Νυχτώνει Ο χρόνος μοιάζει ακίνητος Κι όμως νυχτώνει Ή μήπως δεν ξημερώνει ποτέ;
Νυχτώνει Το σκοτάδι απλώνεται Στα μάτια, στα χέρια Στις λέξεις που λιγοστεύουν Ακόμη και στις ανάσες Που γίνονται πιο γρήγορες
Νυχτώνει Χωρίς καμιά προσδοκία Με ελλείψεις ονείρων Απουσίες περιπλανήσεων Ακούγονται σφυρίγματα που σε ανατριχιάζουν Το λουλούδι στην αυλή σημειώνει Το άγριο πέρασμα της ιστορίας
Νυχτώνει Γονατίζουν για προσευχή Ρασοφόροι και σταυροφόροι Εις το όνομα του Πατρός… Πάντα εις το όνομά Του. Εκείνο που συμβαίνει κι αναταράζει τα όνειρα Είναι η κάθοδος στον Άδη
Νυχτώνει Το σύμπαν στέκεται στο ράμφος του αηδονιού Θα κοιμηθώ, θα ξυπνήσω Κάποιος Άγιος θα προσευχηθεί Να επανέλθει η προσδοκία Έθαψα τόσα πουλιά και φοβάμαι Μήπως δε βρουν το δρόμο στην Ανάσταση
Νυχτώνει Η ακινησία συνωστίζεται στο σπίτι στους δρόμους, στις καρδιές Τα μάτια παγωμένα εστιάζουν – μάλλον από εφιάλτη… – στο απέραντο Κενό Ωραία θα ήταν να έβλεπαν το απέραντο γαλάζιο
Νυχτώνει Και σημαίνει πως κάπου εδώ Το σκοτάδι δίνει το παρόν ανενόχλητο Ψάχνω ακόμη τη φωνή εκείνη που έβλεπε να γυρίζω κατακόκκινη κι έψελνε τροπάρια αναστάσιμα
Η Λένη Ζάχαρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε Θεολογία και Ιστορία στο ΕΚΠΑ. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή "Να με λες Ελένη", από τις εκδόσεις Λέμβος. Αρθρογραφεί στο Περί ου.
