Κι εκεί που λές πως όλα έχουν τελειώσει, γυρίζει το χωροχρονικό σεντόνι τής διαρκούς Ιστορίας και μας εκπλήσσει με τις επαναλαμβανόμενες αποστροφές της.
Ποιος να το πίστευε πως ένας εφιάλτης του παρελθόντος θα ξαναζωντάνευε;
Μόνο που η πυρηνική ενέργεια δεν είναι το πρόβλημα: μπορεί να χρησιμοποιηθεί για κοινωφελείς ειρηνικούς σκοπούς.
Το μοναδικό πανάρχαιο πρόβλημα είναι το «νείκος», το μίσος, η μοχθηρία, η κακία, ο φθόνος, η μισαλλοδοξία, η δεισιδαιμονία, ο ανορθολογισμός, η αναξιοκρατία, η απληστία, η αλαζονεία, η υπέρβαση τού μέτρου, η Ύβρις, ο αντεστραμμένος έρωτας.
Ναι, όπως το διαβάσατε: ο αντεστραμμένος έρωτας, το αντίθετο τής «φιλότητος».
Ας μπορούσαμε να υλοποιήσουμε τις ευχές μας και να μην υπάρχει στέρηση ποτέ ξανά πάνω στον πλανήτη Γαία.
Ας ευχηθούμε να υπάρξει ΑΦΘΟΝΙΑ ΥΛΙΚΩΝ ΨΥΧΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ, να ΕΚΛΕΙΨΟΥΝ ΟΙ ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ, να ελαχιστοποιηθούν οι συμπλεγματικοί… και τότε, μόνον τότε, ίσως, ο Πόλεμος να μην είναι «πατήρ των πάντων», Ηράκλειτε!!!
Για την ώρα δικαιώνεται κατάφωρα ο προσωκρατικός φιλόσοφος κι αντιμετωπίζουμε διαρκώς παράφορα όντα εις άγραν περισσότερης (απολύτου) εξουσίας πάνω στις ζωές μας και εναντίον κάθε μορφής ζωής πάνω σε αυτόν τον πανέμορφο γαλαζοπράσινο πλανήτη, που θα μπορούσε να είναι επίγειος παράδεισος, αν ο άνθρωπος Άνθρωπος ήτο.
Η κακοποιημένη παιδιόθεν και παντοιοτρόπως, ποικιλοτρόπως και παγκοίνως Μαργαρίτα Ντυράς μπόρεσε να μεταβολίσει όλο αυτό το φαρμάκι σε υψηλή ποίηση και να συνδέσει τον έρωτα, την αγάπη και την Χιροσίμα. Πρέπει να είσαι ιδιοφυής (αν όχι και μεγαλοφυής) για να πλάσεις κάτι πραγματικά διαχρονικό, κάτι που να στέκει, σαν να γράφτηκε σήμερα, χθες, αύριο.
Ορθή σκέψη των καλλιτεχνών του θεάτρου Σημείο να το αναστήσουν, να το ανασυνθέσουν και να το καταστήσουν απολύτως επίκαιρο.
Ο εξεζητημένος μη συντονισμός αφηγήτριας και δρώντων επί σκηνής προσώπων οδηγεί κάποιες στιγμές σε τραγελαφικές παρεξηγήσεις, όπως: «εκείνη αγγίζει με τα χέρια της το πρόσωπό του», ενώ τα χέρια τής χορεύτριας ηθοποιού είναι σε άλλο χαμηλότερο, οπίσθιο μέρος τής αξιολάτρευτης οντότητος τού παρτεναίρ της. Δεν ξέρω αν έγινε επίτηδες. Σε αυτή την περίπτωση αποδέχομαι το επί σκηνής χιούμορ ως αποστασιοποιητική ένδειξη σκηνικής ευφυίας. Σε αντίθετη περίπτωση, η θεά Τύχη έχει …κέφια!!!
Εκπληκτικά τα κοστούμια και η εικαστική διαμόρφωση τού συνολικού χώρου, που παραπέμπει σε καλοστημένη πρόβα με τους θεατές συνδημιουργούς ανάμεσα στα δρώντα πρόσωπα που κάθονται ανάμεσά τους, ξεπηδούν κι αναδύονται.
ΘΕΑΤΡΟ ΣΗΜΕΙΟ, ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΡΕΥΝΗΣ, ΤΩΝ ΑΚΡΑΙΩΝ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΩΝ, ΤΗΣ ΣΚΗΝΙΚΗΣ ΤΟΛΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΕΩΣ….
Μην την χάσετε αυτή την επιμελημένη παράσταση. Workinprogress…
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ
Το Θέατρο Σημείο κλείνοντας 37 χρόνια συνεχούς παρουσίας με αποστολή του την ανάπτυξη, την καλλιέργεια και τη διεύρυνση του θεάτρου στην Ελλάδα, παρουσιάζει τον Μάιο του 2022, την πρωτότυπη θεατρική μεταφορά της κορυφαίας γαλλο-ιαπωνικής ταινίας «Χιροσίμα, αγάπη μου» (Hiroshima mon amour, 1959) σε σκηνοθεσία του ιδρυτή του θέατρου Νίκου Διαμαντή.
Η ποιήτρια Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, στο ποίημα της “Κάθε μέρα” επαναλαμβάνει τον στίχο: “Πόλεμος που δεν κηρύχθηκε, απλώς συνεχίζεται…”. Εκείνη είναι μια ηθοποιός που γυρίζει στη Χιροσίμα μία ταινία για την ειρήνη. Εκείνος είναι ένας αρχιτέκτονας που, ενώ πολεμούσε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έζησε την τραγωδία στην ίδια πόλη μέσα από τα μάτια της οικογένειάς του. Αυτή είναι η σύντομη ερωτική τους συνάντηση.
Το «Χιροσίμα Αγάπη Μου» ξεκινά και τελειώνει ουσιαστικά με μια περιπλάνηση. Η Χιροσίμα είναι η ιστορία μιας καταστροφής, η ιστορία μιας τραγωδίας, η απόλυτη συντριβή και ο απόλυτος έρωτας.
Η παράσταση σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ, εξερευνά την απόλυτη καταστροφή και τον απόλυτο έρωτα. Ποιές είναι, οι σημερινές καταστροφές που εξακολουθούν να διχάζουν την ανθρωπότητα; Ποιές προηγούμενες καταστροφές εξακολουθούν να μας χωρίζουν;
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Η παράσταση Χιροσίμα αγάπη μου, χρησιμοποιεί την επανάληψη και την μνήμη , για να ψάξει με τόλμη και να ανακαλύψει την αλήθεια. Αλλοτε με μικρές παραλλαγές, άλλοτε με αντιφάσεις, χωρίς να βασίζεται τόσο στα ίδια τα γεγονότα όσο στον αντίκτυπο που αυτά αφήνουν, αναζητά το αποτύπωμα του έρωτα. Οι επαναλήψεις αυτές , έχουν την μορφή μιάς σπείρας που ολοένα βαθαίνει στην ανθρώπινη ανάγκη, την μοναξιά και τον έρωτα. Οι ιστορίες επεκτείνονται και συνδέουν τις προσωπικές ιστορίες των δύο χαρακτήρων με την ιστορική μνήμη αλλά ακόμη ευρύτερα, τη μοίρα και τη συλλογική ιστορία.
Ακριβώς όπως ο νέος απαγορευμένος έρωτας προκαλεί την επιστροφή από το παρελθόν της αντίστοιχης ανάμνησης, Εκείνη φαίνεται πεπεισμένη ότι η καταστροφική ιστορία τής Χιροσίμα είναι καταδικασμένη να συμβεί και πάλι από την αρχή, ίσως κάποτε στο μέλλον, ίσως σε κάποια άλλη πόλη, όμως με μαθηματική, τραγική σιγουριά και ακρίβεια.
Οι ήρωες, δημιουργήματα της Μαργκερίτ Ντυράς, δεν είναι πια ανώνυμοι, φέρουν το όνομα της πόλης τους και μαζί το βάρος όχι μόνο μιας ιστορίας αλλά μιάς επαναλαμβανόμενης, οικουμενικής αλήθειας.
Χιροσίμα αγάπη μου, είναι το θεμέλιο μιας μεταφυσικής ερωτικής ιστορίας.
Χιροσίμα αγάπη μου, είναι η είσοδος στον άρρητο κόσμο Εκείνου κι Εκείνης.
