Υπάρχει μια τέχνη, του Θεάτρου αν την έχετε ακουστά, που υπηρετείται από μύστες ιερείς. Που λειτουργούν καθημερινά, με ό,τι καιρό κι αν κάνει και δουλεύουν ακόμη και τις σχόλες. Που για να σπουδάσουνε την τέχνη, πρέπει πρώτα να έχουν ολοκληρώσει δώδεκα χρόνια βασικών σπουδών.
Μετά, δίνουν εξετάσεις ενώπιον ειδικών επιτροπών, για να μπούνε σε ένα σπουδαστήριο της τέχνης, με ποσοστά επιτυχίας πέντε με δέκα τοις εκατό. Μάλιστα υπάρχουν και κρατικά σπουδαστήρια, που σε αυτά το ποσοστό επιτυχίας είναι ακόμη πιο μικρό.
Στο σπουδαστήριο διδάσκουν οι καλύτεροι αυτής της τέχνης, που τους έχουν και στα πανεπιστήμια να διδάσκουν ή τους κάνουνε -όταν τους πάρουνε τα χρόνια- επίτιμους διδάκτορες και καμιά φορά κι ακαδημαϊκούς.
Στα τρία χρόνια αυτής της μαθητείας, δωδεκάωρο μάθημα, καθημερινά, καμιά φορά και τα Σαββατοκύριακα και στο τέλος της τρίτης χρονιάς κάνουν και τρεις-τέσσερις διπλωματικές εργασίες, για να αποδείξουν σε μια νέα επιτροπή, ότι έμαθαν τα βασικά της τέχνης.
Υπάρχει και ένα οργανωμένο κράτος που τα εποπτεύει όλα αυτά, τη λειτουργία του σχολείου, τις εξετάσεις, τις επιτροπές και -αν όλα έχουν γίνει καλώς- δίνει στους αποφοίτους πτυχία και διπλώματα. Τα οποία μάλιστα αποκαλεί “ανώτερα”, για να τα διακρίνει βέβαια από τα χαρτιά που δίνει στις δυο βαθμίδες των απαραίτητων βασικών σπουδών που λέγαμε στην αρχή.
Πολλοί από τους υποψήφιους σπουδαστές αυτής της τέχνης, επειδή ακριβώς είναι τόσο δύσκολη η εισαγωγή σε αυτές τις ανώτερες σχολές, προετοιμάζονται δυο-τρία χρόνια σε προκαταρτικά εργαστήρια, για να καταφέρουν να πετύχουν αυτό το πολυπόθητο ποσοστό επιτυχίας και να εισέλθουν στην ανώτερη σχολή.
Κάποτε, το κράτος, που δεν φημίζεται για την εξυπνάδα του, αποφασίζει να καταργήσει την ανώτερη βαθμίδα εκπαίδευσης στην επικράτειά του.
Και τα “ανώτερα”σχολεία που υπάγονται σε ένα από τα υπουργεία του τα κάνει ανώτατα, προσθέτοντάς τους ένα χρόνο σπουδών.
Με του άλλου υπουργείου δεν ασχολείται.
Αλλά ούτε αυτό το άλλο υπουργείο ασχολείται. Εξακολουθεί να ελέγχει τις “ανώτερες” σχολές του, να διορίζει επιτροπές, να διενεργεί εξετάσεις, να υπογράφει αναγνωρισμένα πτυχία και διπλώματα.
Και περνάνε είκοσι χρόνια…
Και ξυπνάει το κράτος από τον μακάριο εικοσαετή ύπνο του, ίσως το ξύπνησαν κάποια συμφέροντα άλλων υπηκόων και νομοθετεί ότι αυτά τα χαρτιά που πουλάει για πτυχία επί σαράντα χρόνια, είναι ανύπαρκτα, μια μαγική εικόνα, ένα ψεύδος, μια απάτη και… Νομοθετεί!!!!!
Δηλαδή, βάζει συντάκτες νόμων να συντάξουν, αξιωματούχους να επεξεργαστούν, βουλευτάδες να ψηφίσουν, υπουργούς να υπογράψουν και μετά επικυρώνει φαρδιά πλατιά ο ανώτατος άρχων.
Τυπώνει αυτόν τον νόμο στην εφημερίδα της κυβέρνησης, με τις απαραίτητες υπογραφές, ανώτατων και υπέρ ανώτατων αξιωματούχων.
Και όλοι αυτοί, οι που το σκέφτηκαν, οι που το συνέταξαν, οι που το επεξεργάστηκαν, οι που το ψήφισαν και οι που το υπέγραψαν, είναι πανέτοιμοι να βάλουν τα καλά τους για να πάνε να στρογγυλοκαθίσουν στις πρώτες σειρές των ναών, όπου τελείται αυτή η Τέχνη, την οποία απαξίωσαν με τόσο θράσος, μερικοί δε εξ αυτών έχουν την απαίτηση να είναι και υψηλοί προσκεκλημένοι. Και μετά το τέλος της τελετής να θέλουν να φωτογραφηθούν αγκαλιά με τους πρωθιερείς, για να τους δει το πόπολο να μοστράρουν στις καλλιτεχνικές στήλες των εφημερίδων, γιατί τα πρωτοσέλιδα δεν τους είναι αρκετά για να εισπράξουν ψήφους, όταν έρθει ο καιρός της κάλπης, όποιας κάλπης απευθύνεται ο καθείς τους.
Οι κάλπηδες, που ασχημονούν στους ιερείς του Διονύσου, που διατείνονται ότι είναι απόγονοι αυτών που εφηύραν αυτή την τέχνη που σκαιώς απαξιούν.
Που έχουν τους αρχαίους τραγικούς κορώνα και καμάρι τους.
Στα λόγια.
Μόνο για να δείχνουν στους τουρίστες τις αρχαίες πέτρες.
Κι όταν τους πιάσεις επ’ αυτοφόρω, σου λένε ότι “παρανόησες και δεν κατάλαβες καλά” και “να μας πείτε εγγράφως τις ενστάσεις σας, να κάνομε μια επιτροπή να το μελετήσει” και να ψειρίζει η επιτροπή για μήνες, μέχρι να έρθουν οι επόμενες εκλογές και να παραπεμφθεί το θέμα στην νέα κυβέρνηση, όπου παρόμοιο μοντέλο θα ακολουθηθεί, όπως η Ιστορία μας διδάσκει είκοσι χρόνια συναπτά.
Δυο χρόνια ήσαν τα θέατρα κλειστά, λόγω της πανδημίας, και τώρα που άνοιξαν, συρρέει το κοινό και τα γεμίζει. Αδιακρίτως μάλιστα.
Δεν πάει μόνο στα ευπώλητα, αυτά σαν τα βιβλία των παραλιών, αλλά και στα μικρούλια θεατράκια, που παίζουν έργα κριτικά και επικίνδυνα, που μπορεί να ξεστραβώσουν κόσμο.
Το κόλπο με τα σήριαλ δεν ήταν αρκετό να κλείσει το λαό στα σπίτια.
Πώς λοιπόν θα ανακόψει το κράτος αυτή τη συρροή στα θέατρα;
Θα πρέπει να κόψει το κακό από τη ρίζα, να απαξιώσει τους ιερείς αυτής της τέχνης και… φτιάχνει το προεδρικό διάταγμα 85/2022, που κάνει τους “ανώτερους” δευτεροβάθμιους. Και νομίζει πώς καθάρισε…
Υ.Γ.
Το ΠΔ 85/2022 «τακτοποιεί» επί το δυσμενέστερον εργασιακά δικαιώματα των καλλιτεχνών, που θα έχει κυρίως εφαρμογή στη άρνηση διδασκαλίας μαθήματος θεάτρου στην εκπαίδευση από ηθοποιούς.
Για τις επιπτώσεις στους χορευτές, μουσικούς και κινηματογραφιστές δεν έχω ιδίαν αντίληψη και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη.
Για τα μαθήματα θεάτρου, που κατά τη γνώμη μου πρέπει να υπάρχουν σε όλες τις βαθμίδες της δωδεκάχρονης βασικής εκπαίδευσης, νομίζω, θα πρέπει να διδάσκεται από ηθοποιούς, που έχουν σπουδάσει και θεατρολογία. Δηλαδή τους έχοντες και τα δυο πτυχία, όπως έχω προτείνει σε προηγούμενο άρθρο μου στο “Περί Ου”, τον Αύγουστο του 2020.
ΚΖΚ, 30.12.2022
[Οι φωτογραφίες από το αρχείο μου, στις εξετάσεις του Θεάτρου Τέχνης:
Σημερινοί πρωταγωνιστές, όταν έδιναν εξετάσεις ενώπιον της επιτροπής του Υπουργείου Πολιτισμού, οι οποίοι τώρα θεωρούνται “απόφοιτοι Λυκείου”.
Διακρίνονται: Σωτήρης Σκάντζικας, Κέλλυ Σαρατσοπούλου, Μπέσσυ Μάλφα, Αιμίλιος Χειλάκης, Μαρία Πρωτόπαππα, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη, Ηρώ Λούπη, Τάσος Αλευράς, Ίρις Χατζηαντωνίου, Καίτη Κωνσταντίνου, Ηρώ Μανέ, Μαρία Καβογιάννη, Μαρία Γεωργιάδου, Πασχάλης Τσαρούχας, Σπύρος Τσεκούρας, Άρης Τρουπάκης, Άννα Κουτσαφτίκη, Χάρης Μαυρουδής, Μαριάννα Τουμασάτου, Λένα Κιτσοπούλου, Φανή Γέμπτου, Γιάννα Μαλακατέ, Αθανασία Καραγιαννοπούλου, Κωνσταντίνος Καζάκος, Μαριάννα Κάλμπαρη, Ιωάννα Μαυρέα, Ηρώ Κωστή.]
