Από την εποχή τού Μάνου Κατράκη είχα να ακούσω μακρά και βραχέα φωνήεντα επί σκηνής, από άντρα ηθοποιό (γιατί η Μίρκα Γεμεντζάκη, η Άννα Κοκκίνου και κάποιες άλλες φανατικές λάτρεις της ελληνικής προσωδίας είχαν κι έχουν ενδιατρίψει επί ελληνικής προσωδίας).
Αληθοφάνεια πλήρης, ρυθμός ελεγχόμενος, αποφευκταία μελοδραματικότης, σκηνοθετική ισορροπία, νοητική αρμονία, αποφυγή τού συνήθους ρατσισμού, σεξισμού, αλλοτριωτικού εκτονωτισμού των γηπέδων με ευγενικό τρόπο (όσο κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν)… Αυτά είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της παράστασης, δομημένης πάνω σε ένα κείμενο που κάθε άλλο παρά σουρρεαλιστικό είναι. Αντιθέτως, η αφηγηματική αφαίρεση τού προσδίδει ίσως κάποιες στιγμές μία ιδέα ποιητικότητας, όμως η ρεαλιστικότητα υπερισχύει τόσο ώστε να φαίνεται ως πραγματική αφήγηση ενός πάλαι ποτέ σταρ των γηπέδων καταλλήλως και αναλόγως μυθοπλασμένου. Όμως δεν είναι έτσι, υποθέτω.
Είτε υπήρξε πρότυπο (ή πρότυπα) είτε όχι, η φανερή διακειμενική οφειλή (και ο αρχικός σπινθήρας της έμπνευσης ίσως) είναι θαρρώ η ταινία «Η αγωνία τού τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» του Βιμ Βέντερς (1972).
Ανατριχιαστική η επί σκηνής γιγαντιαία μαριονέτα που αντιδρά στα λεγόμενα και τεκταινόμενα, προσδίδοντας ίσως μια μπαρόκ προοπτική στο όλον θέαμα.
Η σκηνογραφική αυτή ιδέα τής Ερμίνας Κυριαζή προσέθεσε ακόμα ένα αφηγηματικό επίπεδο στο όλον σκηνικό επίτευγμα.
Γιατί περί αυτού πρόκειται: με καθαρά κινηματογραφικό τρόπο ο εκλεκτός και σπάνιος ηθοποιός Γιώργος Νινιός επιβάλλεται ως λαϊκός ήρωας, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται σαν να σπάει τον γυάλινο τοίχο που τον χωρίζει από το κοινό και υπερβαίνει θα λέγαμε τα όρια της θεατρικής σύμβασης, ειδικά στο τέλος, όπου το γκροτέσκο καρναβαλικό στοιχείο έρχεται να ισοπεδώσει την όποια επιτευχθείσα σκηνική «μαγεία». Έτσι μπορούμε να γυρίσουμε στην συνήθη ανία μας και στη μίζερη καθημερινότητά μας. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα θέατρα για να ζεσταινόμαστε από την θαλπωρή των ακτινοβολούντων σωμάτων δρώντων και διαδρώντων, να θερμαίνεται η ψυχούλα μας και να παραδίδεται στον ύπνο στο κρύο νεολιθικό σπήλαιο τού διαμερίσματός μας.
Από την εποχή τού πρωτανθρώπου, τού πρώτου πολιτισμένου επιγείου όντος, η αφήγηση λειτουργεί σαν νανούρισμα, που εξορκίζει τους φόβους τής μέρας και τα άγχη της νύχτας (ή μήπως ανάστροφα).
Στο θέατρο Σταθμός ακούσαμε καλά ελληνικά (επιτέλους), απολαύσαμε θεατρικές στιγμές που μας παρέσερναν στον βυθό των γηπέδων που αντικατέστησαν την ρωμαϊκή αρένα…
Βασίλης Κατσικονούρης «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα» σε σκηνοθεσία Ερμίνας Κυριαζή & Γιώργου Νινιού από 8 Οκτωβρίου στο Θέατρο Σταθμός
Γιατί μερικοί άνθρωποι, είναι από μόνοι τους το μήνυμα, έτσι όπως περνούν μέσα από τον κόσμο, όπως κοιτάζουν, ή όπως χαμογελάνε…
Ο συγγραφέας των μεγάλων επιτυχιών Βασίλης Κατσικονούρης («Το γάλα», «Καγκουρό») παρουσιάζει τον καινούργιο του μονόλογο «Τσιτάχ. Η ερημιά του τερματοφύλακα» με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Νινιό από τις 8 Οκτωβρίου στο Θέατρο Σταθμός.
Ο Τσιτάχ, ένας πολύπειρος βετεράνος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό της μακροχρόνιας πορείας του, προσκεκλημένος από ένα σχολείο για να μιλήσει στα παιδιά για την αξία της άμιλλας και τα αθλητικά ιδεώδη. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αθλητισμού, εξιστορεί γεγονότα και εμπειρίες από τη ζωή και την καριέρα του ξετυλίγοντας σιγά-σιγά το κουβάρι της ύπαρξης του, από τη δόξα, τα πλούτη και τα φώτα της δημοσιότητας μέχρι το μηδέν και το περιθώριο. Η καταξιωμένη στην Κύπρο ερμηνεύτρια και σκηνοθέτρια Ερμίνα Κυριαζή και ο διακεκριμένος ηθοποιός Γιώργος Νινιός ενώνουν τις δυνάμεις τους για να αφηγηθούν μια ιστορία γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση με κύρια θέματά της την ανδρική μοναξιά και τη ματαίωση, μαζί όμως με ένα βαθύ αίσθημα αξιοπρέπειας, ως πυξίδα και ως ύστατη νίκη σε πείσμα της ήττας και της φθοράς.
