Ποιον να ζητήσω να σταυρωθεί μέρες που έρχονται; Λίγες μέρες μόνο. Τόσες για να καλύψουν τη διαφορά και να συμπληρωθεί ο ενιαυτός της μόλυνσης που ενέσκηψε; Ποιον να ζητήσω λοιπόν να σταυρωθεί; ”Βαραβάν ή Ιησούν τον λεγόμενον Χριστόν”;
Να προσπεράσω άραγε ή να σταθώ; Πέρσι έστεκε αυτή η ερώτηση, φέτος δε στέκει. Αλίμονο δεν μπορείς παρά να σταθείς και με το παραπάνω όσο αδιάφορος κι αν είσαι. Όσο κι αν πιστεύεις και ως ένα σημείο θα ‘χεις δίκιο πως η πραγματική ζωή είναι αλλού, τα πράγματα δεν διαδραματίζονται απαραίτητα στο μικρό δεδομένο ασφυκτικό χώρο όπου ζεις. Να δω λοιπόν τη σταύρωσή μας. Δε μου μένει κι άλλη επιλογή. Να μη μπορώ να την προσπεράσω; Η σταύρωση είναι σταύρωση πολλών από μας, όχι όλων ασφαλώς, των περισσότερων. Ποιους από μας σταυρώνει; Ποιος μας σταυρώνει; Ποιοι μας σταυρώνουν; Γιατί το επιτρέπουμε; Γιατί από όλους τους – ισμούς – και … σεισμούς και τους καταποντισμούς και τους λοιμούς, τους λιμούς, και τους κορωνοϊούς διαλέγουμε τον φαρισαϊσμό και απορρίπτουμε αυτούς ακριβώς που θα ‘πρεπε να έχουμε υιοθετήσει; Όποιοι το επιτρέπουμε φυσικά, όσοι το επιτρέπουμε.
Όσοι ολιγωρούμε, παίρνουμε στο λαιμό μας και τους άλλους που δεν συμφωνούν μαζί μας και δεν είναι διατεθειμένοι να το επιτρέψουν, που δεν ολιγωρούν και που καταλαμβάνονται από ταξικό μίσος:
Δέστε πόσο λίγοι, ελάχιστοι εκμεταλλεύονται τόσους πολλούς! Για πόσο ακόμα; Ως πότε; Μόνο μια Κυριακή θα ‘πρεπε ν’ ανήκει στο Φαρισαίο. Όχι όλες οι Κυριακές. Κι έτσι όπως πια φορούμε όλο το χρόνο και όλες τις ημέρες του, το ντόμινο του μασκοφόρου – νομίζεις βλέποντας τους συμπολίτες σου – πως θα μπουκάρουν όλοι μαζί στα ταμεία των σούπερ-μάρκετ για να πάρουν μερικά μόνο από τα χρήματα που έχουν δώσει οι ίδιοι πληρώνοντας το φόρο της τροφής τους.
Απελπισμένοι μαγαζάτορες, με τα μαγαζιά τους σκοτεινά, κλειστά, σιωπηλά, έτσι που να σου προκαλούν θλίψη καθώς τα βλέπεις περνώντας με τη δική σου μάσκα, κατεβασμένο το κεφάλι και αποφεύγοντας να κοιτάξεις αυτούς με τους οποίους διασταυρώνεσαι, Θλίψη, υγρές νύχτες χωρίς φεγγάρι, νύχτες με απαγορευμένη την κυκλοφορία κι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις ένας υπουργός. Ο υπουργός της Καταστολής, του μόνου μέσου που χρησιμοποιεί μια κυβέρνηση στον πολιτισμένο μεταδημοκρατικό μας κόσμο της γηραιάς ηπείρου για να ξορκίσει, να διώξει, για να καθυποτάξει έναν ιό που σκοτώνει όσο ο καιρός περνάει και φαντάζεσαι πως πέρα από τα όποια αχαμνά και αναποτελεσματικά μέτρα που προτείνονται θα ήταν καλύτερα να μαζευτούμε όλοι στη μια μεριά, να κατεβάσουμε τις μάσκες και να αρχίσουμε να φυσάμε απέναντι για να φύγει ο ιός. Φυσήξτε γιατί χανόμαστε! Να, μια ιδέα που θα μπορούσε να αποβεί αποτελεσματική που δεν την συνέλαβε η φαντασία του υπουργού Καταστολής. Αυτός λοιπόν, δραπέτευσε από το ”1984” του Τζωρτζ Όργουελ, επέβαλε τη νέα γλώσσα, γέμισε το κόσμο με ευσταλείς νεαρούς με μπλε κοντομάνικα, ετοιμάζεται να τους βάλει και στα πανεπιστήμια, απείλησε μάλιστα ότι θα σφραγίσει στις ”κόκκινες περιοχές” υψηλού κινδύνου, τα σπίτια ένα – ένα και έτσι θα ξεμπερδέψει από ένα – ένα υποψήφιο κρούσμα και δεν θα χρειάζονται πια τόσες ΜΕΘ, τόσα νοσοκομεία, τόσοι γιατροί, τόσες επιτροπές ειδικών, τόσα λόκ-ντάουν… και μεις στην ανυπαρξία μας παραδομένοι να περιμένουμε τη σταύρωσή μας για άλλη μια φορά, περιμένοντας και περιμένοντας το τίποτα μέχρι να εξαφανιστούμε…
