Φαντάζομαι ότι το πρόσφατο αυτό βιβλίο του ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος θα το χάρηκε περισσότερο από όλα τα άλλα του (Κριτικά κείμενα, Βιογραφίες , Μελέτες και Δοκίμια, Βιβλιογραφίες κ. α , για τα οποία έχει βραβευτεί και για τα οποία έχει κατακτήσει περίοπτη θέση στο χώρο των Ελληνικών Γραμμάτων).
Αυτή όμως η συγκεντρωτική συλλογή, εξαιρετικά καλαίσθητη και φροντισμένη, ‘‘συσσωματώνει όλα τα ποιητικά του βιβλία που έχει εκδώσει μέχρι σήμερα’’. Όπου μπορεί ο αναγνώστης να παρακολουθήσει την εξέλιξη του ποιητή Δασκαλόπουλου στο χώρο της ποιητικής του δημιουργίας. Ποιήματα που αποτυπώνουν την πορεία τού σπουδαίου αυτού εργάτη της Τέχνης.
Χαμηλοί τόνοι και ευαισθησία αλλά με εσωτερική ένταση, όπως ακριβώς πορεύεται στη ζωή του ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος. Ποιήματα που αποπνέουν το ήθος μιας ζωής και μιας εποχής. Ζείδωρα ποιήματα που ομολογούν καταφατικά τη ζωή, κι άλλα σαν τρυφερά ήπια βλέμματα : «Μόνον εσύ μπορείς να σταθείς στο φως/ διάφανη κι ωραία, γυμνή/ σαν την απαίδευτη καρδιά την ώρα της κρίσης./ Μόνον εσύ μπορείς να σταθείς στο φως/ ιδανική και ευγενής, αθώα/ σαν σκέψη που δε συλλάβισε την αδικία».
Ποιήματα που μυρίζουν χώμα και θάλασσα και μυρωδιές από κήπους κάποτε θαλερούς : «[..] Αναζητήσαμε στην άκρη του πελάγου/ με βουρκωμένα μάτια/ την άλλη πλευρά της ζυγαριάς/-το ταπεινό ψαροχώρι στη διχάλα των βράχων. [..]
Από τα ποιήματα του Δημήτρη Δασκαλόπουλου αναδύονται μορφές ανθρώπων που δεν υπάρχουν πια. Ξαναζωντανεύουν και κάνουν αισθητή την παρουσία τους τόσο εναργείς και τόσο ακέραιοι : «Μου άρεσαν πάντα οι επιστροφές/ στα χώματα στους ορίζοντες/ που γέννησαν την ψυχή μου. Και τώρα που κάθομαι σιωπηλός κι αδέξιος/ ανάμεσα σε τεράστιους λευκούς τοίχους/ αισθάνομαι την ανάσα αυτών που έφυγαν/ να περνά σφυρίζοντας/ πάνω από καρπισμένα στάχυα [..]».
Περιτρέχεις τους στίχους και μέσα σου καταλαγιάζει η οχλοβοή, η αδιόρατη απειλή που κατακυριεύει την ψυχή σου. Ποιήματα που αποπνέουν τον έρωτα και καταγράφουν την αγάπη, κάποια «απογεύματα στον Κεραμεικό». Κι άλλα, τολμηρά για τον καιρό τους όπως η «Ωδή στον Θεόφιλο Καΐρη» , γραμμένο το καλοκαίρι του ’67 με ευθείες βολές κατά της χούντας.
Με εντυπωσιάζει η εσωτερική πορεία που, προϊόντος του χρόνου, ανιχνεύεται στις ποιητικές δημιουργίες του Δημήτρη Δασκαλόπουλου. Παραθέτω ένα τέτοιο ποίημα από τη συλλογή Αλφαβητάρι του 1976.
‘Επίσημοι’
«Πρόσωπο φαγωμένο απ’ τη δοσοληψία/ τυφλό κι αθέατο σαν τον υποβολέα./ Μορφή οξειδωμένη απ’ τη συναλλαγή/ σφιγμένο μαύρο ρούχο νεκροθάφτη./ Μην αποστρέφεις τον καθρέφτη/ τον γνώρισες καλά τον χαμαιλέοντα/ υποκριτή αστέ μου, ταριχευμένε νεόπλουτέ μου»
Σε κάθε περίπτωση απολαμβάνεις ποιήματα που το μήνυμά τους φτάνει ως εσένα, μπορείς να κουβεντιάζεις μαζί τους χωρίς τον δυσπρόσιτο ερμητισμό που κόβει κάθε γέφυρα επικοινωνίας και σε απομακρύνει από τον ποιητικό λόγο.
Τα ποιήματα τού Δασκαλόπουλου έρχονται από μια εποχή διαφορετικού ύφους και ήθους για να θυμίσουν – όχι νοσταλγικά – τρόπους, χρόνους, αισθήματα, ανθρώπινες καταστάσεις. Με τολμηρές εικόνες που, παραμένοντας διαχρονικές, μοιάζουν να αποτελούν πηγή ζωής και έμπνευση : «Με χέρι δανεισμένο από κορμό ελιάς/ ο γέροντας έτρωγε αργά με το καλέμι / τη νιόκοπη φλούδα.. [..] ( από τα ποιήματα της “Νέκυιας”, 1978). Ο προβληματισμός στην ώρα του. Οι ευαίσθητες κεραίες του ποιητή εντοπίζουν το πρόβλημα, εστιάζουν σ’ αυτό.
Κι άλλο ένα ποίημα από τη συλλογή «Γράμματα στον Ερμόλαο» (1981) . Δηλώνει έγκαιρα όχι μόνο την εποχή αλλά και τη στάση του ποιητή απέναντι στα πράγματα : « [..] Πώς να σου γράψω;/ Οι λέξεις που μου απόμειναν μυρίζουν σφαγείο./ Τις αποθέτω με τρυφεράδα στο χαρτί/ μα κείνες αφορμίζουνε και στάζουν αίμα/ όπως οι τρυπημένες παλάμες/ του Εσταυρωμένου»
Από την ενότητα «Υστερόγραφα» μεταφέρω εδώ ολόκληρο το ποίημα ‘Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ’ για να έχει ο αναγνώστης μια ολοκληρωμένη αντίληψη ποιήματος του Δημήτρη Δασκαλόπουλου
