Οι μέρες περνούν, κυλάνε σαν το νερό στις παλάμες μας. Το καλοκαίρι αφήνει πίσω του μία μία τις μέρες κι ο Αύγουστος πλησιάζει στη μέση του, στη μεγάλη γιορτή της Παναγίας. Τα νησιά μας θα φορέσουν τα γιορτινά τους, τα καράβια μας θα σφυρίξουν πανηγυρικά στη Χάρη Της, κάθε χωριό και πόλη θα συμμετέχει στο μεγάλο πανηγύρι. Μικροί και μεγάλοι, ό,τι και να πιστεύουν, περιμένουν να χαρούν σε μια μέρα που γιορτάζεται με τόση λαμπρότητα η Κοίμηση ενός προσώπου. Του προσώπου της Θεοτόκου, η οποία αφού σκέφτηκε, απάντησε στον αρχάγγελο Γαβριήλ πως δέχεται να γίνει το θέλημα του Θεού και να φέρει στον κόσμο τον Υιό Του.
Χαρά μεγάλη για τους ανθρώπους. Ένα πρόσωπο τόσο προσφιλές βρίσκεται στον ουρανό και τέτοια και τόσο μεγάλη είναι η παρρησία Της ενώπιον του Χριστού, ώστε οτιδήποτε κι αν ζητήσει για τους ανθρώπους γίνεται δεκτό.
Να έχεις παρηγοριά στον ουρανό και προσευχή είναι μεγάλο πράγμα! Πόσο μάλλον από την Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού. Στο πρόσωπό Της οι Γυναίκες αποκαθίστανται καθώς μέχρι τότε ήταν «οι ένοχες» για την έκπτωση από τον Παράδεισο. Ήταν η Εύα που ξεγελάστηκε και ξεγέλασε τον Αδάμ κι έχασαν τον Παράδεισο.
Έρχεται η Θεοτόκος κι όλα αλλάζουν. Η Γυναίκα βρίσκει τη θέση της. Αποκαθίσταται η ισοτιμία.
Δύσκολα πράγματα αυτά… Αλλά όχι δυσεπίλυτα.
Αυτά σκεφτόμουν όλη την εβδομάδα, κι άλλα πολλά, καθώς προβληματιζόμουν σχετικά με τη λαίλαπα του καιρού μας. Αυτά σκεφτόμουν και το μεσημέρι στο μπαλκόνι καθώς προσπαθούσα να στήσω το κείμενο στο κεφάλι μου, όταν ξαφνικά άκουσα μια αγριοφωνάρα αντρική να λέει σε μια γυναίκα λόγια που δεν θα ήθελα να μεταφέρω. Ντράπηκε η ντροπή.
Οι σκέψεις για ένα «θεολογικό» άρθρο εξαφανίστηκαν καθώς σκέφτηκα αμέσως πως ενώ είναι μπροστά μας η αλήθεια για τη θέση της γυναίκας και η δεδομένη ισοτιμία και ισότητα, όλα γκρεμίζονται από τον κανιβαλισμό που διακρίνει την κοινωνία μας. Άνθρωποι τρώνε ανθρώπους. Άντρες σκοτώνουν και κακοποιούν γυναίκες με ελαφριά συνείδηση και πολλοί από αυτούς έχουν την βαθιά πεποίθηση πως «ορθά έπραξαν»!
Πώς και πού να μιλήσεις για το βαθύτερο νόημα μιας γιορτής, της πίστης, της άρσης των αγκυλώσεων, όταν οι άνθρωποι είναι σκληρόκαρδοι και δυνάμει δολοφόνοι;
Γυναικοκτόνοι… Έχει βάθος αυτό. Το βλέπουμε στην ιστορία πως οι γυναίκες ήταν τα εύκολα θύματα! Η μοιχαλίδα τη γλίτωσε, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, γιατί το επιχείρημα του Χριστού ήταν ατράνταχτο! Πόσες άλλες όμως, αθώες ή «ένοχες», βρήκαν το θάνατο με τέτοιο τρόπο; Και το χειρότερο; Βρίσκουν εν έτει 2022μ.Χ το θάνατο με τέτοιους τρόπους;
Υπάρχει μια βαθιά ανισορροπία στην κοινωνία αυτή τη στιγμή. Μια σοβαρή κρίση αξιών και ιδεών. Κρίση ήθους και ηθικής – όχι ψευδοηθικής και δηθενισμού!- υπάρχει κρίση στα θεμέλια της ανθρωπιάς και της ανθρωπινότητάς μας.
Είναι τραγωδία αυτό που συμβαίνει. Και στην τραγωδία συμβαίνει το εξής, ο ήρωας παραβιάζει τα ορισμένα όρια, το μέτρον, επέρχεται η Άτη, η τύφλωση του νου από τους θεούς που οδηγεί στη διάπραξη μοιραίων λαθών λόγω της αλαζονείας του ήρωα, ο οποίος ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όρια διαπράττει ύβριν κι έτσι είναι βέβαιο πως οι θεοί ή ο θείος νόμος θα παρέμβει για να αποκατασταθεί η τάξη. Ακολουθεί η Νέμεσις, η θεία δίκη δηλαδή, η δίκαιη τιμωρία που στέλνουν οι θεοί γιατί ο υβριστής πρέπει να τιμωρηθεί κι αυτή θα οδηγήσει στην Τίσι, στην καταστροφή του, στην εξόντωσή του. Σήμερα ζούμε την ύβρι. Η πεποίθηση ότι μπορώ να εξουσιάζω τη ζωή και τον θάνατό σου, είναι ύβρις!
Γι’ αυτή την κατάσταση οι ευθύνες ανήκουν σε όλους όσοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό το μόρφωμα που ονομάζουμε «κοινωνία» το 2022. Οι αξίες που μεγάλωσαν τις προηγούμενες γενιές, οι αξίες που μεγάλωσαν τις νεότερες γενιές, οι απαξίες που νουθέτησαν κάποιους και πιστεύουν ό,τι πιστεύουν, όλα αυτά είναι προβλήματα δικά μας, εμάς των απλών, καθημερινών ανθρώπων που γεννάμε παιδιά, ήμασταν παιδιά, διδάσκουμε παιδιά, συνομιλούμε με παιδιά, προσπαθούμε να βγάλουμε από μέσα κι από πάνω μας αντιλήψεις που δεν συναντιούνται ούτε με την πίστη ούτε με την ανθρωπιά, ούτε με την ανάγκη για κάτι καλύτερο.
Έχουν ειπωθεί τόσα πολλά για τις γυναικοκτονίες αυτές τις μέρες. Θα γραφούν και θα ειπωθούν πολλά και υπέροχα για την Κοίμηση της Θεοτόκου και για τη σημασία της στην σωτηρία του ανθρώπου, αλλά και τα άλλα ουσιαστικά – οντολογικά που τονίζουν οι Πατέρες, όπως η ανύψωση της Γυναίκας στο πρόσωπο της Παναγίας…
Πώς θα ήταν δυνατόν άραγε να γίνει αντιληπτό ότι στη σωτηρία του κόσμου, απ’ όποια πλευρά και να το δεις, η γυναίκα είναι ο συναγωνιστής και συνοδοιπόρος κι όχι ο αντίπαλος; Σ’ αυτόν τον κόσμο που απειλείται και χάνεται η γυναίκα είναι το χέρι που απλώνεται να κρατήσει το άλλο χέρι και να δώσει ελπίδα για τη συνέχεια της ζωής. Είναι η Μάνα, είναι η ομορφιά, είναι η ελπίδα…
Καλή Παναγιά!
