Έεει…έει…έει… κι ένα όνομα πνιχτό στο ενδιάμεσο. Φωνές από κάποιον θάλαμο στο βάθος προς τα έξω. Βρίσκομαι στον θάλαμο θεραπειών, τον τελευταίο θάλαμο της Παθολογικής Κλινικής, η οποία προσφάτως επλήγη από τον διαβόητο ιό.
Οι φωνές που σκίζουν την ησυχία θυμίζουν το «Πορεία στο Μέτωπο» του Ελύτη. Αντί για “Ώι, ώι μάνα μου” όμως, ακούγεται αυτό το σπαρακτικό “Έεει…έεει…έεει…” κι ύστερα “Θέλω να πάω σπίτι μου…”

Άλλοι αλυχτάνε σαν σκυλιά στο σπίτι λόγω του εγκλεισμού κι άλλοι λαχταράνε να βρεθούν εκεί, μαζί με τους ανθρώπους τους.
Τα παράδοξα της ζωής…
Της ζωής που φόρεσε μάσκα, πλένεται με αντισηπτικά, βιώνει αλλόκοτα απαγορευτικά που χαλαρώνουν και σφίγγουν απροειδοποίητα!
Έεει, φωνάζει η ζωή που αντιδρά απέναντι στους εγκλεισμούς και την απομόνωση. Γιατί, βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα το φυσικό σε αυτά.
Όμως, τα πράγματα δεν φαίνεται να είναι ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει απόφαση ότι θα πολεμήσουμε αυτό που μας απειλεί. Μόνο γκρίνια. Και κούραση. Ψυχική. Σωματική. Πνευματική.
Παράξενο; Καθόλου! Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι αυτή η κατάσταση δεν γεννάει κι αντιδράσεις; Κανείς!
Έεει…έεει…έεει…έεει…
Θα συνεχίσει να ακούγεται η φωνή και κανείς δεν θα απαντά…
Τι να απαντήσει άλλωστε; Πώς η μεν κυβέρνηση βιάζεται να ανοίξει τα σχολεία, η δε Εκκλησία κάνει “αντάρτικο” εν μέσω πανδημίας;
Όπως και να έχει, εκτεθειμένες και οι δύο πλευρές. Και δεν είναι τα σχολεία το πρόβλημα ή η Λειτουργία των Θεοφανείων μόνο. Είναι η γενικότερη στάση απέναντι στο ζήτημα που αντιμετωπίζουμε.
Είναι αυτός ο….πλουραλισμός στις φωνές και η πεποίθηση ότι “Εγώ που μιλάω, έχω δίκιο!”, άσχετα αν, με αυτά που λέω κάνω κακό σε πάρα πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Είναι η αντιπαράθεση, που δημιουργεί αβεβαιότητα και ανασφάλεια και δυσπιστία! Είναι όλα αυτά που κάνουν τραγικές τις στιγμές που ζούμε.
Τραγικότερες πάντως τις κάνουν οι αποφάσεις που λαμβάνονται ερήμην μας! Ξυπνάμε με ψηφισμένους νόμους χωρίς να έχουμε άποψη για τη ζωή μας.

Αυτό είναι άραγε το μέλλον μας;
Η κατάλυση των δικαιωμάτων μας; Για το καλό μας;