Πολύ συχνά συμβαίνει το εξής φαινόμενο: λαμβάνουμε μηνύματα από υποψήφιους συνεργάτες οι οποίοι, στο βιογραφικό τους,  προβάλουν ως «προσόν» το γεγονός ότι παρακολούθησαν μαθήματα δημιουργικής γραφής – ή και μόνο κάποιο σχετικό σεμινάριο – και ζητούν να μας στείλουν τα κείμενά τους προς δημοσίευση.
Η απάντηση είναι, βέβαια, πάντα θετική καθώς  περιμένουμε πως θα βρούμε ένα καλό ποίημα ή ένα καλό διήγημα ή δοκίμιο. Δεν υπάρχει, ειλικρινά, καμία προκατάληψη. Είναι απλώς ζήτημα… στατιστικής:  στην πλειοψηφία τους – για να μην θεωρηθώ απόλυτη-  αυτά τα πονήματα δεν κρίνονται κατάλληλα για δημοσίευση και είμαστε πάντα υποχρεωμένοι να εξηγούμε και τους λόγους αυτής της απόφασης.

Δεν πρόκειται για κάποιου είδους «ελιτισμό» καθώς είναι γνωστό ότι δημοσιεύουμε κείμενα και επώνυμων και μη επώνυμων λογοτεχνών.
Ωστόσο μας έχει προβληματίσει το γεγονός ότι πάρα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως με … μαθήματα κατακτούν τον χώρο της ποίησης ή της πεζογραφίας και πολλές φορές ονομάζουν και τον εαυτό τους «ποιητή» ή «συγγραφέα».

Δεν αμφιβάλλουμε ότι σε κάποια από τα εργαστήρια και σεμινάρια γίνεται πολύ σοβαρή δουλειά ή ότι αρκετοί ταλαντούχοι άνθρωποι μαθαίνουν πώς να οργανώνουν ενδεχομένως τη σκέψη τους και το λόγο τους προκειμένου να εκφράσουν με μεγαλύτερη ακρίβεια, σαφήνεια και ορθότητα αυτά που έχουν να πουν.

Ταυτόχρονα, ωστόσο, υπάρχει και η άποψη, κι αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές, πως ακόμη και «αν δεν το έχεις», όπως συνηθίζουμε να λέμε, μπορείς να το μάθεις.
Αυτό οδηγεί σε αδιέξοδα κατά την γνώμη μας. Την οποία, παρά τον τίτλο της στήλης, λέμε με «τακτ».
Οδηγεί και σε άλλα φαινόμενα τα οποία δεν κάνουν καθόλου καλό στον χώρο… όπως είναι οι υπεράριθμες εκδόσεις, κυρίως ποιητικών συλλογών. Πανομοιότυπων.

Προϊόντα “εργαστηρίων”.

Και το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχει πρωτοτυπία ακόμη και στις εκφράσεις, που μοιάζουν με «λέξεις – κλειδιά», ενώ παρατηρείς μια χαοτική κατάσταση γύρω από τις συγκεκριμένες λέξεις…

Δεν είναι καταγγελτικό το κείμενο.. Είναι το μοίρασμα ενός προβληματισμού κάποιων ανθρώπων που δεν αδιαφορούν για αυτό που βλέπουν, αυτό του οποίου γίνονται αποδέκτες. Αλίμονο, δεν είναι απόλυτο και σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις.
Μήπως όμως όλοι όσοι ασχολούνται με την Δημιουργική Γραφή θα έπρεπε να είναι λίγο πιο… διαφωτιστικοί, ανάλογα με τις συγγραφικές δυνατότητες των μαθητών τους; Λίγο πιο ξεκάθαροι; Και να επιμένουν λίγο πως αυτό που χρειάζεται πρώτα απ’ όλα ένας επίδοξος γραφιάς είναι το συνεχές και συστηματικό διάβασμα; Με αγάπη και πάθος;