Το λεγόμενο «θέατρο τού λόγου» συναντά, συμφιλιώνεται και συν-ζεύγνυται με το λεγόμενο «θέατρο τής εικόνας».

Δεν υπάρχει σύγκρουση παρά μόνον τεχνητοί διαχωρισμοί για μελετητικούς λόγους. Οι λέξεις είναι όρια και περιορίζουν τα νοήματα. Χωρίς αυτές όμως δεν μπορούμε να συζητήσουμε παρά μόνον με παραγλωσσικούς κώδικες. «Πόλις εστί νόμω».

Το μεγάλο, λαοφιλές, επιδραστικό θέατρο ήταν πάντα ποιητικό, μουσικό, χορευτικό, παντομιμικό, μιμικό και μίμησις πράξεως / μίμησις ζωής, ρυθμικό, απομνημονεύσιμο κι απομνημονευματικό, εμβληματικό και μεγαλειώδες.

Το αναλώσιμο (trivial) θέατρο ήταν πάντα επιφανειακό, επιπόλαιο, ελαφρό, ακροθιγές, γυαλιστερό, παυσίπονο και παυσίλυπο (προσωρινώς).

Η σημαντική όμως θεατρική πράξη λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά δίκην ομοιοπαθητικής και βελονισμού ταυτοχρόνως.

Στην «Αιολική Γη» του Ηλία Βενέζη ο ξεριζωμός, η εξορία, η κατάχρηση εξουσίας από τους ισχυρούς αλαζόνες (ή από τους αλαζόνες ισχυρούς) επεκτείνεται και στην κακοποίηση άλλων μορφών ζωής από το υπερισχύον ανθρώπινο είδος. Φυτά, ζώα και πετρώματα εξανδραποδίζονται στον βωμό τής ακόρεστης μανίας ενός είδους που επεκτείνεται σαν μικρόβιο, σαν ιός, σαν βακτηρίδιο, σαν παράσιτο πάνω σε όλα τα άλλα και τα καταβροχθίζει, ακόμα κι όταν ΔΕΝ πεινάει. Κυνηγάει και χτυπάει τα πουλιά όταν δεν μπορούν λόγω μεγέθους να κορέσουν την πείνα του. Μισεί ό,τι ωραίο και ελεύθερο, γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος τελεί εις κατάστασιν δουλείας μετά το διαζύγιό του από την Φύση. Αυτή ακριβώς είναι η αρχέγονη εξορία του από τον / την Παράδεισο.

Στην παράσταση του Εθνικού (σε διασκευή Σάββα Κυριακίδη – Δημήτρη Χαλιώτη και σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά) διασώθηκε ο ποιητικός λόγος, έστω και σε βάρος του παραστατικού ρυθμού και της σκηνικής οικονομίας.

Οι σκηνικές μηχανές και οι καλλιτεχνικές βιντεοπροβολές ενίσχυσαν την φαντασία τού επαρκούς θεατή και ενίσχυσαν την ικανότητά του σε συγκέντρωση (focus) πάνω στο πραγματοποιούμενο όραμα.

Απαστράπτοντες επαγγελματίες ηθοποιοί και λοιποί καλλιτέχνες σε αγαστή συνεργασία.

Η φυσική, αληθοφανής εκφορά του λόγου ενίσχυε το επιχειρούμενο ρεαλιστικό αποτέλεσμα.

Η αφαιρετικότητα ήταν σωστά οικονομημένη χωρίς όμως να οδηγεί και στον μινιμαλισμό.

Στον καιρό τής Κρίσης τα πενιχρά ή ανύπαρκτα σκηνικά τού «ελεύθερου θεάτρου» βρίσκουν εδώ την λειτουργική αντίστιξή τους.

Πολυπρόσωπη παραγωγή φιλοξενείται ορθώς από την πρώτη κρατική μας σκηνή.

Και σε άλλα τέτοια με υγεία!!!

 

Τα κρατικά θέατρα πρέπει και οφείλουν να ενισχύουν και να προβάλλουν την διαχρονική ποιητική δραματική γραφή.

Η λιτότητα είναι καλή μόνον όταν είναι αισθητικώς δικαιολογημένη.

 

Κι εδώ επαληθεύεται η ρήση τού Βιτγκενστάϊν πως «Ηθική και Αισθητική είναι ένα και το αυτό».

Ουμανιστικά τα μηνύματα αυτού του έργου, διαχέονται αποτελεσματικά σε πλατεία, σε θεωρεία και στην Συλλογική Συνειδητότητα.

 

Τα συγχαρητήρια ανήκουν σε όλους τους συντελεστές!!!

 

 

Μετά Λόγου Γνώσεως,

 

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ

https://konstantinosbouras.gr

 

info:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Αιολική γη του Ηλία Βενέζη

Θέατρο Rex – Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη»

Έναρξη: 11 Δεκεμβρίου

 

Μια παράσταση-αναπόληση της παιδικής αθωότητας αλλά και μνήμης του αποχωρισμού από τη γενέθλια γη της Μικρασίας λίγα χρόνια πριν από τη Μεγάλη Καταστροφή, από την οποία συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια.

 

Το Εθνικό Θέατρο ανοίγει αυλαία στη Σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» με το έργο του Ηλία Βενέζη, Αιολική γη, ένα μωσαϊκό από μνήμες, συναρπαστικές ιστορίες και παραμύθια από την Ανατολή. Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο σε διασκευή Σάββα Κυριακίδη, με συνεργάτη στη διασκευή τον Δημήτρη Χαλιώτη, και σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.

 

Στη Σκηνή θα ζωντανέψουν με την τεχνική της sand art (βιντεο-ζωγραφική με άμμο) εντυπωσιακές εικόνες από τα πρώτα χρόνια της ζωής του συγγραφέα στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας από τις αρχές του 20ού αιώνα μέχρι το 1914, όταν άρχισαν οι πρώτοι διωγμοί.

 

Η Αιολική Γη ξεπηδάει από τις ρίζες των δέντρων της Ανατολής, από τα βουνά της Μικρασίας που τα λένε Κιμιντένια και ταξιδεύει από το κτήμα του παππού και της γιαγιάς στα κύματα του Αιγαίου. Έτσι όπως ταξιδεύει και η ψυχή του μικρού Πέτρου, που παρέα με την αγαπημένη αδελφή του, ακούει τις μυστικές φωνές της φύσης, τα καλέσματα των σπηλιών και των φαραγγιών και αφουγκράζεται τους ήχους της γης και του νερού. Κοντά στα τσακάλια, τα αγριογούρουνα, τις αρκούδες και τους αετούς ο Πέτρος θα γνωρίσει μαζί με τα παραμύθια της γιαγιάς, τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα. Θα γνωρίσει την τραχιά και άγρια φύση του τόπου και των ανθρώπων και θα μάθει για τους προγόνους του, που ξεχέρσωσαν την άγονη γη κάνοντάς τη ζωή και πεπρωμένο τους. 

 

Το υποστατικό του παππού ξεχειλίζει από  ιστορίες και μύθους του  μαγικού κόσμου της Ανατολής, από  ήχους, χρώματα και μυρωδιές, από μνήμες ανεξίτηλες που θα συνοδεύουν τον νεαρό ήρωα για πάντα.

Ταυτότητα παράστασης

Διασκευή: Σάββας Κυριακίδης

Συνεργάτης στη διασκευή: Δημήτρης Χαλιώτης

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς

Σκηνικά-Ενδυματολογία- Video: Παντελής Μάκκας

Μουσική σύνθεση: Λευτέρης Βενιάδης

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος

Κίνηση: Αμάλια Μπένετ

Συνεργάτης Σκηνογράφος: Σωτήρης Μελανός

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Αιμιλία Καραντζούλη

Συνεργάτης ενδυματολόγος: Έλλη Εμπεδοκλή

Βοηθός σκηνογράφου: Άννα Μπίζα

Video Sand Artist: Ιρίνα Μπόικο

Β΄Βοηθός σκηνοθέτη: Φραγκίσκος Παπαδάκης

Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά

 

Διανομή (αλφαβητικά)

Γιαγιά: Αλίκη Αλεξανδράκη                        

Kυνηγός: Κωνσταντίνος Γαβαλάς               

Nτόρις; Χαρά-Μάτα Γιαννάτου                               

Λένα, Πρόσφυγας:  Μαρία Δελετζέ                                     

Λαζός, Άντρας στα Κιμιντένια : Κωστής Καλλιβρετάκης              

Παππούς:  Θοδωρής Κατσαφάδος              

Αλής Β΄, Τούρκος Β΄, Άντρας στα Κιμιντένια: Παναγιώτης Κατσώλης             

Αλής, Πρόσφυγας:  Νίκος Καρδώνης                                 

Μητέρα, Μάνα Παγίδα:  Γιασεμί Κηλαηδόνη        

Ανθίππη, Μαρία, Πρόσφυγας:  Κλεοπάτρα Μάρκου                                

Γυναίκα Αλή,  Θίσβη, Πρόσφυγας:  Έλενα Μαρσίδου                              

Bηλαράς:  Δημήτρης Μαύρος         

Αντώνης Παγίδας: Μάξιμος Μουμούρης                          

Άνθρωπος της Φελούκας, Άντρας στα Κιμιντένια :  Δημήτρης Ντάσκας            

Γιωσήφ: Δημοσθένης Παπαδόπουλος                   

Στέφανος, Πρόσφυγας:  Δημήτρης Παπανικολάου                       

Γαρμπής, Άντρας στα Κιμιντένια: Θανάσης Ραφτόπουλος                      

Τούρκος Α΄,  Άντρας στα Κιμιντένια:  Τάσος Ροδοβίτης   

Τούρκος Β΄, Άντρας στα Κιμιντένια: Χρήστος Παπαδόπουλος, 

Πέτρος:  Μιχάλης Συριόπουλος, Χρήστος Παπαδόπουλος          

Αγάπη, Αλεξάνδρα Γούτα, Πρόσφυγας:  Βικτώρια Φώτα         

Άρτεμη: Γαλήνη Χατζηπασχάλη         

 

Φωτογράφος παράστασης: Ανδρέας Σιμόπουλος

 

Σημείωση: Οι Σκηνές του Εθνικού Θεάτρου λειτουργούν ως αμιγείς χώροι για εμβολιασμένους και νοσήσαντες.  Η είσοδος των θεατών θα γίνεται αυστηρά με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης. 

 

Λόγω των έκτακτων συνθηκών, ο προγραμματισμός της πρεμιέρας και των παραστάσεων ενδέχεται να τροποποιηθεί.

 

• Hμέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Κυριακή στις 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 20:30

 

• Προπώληση εισιτηρίων: ticketservices.gr και στο  210.7234567 (με χρήση πιστωτικής-χρεωστικής κάρτας)

• Πληροφορίες: Ταμεία κτηρίου Τσίλλερ (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24), τηλ. 210.5288170-171

 

Πληροφορίες: https://www.n-t.gr/el/events/repertory/Aioliki_gi
Εισιτήρια: https://www.ticketservices.gr/event/aioliki-gi/?lang=el