«Τι είναι να ληστέψεις μια τράπεζα μπροστά στο να την ιδρύσεις;» Μπ. Μπρεχτ

Κάποτε λήστευαν τις τράπεζες, ώσπου ήρθε η εποχή των μνημονίων και έπαψε το ολοένα αυξανόμενο κύμα ληστειών από τυχαίους  ή κι οργανωμένους ληστές, γιατί οι τράπεζες χρεοκόπησαν-οι καημένες!- και τις πληρώνουμε εμείς χωρίς ν’ απολαμβάνουμε καμιά χορηγία από μέρους τους, αντίθετα μάλιστα μας κατάσχουν και τη μισοπληρωμένη κατοικία μας, αν ατυχώς δεν την έχουμε αποπληρώσει.

Κάποτε οι τράπεζες, αυτοί οι ναοί του χρήματος, που πληρώνονται σε χρήμα ή σε είδος, χορηγούσαν αφειδώς δάνεια κάθε κατηγορίας και ύψους. Μεταξύ άλλων και σε εκδότες-δηλαδή σε αυτούς που τυπώνουν κι εμπορεύονται βιβλία, ένα πνευματικό αγαθό.

Κατά την εμπορική συμφωνία που συνομολογούν τα δύο μέρη δανειστής [η τράπεζα] και δανειολήπτης [ο εκδότης εν προκειμένω] υπάρχει κι ο επαχθής όρος της πολτοποίησης που θυμίζει, τηρουμένων των αναλόγιων, τον Σάυλωκ του «Έμπορου της Βενετιάς» του Σαίξπηρ. Να σημειώσω ότι την έσχατη πράξη της πολτοποίησης περιέχουν και τα συμβόλαια μεταξύ συγγραφέων και εκδοτών, οι οποίοι διατηρούν αυτό το δικαίωμα για τα αδιάθετα αντίτυπα που δεν φρόντισε αντί μικρού τιμήματος να πάρει ο συγγραφέα σ’ ένα εύλογο χρονικό διάστημα.

Ο Σάμης Γαβριηλίδης, ο γνωστός εκδότης του φερώνυμου εκδοτικού οίκου χρεοκόπησε και το χρέος προς την τράπεζα εκκρεμούσε [εκκρεμεί;]. Ο Σάμης ήταν άρρωστος – ίσως η επικείμενη χρεοκοπία επιτάχυνε και το θάνατό του.

Η τράπεζα προχώρησε στο έσχατο, επαχθές μέτρο [όπως κι η κατάσχεση] της πολτοποίησης πάρα πολλών βιβλίων του χρεοκοπημένου [ τι θλιβερή λέξη] εκδότη, διότι αποδίδει περισσότερα από μια οποιαδήποτε άλλη διευθέτηση [πώληση, εκποίηση ή και εκχώρηση για  διανομή με κάποια ή κάποιες εφημερίδες με το αζημίωτο βέβαια].

Η βαρβαρότητα αυτού του μέτρου θυμίζει, όπως και να το κάνουμε, την εποχή της καύσης βιβλίων των αντιφρονούντων [τότε] συγγραφέων στη ναζιστική Γερμανία από λυσσασμένους ναζί φοιτητές.

Αν προσθέσουμε και την παντελή έλλειψη πολιτικής για το βιβλίο και πριν από αυτή την κυβέρνηση, την απουσία ώθησης των παιδιών στις σελίδες ενός βιβλίου από την εκπαίδευση, τότε έχουμε συνολικά μια ζοφερή εικόνα για το βιβλίο και ό, τι αυτό αντιπροσωπεύει.

Θα πρέπει όμως να θυμίσουμε ότι κάποτε στο παρελθόν, που αριθμεί δεκαετίες πια, οι τράπεζες πραγματοποιούσαν χορηγίες, εκδόσεις [[ακούστηκε πως το ΜΙΕΤ  κινδυνεύει να κλείσει], εμπλούτιζαν τις πινακοθήκες τους  με έργα τέχνης. Τώρα όλα αυτά τα σάρωσε ο σκληρός καπιταλισμός απογυμνώνοντας τους ναούς του χρήματος από οποιαδήποτε πολιτιστική λεοντή.

Κι έτσι οι τράπεζες απογυμνωμένες από όποια δικαιολογία   μας κλέβουν χωρίς έλεος.