Υπάρχουν κάποιες σιωπές στο θέατρο, που έχουν μεγάλο νόημα.

Όπως εκείνη η επείγουσα και διαδοχικά αναδυόμενη σιωπή μετά το τρίτο κουδούνι για την έναρξη μιας θεατρικής παράστασης ή εκείνη η άλλη σιωπή, κατά τη διάρκεια της παράστασης, όταν το κοινό κρατάει την ανάσα του σε μια δραματική παύση ενός ηθοποιού, που έχει καθηλώσει την προσοχή του θεατή σε μια κορυφαία συγκίνηση.

Ή εκείνη η ακριβή και σπάνια σιωπή πολυάριθμου κοινού, όταν παρακολουθεί άναυδο μια μεγάλη, όχι σε διάρκεια αλλά σε ποιότητα, παράσταση.

Σιωπές που αποδεικνύουν την ανάγκη να υπάρχει η Τέχνη του Θεάτρου.

 Σαν τις σιωπές που ακολουθούν ή προηγούνται ακραίων φυσικών φαινομένων.

Σιωπές που παρακολουθούν τον θάνατο ή την αναμονή μιας νέας ζωής.

 Όμως σήμερα ζούμε, αλλά δίχως να το βιώνουμε, την σιωπή των κλειστών θεάτρων. Τα θέατρα σκοτεινά και σιωπηλά.

Τα θέατρα και τα φαντάσματα τους, μακρυά από τον κόσμο.

Κλεισμένα σε σκοτεινά υπόγεια, σε απομονωμένα κτήρια, με κατεβασμένα τα ρολά και κλειδαμπαρωμένες εξώπορτες.

Ο κόσμος που θα έπρεπε να είναι εκεί, είναι κλεισμένος μέσα στα σπίτια του, με απαγόρευση κυκλοφορίας την ώρα ακριβώς που θα έπρεπε να βρίσκεται στο θέατρο για να παρακολουθήσει μια παράσταση.

 Η σιωπή που φωνάζει από μια ακατοίκητη σκηνή θεάτρου, είναι σιωπή πολιτισμού.

 Η απαγορευμένη σκηνή είναι πόνος χιλιάδων θεατρίνων.

Καημός που δεν γίνεται τραγούδι.

Ένα βαθύ συναίσθημα που δεν χορεύεται.

Ο θεατρίνος που κάθεται στο σπίτι του, μόνος, χωρίς άσκηση της Τέχνης του, χωρίς ανταλλαγή συναισθημάτων και εικόνων, είναι ένα βιολί κρεμασμένο στον τοίχο.

Που το απειλεί η υγρασία, που το τρώει ο χρόνος, που το σβήνει η σιωπή.

Κι αν ποτέ έρθει ο καιρός, που θα φθάσει ο βιολιστής να το παίξει, αυτό δεν θα παίζει. Θα τρίζει και θα αγκομαχά να βγάλει νότα.

Έτσι μια μέρα θα χαθεί κι η Μουσική. Οι βιολιστές θα πάψουν να διαβάζουν.

Θα έρθει τότε η Σιωπή στον κόσμο.

Μόνο τα αγκομαχητά κι οι μηχανές των αυτοκινήτων θα ακούγονται, που θα κουβαλούν τους κάποτε θεατές Θεάτρου στα νοσοκομεία.

 Θα ανοίγουνε τα ραδιόφωνα και θα παίζουν παράσιτα.

Θα μείνουν αζωντάνευτα τα θεατρικά έργα.

 Κάποτε λέει ήταν ένας Σαίξπηρ, αλλά δεν είδαμε πότε τον Άμλετ του, κάποτε ήταν ένας Σοφοκλης, αλλά δεν είδαμε πότε την Αντιγόνη του, ήταν κι ένας Τσέχωφ αλλά δεν είδαμε πότε τον Βάνια του.

 Και πώς θα ζει ο κόσμος, δίχως Άμλετ, Αντιγόνη και Βάνια;

Θα ζει. Όπως πριν πέντε χιλιάδες χρόνια ή όπως στον Μεσαίωνα που καίγανε τους θεατρίνους στην πυρά μαζί με τις μάγισσες.

 Αυτόν τον κόσμο ετοιμάζουν;

Αυτόν τον κόσμο εύχονται οι μηχανικοί των Αγορών;

Ίδιοι κι απαράλλαχτοι με τους φανατικούς θρησκευόμενους, που αρνούνται την απεικόνιση του θεού τους και σαβανώνουν τα ψηφιδωτά της Αγιά-Σοφιάς.

 Η μοίρα όμως των τυράννων είναι η πτώση και η σφαγή.

Κάποτε θα ανθίσει μια Σκηνή, σε κάποιο σκοτεινό Υπόγειο, όπου θα τρυπώσει το φως της ψυχής ενός επόμενου θεατρίνου.

Θα χορέψουν τα σκοτάδια μπρος στα έκπληκτα μάτια ενός επόμενου θεατή.

Θα πετούν ακριβά νοήματα στον αέρα και θα ξυπνούν τη ζωή του.

Ανταλλαγές συναισθημάτων μεταξύ των ανθρώπων.

 Στο τέλος της παράστασης, αυτός ο θεατής θα σηκωθεί μαζί με τον διπλανό του, να πάνε να κουβεντιάσουν για την παράσταση που είδαν.

Την άλλη μέρα θα ξυπνήσουν με την ανάγκη να αλλάξουνε τον κόσμο.

 Και θα είναι πάλι όλα στη θέση τους.

Οι εξουσίες θα τρέμουν, γιατί οι υπήκοοι θα σκέφτονται.

Θα είναι πάλι παρούσα η ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

 Αν δεν παραιτηθούμε.

Αν δεν ξεχάσουμε την Τέχνη, που μας έκαμε Ανθρώπους.