερο αντιστάθμισμά του θυμίζει ποδήλατο τεραστίων διαστάσεων για αόρατους γίγαντες, με το οποίο παίζουν τα μικρά τών πιθηκοειδών ανέγνωρα και ξένοιαστα, αδιάφορα κι ανυποψίαστα για τους μηχανισμούς που κινητοποιούν με τις επιλογές, τα λάθη, τις παραλείψεις, τις συγκολλήσεις, τις προσκολλήσεις και τις απόπειρες διαφυγής (μάταιες ωστόσο, αφού όλοι είμαστε Ένα, το ΆΠΑΝ, το Ταυτόν και μόνον μέσα από τους ομοίους μας μπορούμε να βρούμε λύτρωση, ομόνοια, ομοφωνία και κράτος Δικαίου).
Παρακολούθησα κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου αυτή τη «μουσική» παράσταση με τα εναλλασσόμενα μοτίβα, με την χορογραφία που βασιζόταν σε κινησιολογικά συσσωματώματα που θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως κινούμενα γλυπτά.
Κάπου μεταξύ performance, installation και μεταμοντέρνας αθλοπαιδιάς αυτό το θέαμα ξυπνούσε παλαιολιθικές μνήμες, από τότε που άνθρωπος κυνηγός ή τροφοσυλλέκτης αναζητούσε το Όν αναστατώνοντας το Σύμπαν με τις κραυγές ορφάνιας του.
Αυτή την ορφάνια περιφέρουμε ακόμη, το προαιώνιο τραύμα, την αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο, την έξοδο, την έκ-πτωσιν, την αποφορά, τη φθορά και το στίγμα τού κακοποιημένου.
Ετούτη την συλλογική πληγή επιχειρούμε να θεραπεύσουμε με την Τέχνη, να την ωραιοποιήσουμε, να την καλλυτερέψουμε, να την καλύψουμε με γιατροσόφια και καταπλάσματα.
Η πληγή όμως αυτή μας ακολουθεί και σαπίζει μέσα μας, αποτρόπαια γάγγραινα που δεν έχει ανθίσει ακόμη στην επιδερμίδα μας τη χαρακωμένη από την ελπίδα, την αγωνία, την απογοήτευση εν τέλει… Περιμένοντας έναν Γκοντό (έναν θεούλη που δεν έρχεται για να μας σώσει από τούτη την εξορία, τούτη την αποτρόπαια ερημιά…).
Ναι, υπάρχει κάτι το ερωτικό σε αυτό το θέαμα, αλλά με την πανθεϊστική, παγανιστική, πολυγαμική έννοια. Τα σώματα συμπλέκονται, διαπλέκονται, παρενδύονται, αθώα σαν παιδιά σε ένα βακχικό καρναβάλι που σκοπό έχει την αποφόρτιση του ατομικού και συλλογικού θυμικού.
Delete + Empty trash… Ανακύκλωση. Αναδίπλωση. Ανάταση. Αναμένοντας την ανά-στασιν σωμάτων και ψυχών εις μίαν ενιαίαν και αδιαίρετον ολότητα.
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
info:
“9.25”
από την ομάδα χορού και ακροβασίας
«Κι όμΩς κινείται»
Από Δευτέρα 18 Οκτωβρίου
και κάθε Δευτέρα και Τρίτη για 8 παραστάσεις στο Θέατρο Ροές
Μετά την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Αθηνών η παράσταση “9.25” από την ομάδα χορού και ακροβασίας «Κι όμΩς κινείται» ανεβαίνει στο θέατρο Ροές.
Μία αποκαλυπτική, μεταμορφωτική διαδρομή, μια αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου.
Είναι το τρένο των “9.25”, με την έννοια της αναχώρησης του δρομολογίου.
Είναι αφιερωμένη σε εκείνες τις στιγμές που σταματάς, κοιτάς γύρω σου και αντιλαμβάνεσαι το χρόνο να τρέχει και να τα παρασύρει όλα. Τα πάντα. Αόρατη δύναμη, γκρεμίζει βεβαιότητες και σκηνοθετεί τα πιο τρελά σενάρια, χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις. Και φτάνει μια στιγμή που έχεις ανάγκη να υψώσεις το ανάστημά σου, να πεις: “εγώ τώρα, περίμενε, να πάμε με το ρυθμό μου, μη με τρέχεις, μη με σταματάς, μη με πηγαίνεις” .
9.25: Η στιγμή της αναχώρησης , η βία της αναχώρησης, η βία του “αφήνω πίσω”, η αναγκαιότητα του αφήνω πίσω, του πάω αλλού, η αναγκαιότητα της αναγέννησης, ενός νέου κύκλου ζωής.
Επειδή μάλλον υπάρχει αυτή η δύναμη και η δυνατότητα, της επανέναρξης, να μπορούμε να το ξαναπάρουμε τη ζωή απ’ την αρχή. Όπως λέει κι ο φιλόσοφος:
“Κάθε μέρα είμαστε μια μέρα φτωχότεροι και η αντίληψη της τόσο γοργά περαστικής ύπαρξής μας θα μας έκανε ίσως τρελούς, αν δεν αισθανόμασταν μυστικά, στα πιο μύχια του είναι μας, πως είμαστε κάτοχοι της αστείρευτης πηγής της αιωνιότητας, που μας επιτρέπει να ανανεώνουμε αδιάκοπα τη ζωή.”
Χορογραφία – Δημιουργία: Κι όμΩς κινείται
Πρωτότυπη μουσική: Κλέων Αντωνίου και η ομάδα
Σχεδιασμός σκηνικών και κατασκευή: Σταύρος Μάνεσης
Κοστούμια: Φανή Μουζάκη και η ομάδα
Φωτισμοί – Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου
Βοηθός χορογράφων: Ιωάννα Παρασκευοπούλου
Ερμηνεύουν οι Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Νίκος Μάνεσης και Χριστίνα Σουγιουλτζή
Συμμετέχουν
Λουκάς Αβραμίδης, Μάρθα Αρναούτογλου, Μαρία Βλάχου, Μελίνα Γκαζά, Παρθένα Ελευθεριάδου, Μαριάννα Καλπακτσόγλου, Αναστάσιος Κορκός, Ναταλία Μπαρούς, Αγγελική-Ιωάννα Παππά, Αντιγόνη Σουλάκου, Πολυξένη Σταθούλη
Μουσικοί επί σκηνής:
Κλέων Αντωνίου, Peter Jacques, Γιώργος Αμέντας
Συντονισμός – Εκτέλεση παραγωγής: Delta Pi
Λίγα λόγια για την ομάδα «Κι όμως κινείται»
Η ομάδα «κι όμΩς κινείται» αποτελεί μία συνεργασία καλλιτεχνών με διαφορετική κινησιολογική πληροφορία, ομάδα σύνθετων σωματικών παραστάσεων, όπου συναντιούνται ο χορός με το τσίρκο και την performance.
Μέσα στη δομή μιας ενιαίας και ολοκληρωμένης παράστασης, βασισμένης στη σωματική δράση και έκφραση των ερμηνευτών, αφομοιώνονται τεχνικές του τσίρκου σε ό,τι αφορά τη δημιουργία και αξιοποίηση του τρισδιάστατου χώρου και το εκφραστικό φάσμα των ερμηνευτών, καθώς και την επικοινωνιακή ιδιαιτερότητα της performance.
Στόχος της εργασίας της ομάδας είναι η στοιχειοθέτηση ενός προσωπικού λεξιλογίου με την ενσωμάτωση της ιδιαίτερης ταυτότητας του κάθε ερμηνευτή, όχι σαν μια παράταξη δεξιοτήτων αλλά με τη μορφή μιας ομαδικής διαδικασίας διαμόρφωσης, σε σχέση με τις αισθητικές αποφάσεις για την εκάστοτε έρευνα.
Προσανατολιζόμαστε σε συμπράξεις – συνεργασίες με άλλες καλλιτεχνικές ομάδες ή άτομα στο στάδιο της παρουσίασης ή της προετοιμασίας ενός έργου, καθώς και σε μεθόδους παρουσίασης σε θεατρικούς και μη χώρους, παρακινούμενοι από την παράδοση του τσίρκου και της performance, ως αισθητική απόφαση, αλλά και αναζητώντας την επαφή με ανθρώπους, οι οποίοι δε σχετίζονται με τις παραδοσιακά θεατρικές σκηνές.
Η ομάδα ιδρύθηκε το 2003 από τους Χριστίνα Σουγιουλτζή (χορεύτρια) και Bentancor Camilo (καλλιτέχνη του τσίρκου) και λειτουργεί μέχρι το 2009 στον “Κρατήρα” ένα παλιό συνεργείο αυτοκινήτων, το οποίο σε συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες μεταμορφώνεται σε αίθουσα σύγχρονου ή παραδοσιακού χορού, ακροβατικών, θεατρική σκηνή, μπερντέ για καραγκιόζη, χώρο συναυλιών ή προβολών, ανάλογα με την περίσταση.
Από το 2009 φιλοξενείται στο ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, και τα τελευταία χρόνια έχει ως βάση το Θέατρο Ροές όπου ανεβάζει ανελλιπώς παραστάσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις παραστάσεις «Ερωτόκριτος», «Το σωματίδιο του Θεού» και «Δρακοδόντι» σε συνεργασία με το συγκρότημα Χαΐνηδες, «Μάστερ και Μαργαρίτα», «Νoir», «Betelgez» και άλλες.
