Η εξαφάνιση του Ευγένιου Συρίγου γίνεται η αφορμή να γραφτεί ένα μυθιστόρημα με στοιχεία νουάρ αλλά με έντονο κοινωνικό προβληματισμό. Διαβρωμένες οικογενειακές σχέσεις, μυστικά και ψέματα, μοιραία πάθη, σύγχρονος κοινωνικός προβληματισμός, ναρκωτικά, εφηβική παραβατικότητα και εμπλοκή νεαρών σε νεοναζιστικές ομάδες, και μια πλούσια θεματολογία απασχολούν την Ζέτα Κουντούρη στο νέο της βιβλίο «Κασκόλ από κασμίρι» ( εκδόσεις Κέδρος).
Εξαφάνιση ή δολοφονία; Από το πρώτο κεφάλαιο η συγγραφέας μπάζει τον αναγνώστη σε μια περιοχή μυστηρίου, γύρω απ’ την Ομόνοια, σ’ έναν κόσμο δυστοπικό όπου τα πάντα, και την ημέρα ακόμα, γεννούν μια υποψία, πολλώ μάλλον βράδυ, νύχτα. Μια γυναίκα των βορείων προαστείων περιγράφει λεπτομερώς όσα βλέπει στους σκοτεινούς δρόμους , στο ‘φτηνό αυτό σκηνικό’ όπου η ‘δυσοσμία’ διαχέεται παντού. Κάποιον ψάχνει, κάτι αναζητά. Αλλά τι;..
Η περιγραφική ικανότητα της συγγραφέως συμβάλλει στη δημιουργία κατάλληλων σκηνικών και ατμόσφαιρας (« [..] Κατέβηκε προσεχτικά και διέκρινε μια μεταλλική σκουριασμένη πόρτα μισάνοιχτη στο βάθος ενός σκοτεινού διαδρόμου. Αράχνες κρεμασμένες από το ταβάνι την καθοδηγούσαν…» σελ 52) . Ενώ, η απροσδόκητη σύνταξη/ δομή του λόγου, προσδίδει την απαραίτητη ταχύτητα στην αφήγηση («Το αναπάντεχο χαμόγελό του, μολονότι συγκρατημένο, γλύκανε ελαφρώς τα χαρακτηριστικά τού προσώπου του. Έβγαλε και άναψε τσιγάρο, τον είχε διαβεβαιώσει στην προηγούμενη συνάντησή τους ότι δεν την ενοχλούσε. Gauloises»). Την αίσθηση μιας γρήγορης εξέλιξης που κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία δίνουν τα καταιγιστικά γεγονότα που δεν αφήνουν την αφήγηση να πλατειάσει καθώς και οι υπαινιγμοί ή οι αποκαλύψεις που τροφοδοτούν την ιστορία, ανοίγοντας καινούριες προοπτικές. Κανονικό νουάρ. Ενίοτε η συγγραφέας, αναφέρει λεπτομέρειες δήθεν αδιάφορα ή φαίνεται να απομακρύνεται απ’ το θέμα, όμως στην ουσία πλαισιώνει συνεχώς, πολιορκεί το στόχο της δίχως να βιάζεται και οδηγεί με άνεση τα πράγματα προς τη λύση. Η δε προσαρμογή της γλώσσας στο ύφος των προσώπων και στους ιδιαίτερους χώρους όπου αυτά συχνάζουν, συμβάλλουν στην αληθοφάνεια των γεγονότων.
Τελικά, η διήγηση, ο σχολιασμός, οι διάλογοι σε ίσες δόσεις συνθέτουν μια ποικιλία αφηγηματικού λόγου που κάνουν ευχάριστη την ανάγνωση του μυθιστορήματος. Ενώ ένα διαβολικό χιούμορ, διαπερνά υποδόρια την αφήγηση αποδραματοποιώντας στην κατάλληλη στιγμή το βάρος των κοινωνικών προβλημάτων, τις ζοφερές καταστάσεις ή τη δυσχερή θέση των ηρώων. (« Ήταν αδύνατο να καταλάβει τι της έλεγε έτσι όπως άρχισε να της μιλάει βιαστικά και ασυνάρτητα. Είχε σκουπίσει μ’ ένα αμφιβόλου καθαριότητας μαντίλι τα δάκρυα που μούλιαζαν το ρυτιδιασμένο πρόσωπό του και είχε καρφώσει το βλέμμα του στη δυτική μεριά τού κήπου, πάνω στην αγριοτριανταφυλλιά που στο χώμα της αναπαυόταν το αγαπημένο της σκυλί»).
Άλλοτε το χιούμορ γίνεται βιτριολικός σαρκασμός. Κι όμως , λέγεται με ανάλαφρη διάθεση, χωρίς κακεντρέχεια: (~ «Όσο οι σχέσεις γίνονται πιο στενές, μερικοί άνθρωποι θεωρούν κάποια πράγματα αυτονόητα και αρχίζουν να νοσούν από ψυχική φιλαργυρία, μια ιδιαίτερα σοβαρή νόσο, που δεν θεραπεύεται» ισχυριζόταν. ~«Τουλάχιστον εσύ δεν θα έχεις πρόβλημα με τον χειρουργό που παντρεύτηκες» , της απαντούσε γελώντας η Μιράντα. « Η επιστήμη σήμερα κάνει θαύματα»).
Και μοιάζει σαν η Μιράντα να στρέφεται προς τον αναγνώστη- έξω απ’ τις σελίδες του βιβλίου- και κλείνοντάς του πονηρά το μάτι, να του λέει χαμογελώντας ‘έλα καλέ, αυτός είναι ο κανόνας σήμερα’ .
Κασκόλ από κασμίρι. Ένα ευχάριστο, απολαυστικό μυθιστόρημα. Γραμμένο με τεχνική και εξυπνάδα.
