Ο Δάσκαλος είναι πάντα Δάσκαλος και ο Καθηγητής και Ακαδημαϊκός Βάλτερ Πούχνερ είναι γεννημένος να διδάσκει, όπως ομολογεί κι ο ίδιος στο προλογικό του κείμενο, το πρώτο από μια σειρά διδασκαλιών ποιητικών και «πεζών» που διακρίνονται όμως από εξαιρετική μουσικότητα τόσο που να μπορούν να θεωρηθούν και ποιητικά.

Η εναλλαγή αυτή χαρίζει στο βαθυστόχαστο αυτό πόνημα τις ανάσες που του αξίζουν και απαιτούνται έτσι ώστε να αφομοιωθούν στον μέγιστο βαθμό όλα τα νοήματα σε άπασες τις συναισθηματικές αποχρώσεις του.

Γιατί αυτό είναι το λογοτεχνικό και διδακτικό επίτευγμα εδώ: η ακαδημαϊκή γλώσσα σμίγει με τον λυρισμό και αποκτά διαστάσεις και προοπτικές άλλες.

Υβριδικό λοιπόν το αποτέλεσμα, στα πλαίσια μιας περιρρέουσας μετανεωτερικότητας, που όσο και να δεν την προτιμούμε θεωρητικά στην πράξη μας επηρεάζει με χίλιους υποδόριους τρόπους, διαπιδύει στον απώτερο ψυχισμό μας και εκδηλώνεται με απρόβλεπτους αλλά άκρως σαγηνευτικούς τρόπους.

Είναι ιδιαίτερα γοητευτικό αυτό το ανάγνωσμα. Διαβάζεται αποσπασματικώς και κατά μόνας. Επανέρχεσαι πολλές φορές σε πρωτόγνωρα σημεία. Φράσεις σαν ορισμοί, στίχοι σαν περιλήψεις ζωής, γνωμικά βγαλμένα μέσα από την σοφία αιώνων και την ατομική εμπειρία μιας ζωής αφιερωμένης στην επιστημονική έρευνα αλλά και στην Ποίηση, την υψηλή Ποίηση.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρον το άρθρο για την παράδοση και πώς την αντιμετωπίζουμε κάθε φορά που οι πολιτιστικές εξελίξεις και αλλαγές είναι ραγδαίες. Εδώ φαίνεται μια καθαρή διαλεκτική λογική που υπερβαίνει κάθε ολισθηρότητα εθνικιστική ή τοπικιστική. Υπόδειγμα αντικειμενικής, ψυχραίμου σκέψεως ενός πνευματικού ανθρώπου στην κορυφή της σύγχρονης, παγκόσμιας Διανόησης.

Θαυμάζοντας τον τρόπο που παραμένει ανθρώπινος και αποφεύγει τις Συμπληγάδες της ακαδημαϊκής και δημοσιογραφικής «ξύλινης» γλώσσας, διαπιστώνω ότι ο Βάλτερ Πούχνερ είναι φιλάνθρωπος ακόμα και στην διακριτική ειρωνεία ή στον υποδόριο σαρκασμό του. Παρατηρεί και κρίνει την ανθρώπινη κατάσταση, όμως είναι συμφιλιωμένος με την ανθρώπινη συνθήκη, έχει αποδεχτεί τον εαυτό του ως φθαρτό ον, απηχεί πολλές φορές στις σοφές ενοράσεις και διαπιστώσεις αυτογνωσίας τον Μεγάλο Αλεξανδρινό Καβάφη, όσο κι αν δεν μοιράζεται μαζί του τον ίδιο αισθησιασμό.

Και από το προλογικό κείμενο και από το motto ολάκερης αυτής της συλλογής σκέψεων και ενσυναισθήσεων αποκαλύπτεται σταδιακά κάτω από τα επτά πέπλα της Ίσιδας το μυστήριο μιας υπάρξεως που ζει συνειδητά και κατ’ επιλογήν μέσα σε έναν χαοτικό κόσμο, όπου δεν υπάρχουν πια αξιόπιστες ιδέες για να πιαστείς, ένας σύγχρονος Οδυσσέας που επιλέγει έναν εύστοχο συνδυασμό Επιστήμης και Τέχνης αξιοποιώντας και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου του ισορροπώντας σαν τον Κολοσσό της Ρόδου ανάμεσα στην νοησιαρχία και την τελετουργική αποδέσμευση της ιεράς Kundalini. Ο Βάλτερ Πούχνερ συνδυάζει αρμονικά και το διονυσιακό και το απολλώνιο στοιχείο, για να θυμηθούμε τον Νίτσε και την «Γένεση της Τραγωδίας».

Η ενασχόληση του Βάλτερ Πούχνερ με το θέατρο και τη λαογραφία, η επισταμένη έρευνά του πάνω στα γονιμολατρικά έθιμα των λαών γύρω από την Μεσόγειο εξηγείται εδώ με όρους καθαρά ρητορικούς.

Ιδιαίτερα ενισχυτικό της αντίληψής του για την Ζωή και το Θάνατο, χαρακτηριστικό της στάσης ζωής, αλλά και της ολιστικής κοσμοθεωρίας του είναι το ιδιαίτερα ποιητικό και δραματικό κείμενο για την πρόσφατη καραντίνα.

Εκτός όμως από τα δοκίμια και τα ποιήματα, στο άκρως πρωτότυπο, συλλεκτικό και ενδιαφέρον αυτό βιβλίο περιέχεται και ένα δραματικό κείμενο, όπου ο μονόλογος (με πλάγια στοιχεία) διαστίζεται από σκηνικές οδηγίες με όρθια στοιχεία. Πρόκειται για την αριστουργηματική «Αγγελική ρήση για τη Δημοκρατία» (σελ. 38).

Και θα κλείσουμε αυτό το κριτικό σημείωμα (που δεν είναι τόσο διθυραμβικό και υμνητικό της τέχνης του ποιητή Βάλτερ Πούχνερ) με το motto που εκείνος επιλέγει να προτάξει, χαρακτηριστικό των προθέσεων και των διαθέσεών του:

«Η Φιλοσοφία της Επιστήμης

Η Επιστήμη της Ποίησης

Η Ποίηση της Φιλοσοφίας».

Δυσεύρετος συνδυασμός, σπάνιο επίτευγμα.

Άριστη η επιμέλεια του κειμένου από την Ποιήτρια Παυλίνα Παμπούδη.

Καλαίσθητη έκδοση. Εξαιρετικό το εξώφυλλο που επιμελήθηκε η Ρόζα Παπουτσάκη-Ράπτη.

Από τα βιβλία αναφοράς που θα ήθελες να τα μελετάς σε διάφορα στάδια της ζωής σου και να επανέρχεσαι διαρκώς στην ζωοδόχο πηγή Γνώσης και Εμπειρίας που εμπεριέχουν.

Μετά Λόγου Γνώσεως,

Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας,  ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός

www.konstantinosbouras.gr