“Διαβάζοντας αλλιώς…”
Επιλέγοντας βιβλία χωρίς κριτική διάθεση,
αλλά με την αγάπη του αναγνώστη.
Από εδώ με μαγικό τρόπο θα “Ξαναδιαβάζουμε αλλιώς”… 
Μια σύντομη ιστορία που εξελίσσεται στη σύγχρονη Βαρκελώνη…
Το αφήγημα αυτό αποτελεί το δεύτερο μέρος της εν εξελίξει τετραλογίας πεζών, του συγγραφέα Άγγελου Γέροντα, με τον γενικό τίτλο «Οι μονήρεις επιβάτες του χρόνου. Ημερολόγια 21ου», από τις “Βήτα Ιατρικές Εκδόσεις”. Ήδη από το πρώτο μέρος (συλλογή διηγημάτων«Φλούδες Μοναχικότητας», ΒΗΤΑ Ιατρικές Εκδόσεις, 2015) πραγματεύεται τα ζητήματα που αφορούν στους ανθρώπους του 21ου αιώνα. Τους ίδιους ανθρώπους πιθανότατα με αυτούς που ζούσαν στον προηγούμενο και που καλούνται τώρα να δουν τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Ο Άγγελος Γέροντας είναι γιατρός, νευρολόγος, και γι΄ αυτόν ο κόσμος, χωρίς σύνορα, είναι ένα πεδίο παρατήρησης όχι μόνο ιατρικά αλλά και συγγραφικά. Με προβληματισμό και χωρίς να επεμβαίνει σχολιάζοντας, στέκεται, παρατηρεί και μέσα από την μυθοπλασία αναζητά ή καταγράφει τα βαθύτερα αίτια ανθρώπινων συμπεριφορών.
Πίνακας του Ramon Casas στον οποίο ο ζωγράφος αναπαριστά τον ίδιο με τον Pere Romeu
πάνω σε διπλό ποδήλατο.Ο Casas υπήρξε από τους σπουδαιότερους Καταλανούς ζωγράφους.
Στο «Πίσω σ’ εμένα» ο συγγραφέας ασχολείται με την ερωτική ιστορία της εικοσάχρονης Μονσερά και του πενηντάχρονου Τζόρντι. Ενός έρωτα με την πρώτη ματιά “αταίριαστου”. Μια νεαρή πωλήτρια με όνειρα και στόχους δημιουργεί, με πολύ φυσικό τρόπο, ερωτικό δεσμό με έναν επιτυχημένο αρχιτέκτονα, βαθύτατα πολιτικοποιημένο, διανοούμενο, με “καθώς πρέπει” οικογένεια, χωρίς κανένα επαναστατικό στοιχείο στον χαρακτήρα του, με μόνο ένα φορτίο ζωής. Έναν αδερφό με σύνδρομο Asperger, τον οποίο έχει χρεωθεί ως μεγαλύτερος γιος.
Με φόντο τη Βαρκελώνη, που αναπτύσσεται σταθερά λόγω των ποδοσφαιρικών νικών της ομώνυμης ομάδας αλλά και της ίδιας της περιοχής της Καταλωνίας, που ζητά μεταρρυθμίσεις για την αυτονομία της, συναντιούνται δυο διαφορετικοί άνθρωποι και ερωτεύονται. Το τοπίο, ο χώρος μέσα στον οποίο κινούνται οι δύο, ορίζεται από την Καταλανική τέχνη, τα Μουσεία, τις ατέλειωτες συζητήσεις για τα όνειρα καθενός, τις πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις τους. Οι διαφορετικές εμπειρίες από την κοινωνία, άλλωστε πρόκειται και για δυο κόσμους διαφορετικούς, οδηγούν σε λεκτικές συγκρούσεις στις οποίες, η μεν Μονσέ εκφράζει με τον απλό τρόπο της τη νεότερη γενιά και τα προβλήματά της, ο δε Τζόρντι με την χαρακτηριστική “πολιτική ορθότητα” του διανοουμένου υπερασπίζεται όσα προβληματίζουν τη νεαρή κοπέλα.
Δεν είναι απλώς το “χάσμα των γενεών” που κάνει την εμφάνισή του, είναι και τα μεγάλα ζητήματα που η Βαρκελώνη (αλλά και η Ευρώπη) αντιμετωπίζει. Οι φυλές των μεταναστών που δημιουργούν προβλήματα ή απλώς φόβο. Η άποψη του διανοούμενου αρχιτέκτονα σχετικά με την αρχιτεκτονική και όχι μόνο “ανάπτυξη” της περιοχής στην οποία κατοικεί η Μονσέ είναι ένα από τα σημεία που προκαλεί την αντίδρασή της, μια και αυτή η “ανάπτυξη” είναι συνυφασμένη και με την παρουσία των μεταναστών .Ταυτόχρονα ένας λανθάνων “εθνικισμός” από τη μεριά του Τζόρντι, “βαθιά Καταλονιστής” όπως παραδέχεται και ο ίδιος. Όλα αυτά θα έλεγε κανείς είναι αναμενόμενα ίσως και ενδιαφέροντα για δυο ανθρώπους με διαφορετική προέλευση.
Η σχέση αυτή δοκιμάζεται όταν αποκαλύπτεται πως ο Τζόρντι επιτρέπει στον αδερφό του να παρακολουθεί τις ερωτικές τους στιγμές. Το εμπόδιο ξεπερνιέται λόγω των συναισθημάτων. Για να έρθει η ξαφνική απόφαση εκείνου να διακόψει εντελώς τη σχέση τους γκρεμίζοντας συναισθηματικά τη Μονσέ. Το γιατί θα το μάθει τυχαία, από τον συνομήλικο γιο του ο οποίος, παρακολουθώντας την, τής αποκαλύπτει ότι ο πατέρας του πάσχει από σοβαρή μορφή καρκίνου με βέβαιο θάνατο και πως ο χωρισμός ήταν μια πρόφαση προκειμένου να μην την φορτώσει με το μαρτύριο της ασθένειας και του θανάτου του. Η ζωή, ως αιώνια έκπληξη ανατρέπει κάθε δεδομένη άποψη. Αν ο έρωτας και ο θάνατος βρίσκονται σε πόλεμο, ο δεύτερος βγαίνει νικητής. Στη συνάντηση-συζήτηση των δύο νέων υπάρχει μια τραγική κορύφωση που δικαιώνει στα μάτια του αναγνώστη τον “αταίριαστο” έρωτα.
Ταυτόχρονα, αυτό που οι περισσότεροι θα θεωρούσαν σπουδαίο, τη θυσία να μη μάθει για την θανατηφόρα ασθένεια και την επιλογή της μοναξιάς από τη μεριά του ώριμου άνδρα, για τη νεαρή κοπέλα αποτελεί μια πράξη εγωισμού, αφαίρεση ρόλου και λόγου. Άρση παντελή οποιασδήποτε υπόνοιας αγάπης. Ο μορφωμένος, καλλιεργημένος, ξεχωριστός Τζόρντι δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εγωισμό του και να αφεθεί να φανεί αδύναμος μπροστά σε έναν άνθρωπο που αγάπησε. Ένα πρόβλημα των ανθρώπινων σχέσεων της σημερινής εποχής είναι ακριβώς αυτό. Η συμμετοχή στη ζωή αλλά και στον θάνατο του άλλου κι ο εγωισμός αυτού που ασθενεί για να μη φανεί αδύναμος ή κατώτερος. «Πίσω σ’ εμένα», μονολογεί η πρωταγωνίστρια. Συνειδητοποιώντας πικρά πόσο εγωκεντρικός υπήρξε ο αγαπημένος της. Η διαπίστωση αυτή αποτελεί και την αρχή της ενηλικίωσής της.
Ο επίλογος γράφεται στη Ράμπλα, με τη Βαρκελώνη που αγάπησε εκείνος βουτηγμένη στο ίδιο της το δράμα. Μακελειό… Αύγουστος 2017.
Διαβάζοντας το αφήγημα του Άγγελου Γέροντα στέκεται κανείς στη γλαφυρότητα των περιγραφών, τη ζωντάνια, τα πλούσια στοιχεία σχετικά με την τέχνη – χαρακτηριστικός ο πίνακας που κοσμεί το γραφείο, αυτοπροσωπογραφία του Ramon Casas με τον Pere Romeu – κυρίως όμως στα πρόσωπα, στους χαρακτήρες. Ιδιαίτερα στο πρόσωπο της Μονσερά. Ισορροπημένη η σκιαγράφηση μιας εικοσάχρονης, μοντέρνας κοπέλας, χωρίς προσπάθεια να φανεί το νεαρό της ηλικίας. Η γλώσσα του ανεπιτήδευτη, εναργής, πλούσια, μας επιτρέπει να δούμε τα συναισθήματα χωρίς μελοδραματισμούς. Σε κάποια σημεία θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει στοιχεία ποιητικότητας. Σίγουρα πάντως είναι εργαλείο του συγγραφέα για να παρουσιάσει τους προβληματισμούς και τις σκέψεις του.
Βιογραφικό 
Ο πεζογράφος Άγγελος Γέροντας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962. Είναι ιατρός- νευρολόγος, με ιδιαίτερη ενασχόληση στα πεδία της νοητικής υστέρησης και της επιληψίας. Τακτικό μέλος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, του Συλλόγου των Αθηναίων και της Εθνικής Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Έχει εκδώσει πολλά βιβλία μυθοπλασίας. Έργα του έχουν μεταφραστεί στην Αγγλική, Γαλλική και Σλοβένικη γλώσσα.
