Μέσα στο εργαστήριο ξυπόλητες πάνω στα ξύλινα πατώματα κι ανασκουμπωμένες πέντε υφάντρες δουλεύουν ασταμάτητα. Στο πάτωμα ανάμεσα σε κλωστές και κουβάρια το αρκουδάκι της Βερονίκης.

   Η Βερονίκη είναι το παιδί για όλες τις δουλειές. Τα βράδια κοιμάται σε μια γωνιά. Οι υφάντρες που την περιμάζεψαν από το δρόμο, της λένε πως είναι ο φύλακας άγγελος του εργαστηρίου. Κι έτσι ξεγελάει τους φόβους της τις σκοτεινές νύχτες σαν γέρνει αγκαλιά με το μοναδικό παιγνίδι της. Οι υφάντρες δεν την κανακεύουν. Όλο «μη» και «μη» είναι. Τόσα, που τάχει μπερδεμένα μέσα στο μυαλό της κι όλο φοβάται μη ξαναβρεθεί στο δρόμο.

  Μέρες τώρα οι υφάντρες ξεχωρίζουν λευκά νήματα, τα κρεμάνε τεντωμένα και πλέκουν ανάμεσά τους χρώματα. Υφαίνουν μια ταπισερί, δηλαδή ένα χαλί για τον τοίχο. Λένε πως θα παριστάνει ένα λιοντάρι να ξεπροβάλει μέσα από δάσος πυκνό. Άρχισε κιόλας να σχηματίζεται η τρομερή λιονταρίσια μορφή. Τη βλέπει η Βερονίκη και σκιάζεται. Μαζί άλλαξαν κι οι φοβέρες. «Πρόσεχε, γιατί αν δεν είσαι φρόνιμη θα σε δώσουμε στο λιοντάρι να σε φάει».

   Τώρα πια τα βράδια το λιοντάρι δραπετεύει από το υφαντό του και την κυνηγάει μέσα σε δάση σκοτεινά. Τα μάτια του γυαλίζουν βλοσυρά μέσα στο σκοτάδι κι η πυρόξανθη χαίτη του την τυφλώνει. Στην αρχή ήταν κουτσό και του ξέφευγε. Μετά όμως, κι όσο προχωρούσε η δουλειά, δυνάμωνε. Το άκουγε να βρυχάται, άγριο και δυνατό, κι όλο μεγάλωνε και γέμιζε με τον όγκο του το εργαστήρι. Και ο καημένος ο προστάτης άγγελος δεν είχε πού να πάει να κρυφτεί.

   Είναι χρόνια τώρα που το λιοντάρι εγκατέλειψε το υφαντό του βασίλειο. Βγαίνει στην πόλη μέρα νύχτα και αναζητά το θήραμά του. Αλλάζει μορφές κατά πως του κάνει κέφι. Μια φορά έγινε το αφεντικό της στο εργοστάσιο. Τον αναγνώρισε αμέσως. Είδε τη χαίτη του στα κόκκινα μαλλιά και γένια του, το βλέμμα του θηρίου στα μάτια του. Έγινε αόρατη για να κρυφτεί. Όμως την πρόδωσε ο δυνατός χτύπος της καρδιά της. Πάλεψε να του ξεφύγει, μα το θηρίο ήταν μέρες νηστικό και την άρπαξε ξελιγωμένο.

   Το αναγνώρισε πίσω από το αξύριστο μούτρο του σπιτονοικοκύρη της. Όταν γρύλιζε πίσω από την πόρτα της για να του ανοίξει. Η ανάσα του κοφτή μαχαιριά ανάμεικτη με  απειλές πως θα τη διώξει και θα βρεθεί στο δρόμο.

   Τον είδε τέλος στο πρόσωπο του άντρα της. Τον κοίταξε με τα μάτια φοβισμένα, όταν τη χτύπησε για πρώτη φορά. Κι είδε μπροστά της ένα λιοντάρι άγριο, τεράστιο, που με κόπο χωρούσε μέσα στο φτωχικό δωμάτιο. Τα βράδια το θηρίο βρυχάται και παίζει με το θήραμά του. Την αρπάζει στα φοβερά του χέρια και τη ματώνει. Μετά τη αφήνει μέχρι να χαλαρώσει και τα τραύματα να επουλωθούν. Και τότε το κτήνος την ξεσκίζει με περισσότερη μανία.

   Ούτε που κατάλαβε για πότε πήρε το μεγάλο κοφτερό μαχαίρι στα χέρια της και τον πλησίασε καθώς κοιμόταν. Μήτε θυμάται πόσες φορές το σήκωσε. Μόνο που από τότε, κανένα λιοντάρι δεν ξαναφάνηκε στο δρόμο της.

Λένα Χ. Δημητριάδου

   Γεννήθηκα στον Πολύγυρο, πέρασα τα πρώτα νεανικά χρόνια στη Βέροια και στη συνέχεια εγκαταστάθηκα στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασα Μαθηματικά και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια Surrey του Λονδίνου και Κρήτης, στον τομέα της Διδακτικής των Μαθηματικών. Εργάστηκα ως καθηγήτρια και Σχολική Σύμβουλος Μαθηματικών (σε Ιωάννινα & Θεσσαλονίκη).  Μετά τη συνταξιοδότησή μου, παρακολούθησα σειρά μαθημάτων δημιουργικής γραφής. Τώρα συμμετέχω στο  Διαδικτυακό Εργαστήρι Γραφής Θεσσαλονίκης, της κυρίας Χλόης Κουτσουμπέλη.

   Έχω εκδώσει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο «Το καροτσάκι στον Αλιάκμονα» (εκδ. Μαλλιάρης, 2020). Μικρά διηγήματα μου περιλαμβάνονται στους συλλογικούς τόμους «Στείλε μου γράμμα» και «Κάθε γράμμα ένα ταξίδι» (2018 & 2021, εκδ.  bookstars). Επίσης μικρές ιστορίες μου έχουν δημοσιευτεί στο λαογραφικό περιοδικό «Πολύγυρος» (http://ppoligiros.blogspot.com) και στο blog «Στείλε μου γράμμα» (https://sendmealetter007.blogspot.com).