Ο Ντύλαν Τόμας ( 1914-1953 ) γεννήθηκε στο Σουόνσι της Ουαλίας σε μια εποχή που η διαμάχη της τοπικής κουλτούρας με την αγγλική είχε κορυφωθεί. Ωστόσο εκείνος δεν έμαθε λέξη ουαλικά κι επιπλέον εγκατέλειψε γρήγορα την ιδιαίτερη πατρίδα του. Κι αυτό επειδή ήταν πολύ στενά για να ‘ναι το πέταγμά του αίσιο. Αλλά αυτή η διάρρηξη με το παρελθόν δεν τον εμπόδισε διόλου να βυθιστεί στους μύθους, τα παραμύθια και τις παραδόσεις της Ουαλίας. Έτσι παρότι εξαγγλισμένος παρέμεινε ο κατεξοχήν Ουαλός ποιητής. Άλλωστε έζησε ως παιδί κι ως έφηβος σ’ ένα πανέμορφο τόπο πλημμυρισμένο από ένα διονυσιακό παρελθόν στο οποίο κυριαρχεί ένα μυστικιστικό, διεστραμμένο και διαβολικό σύμπαν.

       Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον αρχαϊκό κόσμο που ζει μέσα στις δεισιδαιμονίες και τις προλήψεις ζωντανεύουν αυτά τα μαύρα παραμύθια, ακατάλληλα για παιδιά. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα μεταφυσική, αλλά όχι θρησκευτική με τη συμβατική έννοια ξεπηδούν επτά– συμβολικός αριθμός-ιστορίες που διαδραματίστηκαν εκτός χρόνου, επομένως έχουν  χαρακτήρα διαχρονικό. 

    Στην πρώτη με τίτλο Το δέντρο (στην αρχαϊκή του έννοια σημαίνει Σταυρός) ένα παιδί πολύ ευφάνταστο επιχειρεί το ανέφικτο, ν’ αναπαραστήσει τη Σταύρωση του Ιησού μ’ έναν ηλίθιο που τριγύριζε γύρω στους λόφους Τζάρβις, που εμφανίζονται και σ’ άλλες ιστορίες. Η ατμόσφαιρα είναι ταυτόχρονα ρεαλιστική κι ονειρική. Το τέλος σου αφήνει την εντύπωση του ακαριαίου, αφού η τεχνική που ακολουθεί ο δημιουργός του να εισβάλλει η μια εικόνα μέσα στην άλλη-κάτι σαν την κινηματογραφική τεχνική του φαιηντ άουτ -διακόπτεται κι οι υπόλοιπες εικόνες δεν εμφανίζονται  παρά στην φαντασία του αναγνώστη.

   Στη επόμενη με τον εύγλωττο τίτλο Μετά το πανηγύρι ένα λιπόσαρκο κορίτσι μ’ ένα έκθετο βρέφος βρίσκει καταφύγιο σ’ έναν έρημο καρουσέλ συντροφιά μ’ έναν πολύ χοντρό άνθρωπο του τσίρκου.

    Στην πιο εκτεταμένη ιστορία με τίτλο Ο επισκέπτης, έναν άντρα νεκρό – ή σχεδόν – τον τριγυρίζει ο θάνατος που είναι και αυτός νεκρός.

    Υπάρχουν ακόμα το έγκλημα, η ανάγκη να έχεις δικό σου κάποιον, η αιμομιξία, ο διεστραμμένος έρωτας…

   Οι πρώιμες αυτές ιστορίες δημοσιεύτηκαν σε σχολική εφημερίδα. Άλλωστε ο συγγραφέας τους ήταν παιδί- θαύμα και δεν έζησε πολύ.

        Εκτός από την εξαιρετική μεταφορά στα ελληνικά των ιστοριών αυτών η μεταφράστρια Έφη Φρυδά ’ευθύνεται’ και για το εμπεριστατωμένο επίμετρο όπου αναλύονται διεξοδικά οι ιστορίες και το ύφος τους.