Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Άλλοι υποστηρίζουνε πως δεν επαναλαμβάνεται. Και ο Κάρολος Μαρξ είπε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Τι ισχύει απ’ τα τρία, αναρωτιέμαι. Ό,τι και να ισχύει πάντως η ιστορία είναι πια σίγουρο πως ουδέποτε μας έμαθε κάτι. Ουδέποτε διδαχθήκαμε από εγκλήματα του παρελθόντος και επειδή στην ιστορία τα χρόνια μετράνε αλλιώς το ολοκαύτωμα δεν είναι τόσο παλιό όσο φαίνεται. Έγινε ως γραφειοκρατική διαδικασία και όταν ο Χίτλερ έχασε το πόλεμο δικάστηκε και καταδικάστηκε ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Σήμερα υπάρχουν κάποιοι αρνητές, αναθεωρητές, αντιδραστικοί, φασίστες, ρατσιστές οι οποίοι θεωρούν ότι το ολοκαύτωμα δεν ήταν έγκλημα. Και οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν θέση στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής. Και αφού γαυγίσουν, απειλήσουν, σκοτώσουν, διασύρουν την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία και αφού αποκτήσουν μόνιμο και σταθερό ακροατήριο το οποίο τους ψηφίζει και τους ξαναψηφίζει και όχι μόνο στις εκλογές, δικάζονται και καταδικάζονται και φυλακίζονται ως εγκληματική οργάνωση. Αλλά σίγουρα υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι δε θεωρούν ότι η «Χρυσή Αυγή» ήταν εγκληματική οργάνωση γιατί δεν πιστεύουν ότι η Δεξιά έκανε ποτέ κανενός είδους έγκλημα. Η Δεξιά!
Μετά την 11/9 και την κατάρρευση των δίδυμων πύργων οι Η.Π.Α. ως νέοι σταυροφόροι εκστράτευσαν στην Ανατολή για να επιβάλλουν το αγαθό της Δημοκρατίας το οποίο εκείνοι φύλαγαν ως κόρη οφθαλμού. Διότι πότε οι Αμερικανοί έκαναν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Η γενοκτονία είναι έγκλημα; ή γίνεται μήπως έγκλημα εάν τη διαπράξει η πρώην Σοβιετική Ένωση μόνο; Αν η γενοκτονία των Ινδιάνων δεν είναι έγκλημα όπως και η γενοκτονία των Αρμενίων, ενώ η γενοκτονία που διέπραξε ο Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία όχι μόνο είναι έγκλημα αλλά καταδικάστηκε κιόλας αυτός που τη διέπραξε, και σε μια μυστηριώδη στιγμή βρέθηκε νεκρός όντας φυλακισμένος.
Οι Αμερικανοί λοιπόν, διατηρούν παράνομα ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης που λέγεται Γκουαντάναμο στο οποίο τα βασανιστήρια έχουν νομιμοποιηθεί, ενώ τα βασανιστήρια απαγορεύονται παντού στο κόσμο, άσχετα αν συμβαίνουν. Ακόμα και ο Χίτλερ δεν είχε τολμήσει να τα νομιμοποιήσει.
Πράγματι ο κόσμος έζησε τα περισσότερα χρόνια και ζει ακόμα κάτω από τη σκέπη του καπιταλισμού και αντιμετώπισε του κόσμου τα εγκλήματα που όλα προέρχονταν από τις καπιταλιστικές δημοκρατίες. Τις δημοκρατίες της Δύσης, του πολιτισμένου πρώτου κόσμου. Ενώ η ιστορία, είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, μας δείχνει ότι οι Ισλαμιστές μόνο τα τελευταία χρόνια και μόνο οι φονταμενταλιστές εξ’ αυτών διέπραξαν ειδεχθή εγκλήματα παρόμοια μ’ εκείνα των αποικιοκρατών και μάλιστα σε μεγαλύτερη έκταση και για πολλά χρόνια. Η καταγγελία της Δύσης εναντίον των Ισλαμιστών όσο δικαιολογημένη και επιβεβλημένη κι αν είναι, είναι η πιο υποκριτική ενέργεια που έγινε ποτέ. Στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε για σχοινί άραγε; Και επειδή είδαμε ειρωνικώ τω τρόπω ποιοι είναι οι εγκληματίες που εγκληματούν κατά σύστημα αλλά με την προπαγάνδα τους συσκοτίζουν τα εγκλήματά τους και δείχνουν μόνο τα εγκλήματα των άλλων.
Και για να έρθουμε στο σήμερα, υπάρχει καμία δικαιολογία και καμία πειστική εξήγηση για το πραξικόπημα-οπερέτα του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος ταλαιπώρησε τη χώρα του και τον κόσμο με τις εγκληματικές του ανοησίες, αλλά απέκτησε πολύ μεγάλο και διαρκές ακροατήριο το οποίο μπορεί να πάει να πνιγεί στον Ντελαγουέρ, αν του το ζητήσει ο Τραμπ.
Αλλά ο Τραμπ ήταν εκλεγμένος ηγέτης της μεγαλύτερης ”μετά-Δημοκρατίας” και είχε κυβέρνηση, υπουργούς, τη μισή γερουσία δική του, αμέτρητα δολάρια στην κατοχή του και είναι ο μεγαλύτερος φοροφυγάς όλων των αιώνων και όλων των εποχών. Ας θυμηθούμε και τον Μπερλουσκόνι τον οποίο η δικαιοσύνη κυνηγούσε για ένα σωρό εγκλήματα που προσπάθησε να τα ξεπλύνει όταν εκτέθηκε ως υποψήφιος στις εκλογές και οι Ιταλοί είπαν να τον δοκιμάσουν, όχι μία αλλά περισσότερες φορές και τον εγκατέστησαν στον πρωθυπουργικό θώκο. Να θυμίσουμε ότι όλοι οι δικτάτορες ήταν εκλεγμένοι από το λαό. Δεν κατέλαβαν την εξουσία με τα όπλα και αν ρίξουμε μια ματιά σήμερα στην Ευρώπη, θα διαπιστώσουμε πως όλο και περισσότερος κόσμος απογοητευμένος, απελπισμένος, όχι μόνο από τις ηγεσίες που αναφέραμε, αλλά και από την Αριστερά η οποία όντως υπήρξε μέχρι στιγμής μια παρένθεση μικρής διάρκειας, στρέφεται προς τα δεξιά.
Όταν ήρθε η ώρα λοιπόν της αξιοποίησης της μεγάλης ευκαιρίας που προσέφερε η πανδημία, έσπευσαν όλοι οι ηγέτες ακολουθούμενοι από μάζες ακαθοδήγητες να εδραιώσουν την «κοινωνία της εξαίρεσης», τις κοινωνίες του ελέγχου, δικαιώνοντας τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν και τον προκάτοχό του Μισέλ Φουκώ, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει αν δεν υπάρξει ανατροπή σ’ έναν δυστοπικό μετα-φασισμό.
