ΠΙΑΣΜΕΝΟΣ

Σε μέρη βουερά, σε ύψη μεγάλα
Στον κρύο καιρό
με πέταξαν
τ’ αφτιά μου
απόψε.
Τα μάτια μου χάντρες
γυάλινες
Τα σωθικά μου βγαλμένα
Τα φτερά μου κολλημένα
Βαλσαμωμένος αϊτός
που μ’ άφησαν
την ακοή
για να με τυραννούνε.

ΦΥΛΛΟ

Κι εσένα που σε μεγάλωσα
εσένα που σε ήξερα
που σε κράτησα·
σε πέταξα
πάνω απ’ τα κλαδιά μου.
Σε σέρνει ο άνεμος
στη φθινοπωρινή του γύρα.
Μπορεί να σε μαζέψει
η σκούπα του οδοκαθαριστή
και (πάλι κάποιος) να σε πετάξει
στα σκουπίδια.
Χέρι μπορεί να σε μαζέψει
και ναι σε κάνει προσάναμμα
Τον κομμένο μου κορμό
για να φουντώσεις
νύχτα Δεκεμβριάτικη
που μέσα μου γεννήθηκε
μια φλόγα
από τ’ αγκάλιασμά σου…

Εμπνευσμένο από ένα στερημένο παιδί που ένα Σάββατο βράδυ του Δεκέμβρη φαινόταν να έχει βρει όλη τη χαρά της ζωής, απλώς γυρνώντας δύο φύλλα ενός δέντρου, σαν έλικες.  Τα φύλλα “αλήτευαν” στους δρόμους, κι αυτό τα περιμάζεψε, κάνοντάς τα το καλύτερο παιχνίδι, αφού τα αγκάλιασαν τα χέρια του. Περιμέναμε αρκετή ώρα για να πάρουμε το τυλιγμένο μας φαγητό, αυτό μπροστά, με τον πατέρα του, εγώ λίγο πιο πίσω. Η αφοσίωσή του και το γέλιο του αντηχούν μέσα μου.

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Κώστας Μοναστήρας γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και εργάζεται ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή.