Μήπως θα έπρεπε να περιορίσουμε το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου μόνον στην …Πειραιώς 260, όπου θα παρακολουθούμε όλο το χρόνο διεθνείς χοροθεατρικές εκδηλώσεις για παντός είδους κοινό (και …κοινά).
Και να αφήσουμε – λέω – το Ηρώδειο και την Επίδαυρο αποκλειστικά στα κρατικά κι επιχορηγούμενα θέατρα και θεσμούς και στους παραγωγούς ελεύθερου θεάτρου βεβαίως;
Μόνον στην Πειραιώς 260 παρακολουθούμε τα τελευταία 10-20 χρόνια πραγματικά πρωτοποριακές-πειραματικές απόπειρες διεθνούς βεληνεκούς με κοινωνικές και περιβαλλοντικές ευαισθησίες και προβληματικές.
Κατά τα άλλα, συναγωνίζονται δοκησίσοφοι με αποδομητές… Το αποτέλεσμα είναι τόσο σαθρό και πενιχρό που δεν αξίζει της κρατικής επιχορηγήσεως/ενισχύσεως. Ας αφήσουμε επιτέλους το κοινό να εκφραστεί και να επιλέξει δια του εισιτηρίου.
Η συγκεκριμένη παράσταση βασισμένη στο παραδοσιακό ευρωπαϊκό λαϊκό κουκλοθέατρο με στοιχεία από την ποπ μουσική κουλτούρα, τα σύγχρονα κόμικς, ακόμα και από το λεγόμενο γκραν-γκινιόλ, οδηγήθηκε σε μια μετα-φυσική φουτουριστική μελλοντολογική δυστοπία, εν πολλοίς διογκωμένη σε υπερβολικό βαθμό, τόσο ώστε να λειτουργεί σχεδόν ομοιοπαθητικώ τω τρόπω… και λέω «σχεδόν» γιατί δεν απέφυγε τον σκόπελο τής επαναληπτικής μονοτονίας, αφού ο ρυθμός και η κινησιολογία δεν ήταν αρκούντως αρμονικά έτσι ώστε να καταστούν αισθητικά.
Κακά τα ψέματα, στην εποχή μετά το μεταμοντέρνο έχει γίνει τόση ζημιά που μπορούμε να μιλάμε κυριολεκτικά για καμένη γη, τόσο σε αισθητικό όσο και σε μορφολογικό επίπεδο. Η θεματολογία ακόμα παραμένει εν σπέρματι, ως το ελάχιστο ίχνος «ιστορίας» χωρίς την οποία δεν μπορεί να σταθεί καμία σκηνική «αφήγηση». Οι άλλες παραστατικές τέχνες μπορούν να ερωτοτροπούν με το «αφηρημένο», το θέατρο όχι. Για να υπάρξει βιώσιμη θεατρική συνθήκη με διάρκεια τουλάχιστον δίωρη πρέπει να απαντηθούν τα βασικά ερωτήματα: Πότε; Πού; Ποιος; Πώς ; Γιατί; Χωρίς αυτά προκύπτει απλώς μια δύσμορφη μουντζούρα. Κάτι που τελικώς ήταν αυτή η παράσταση η στρωμένη με καλές προθέσεις.
Οι προθέσεις όμως δεν αρκούν για να κρατήσουν καθηλωμένο και σε καταστολή το κοινό στη θέση του για πάνω από 40-45 λεπτά τής ώρας.
Με άλλα λόγια, καλές οι πρωτοπορίες, θεμιτή και επιθυμητή η έρευνα, κατάλληλος χώρος για παρόμοιους πειραματισμούς η Πειραιώς 260. Ακόμα κι όταν ναυαγούν τα κατασκευάσματα παραμένει η επινόηση για άλλη χρήση / για άλλες χρήσεις.
Το θέμα είναι να υπάρχουν προοπτικές και να επαναλαμβάνονται με στείρο τρόπο ληγμένα πρότυπα.
Και για να επανέλθουμε στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, ας γίνει Φεστιβάλ Πειραιώς 260 για να έχει κάποιο λόγο ύπαρξης. Τα υπόλοιπα μπορεί κάλλιστα να επιμεριστούν στην ΕΘΝΙΚΗ ΛΥΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΣΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΣΤΟΝ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΚΥΠΡΟΥ (που τον χάσαμε από την Επίδαυρο τα τελευταία χρόνια – γιατί άραγε).
Ο Πολιτισμός μας είναι ενεργός ανανεώσιμος και αειφόρος. Φτάνει να προσαρμόζονται και οι θεσμοί στο διάβα τού Χρόνου και στις διαφαινόμενες αλλαγές των καιρών. Ειδικά σε εποχές μεταβατικές και κρίσιμες. Ειδικά τότε…
Μια μετα-αποκαλυπτική συνθήκη στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον: πέντε σκιάχτρα, που έχουν μείνει χωρίς δουλειά λόγω της κλιματικής αλλαγής, αποφασίζουν να συγκροτήσουν μια νέα κοινότητα. Οι αφοπλιστικά αστείοι χαρακτήρες του έργου μας, ωστόσο, δεν πτοούνται από τη δύσκολη κατάσταση. Καταγράφουν μεθοδικά τους ήχους της ετοιμοθάνατης φύσης για τις επόμενες γενιές, ετοιμάζουν πανό και σλόγκαν για διαδηλώσεις, παίζουν ποπ μουσική στον πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό τους, συζητάνε για την εξαφάνιση των εντόμων και τα φυτοφάρμακα.
Με την παράσταση Farmfatale, ο διεθνής Γάλλος δημιουργός Φιλίπ Κεν, γνωστός για τις υβριδικές – εικαστικές παράστασεις του, οραματίζεται ένα εξωφρενικό όσο και γοητευτικό σύμπαν, το οποίο κατοικείται από ευγενείς ονειροπόλους ακτιβιστές και λακωνικούς σχολιαστές της πραγματικότητάς μας.
Με ελληνικούς και αγγλικούς υπέρτιτλους
10 Ιουλίου: Μετά την παράσταση ακολουθεί συζήτηση με τον PhilippeQuesne. Συντονίζει η StefanieCarp.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ / PRE–SHOWTALKS
Συνεχίζοντας την πρωτοβουλία που εγκαινιάστηκε με μεγάλη επιτυχία πέρυσι, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου συνεργάζεται και φέτος με το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών στήνοντας μια πολύτιμη γέφυρα ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη στην καρδιά της Πειραιώς 260. Νέοι θεατρολόγοι, μισή ώρα πριν από την είσοδό μας στην αίθουσα, διεγείρουν το ενδιαφέρον μας για τις παραστάσεις που θα παρακολουθήσουμε, οξύνοντας την ευαισθησία μας και ξεκλειδώνοντας τους, συχνά ανοίκειους, κώδικες της σύγχρονης σκηνικής δημιουργίας.
*Ο Πρόλογος θα λαμβάνει χώρα πριν από κάθε διεθνή παραγωγή
Σύλληψη – Σκηνικά – Σκηνοθεσία Philippe Quesne
Συνδημιουργία – Ερμηνεία Sebastien Jacobs (δημιουργία ρόλου από τον Stefan Merki), Nuno Lucas (δημιουργία ρόλου από τον Damian Rebgetz), Anne Steffens (δημιουργία ρόλου από την Julia Riedler), Gaëtan Vourc’h
Συνεργασία στα σκηνικά Nicole Marianna Wytyczak
Συνεργασία στα κοστούμια Nora Stocker
Μάσκες Brigitte Frank
Διεύθυνση σκηνής Loïc Even
Φωτισμοί Fabien Bossard
Ήχος Félix Perdreau
Δραματουργία Martin Valdés-Stauber
Συνεργασία στη δραματουργία Camille Louis
Παραγωγή περιοδείας Vivarium Studio
Παραγωγή Münchner Kammerspiele – Munich
Συμπαραγωγή Nanterre-Amandiers, centre dramatique national
Η παράσταση έκανε πρεμιέρα στις 29 Μαρτίου 2019 στο Münchner Kammerspiele
Συνεργασία επικοινωνίας με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος – Υπηρεσία συνεργασίας και μορφωτικής δράσης της Πρεσβείας της Γαλλίας στην Ελλάδα
