Μυρίζουμε θανατίλα… ναι, όπως τα μάλλινα μυρίζουν ναφθαλίνη έτσι κι εμείς μυρίζουμε θανατίλα.
Δεν φταίει γι’ αυτό ο ιός του κορονοϊού γιατί πάνω από δύο χρόνια γεμίζουμε φέρετρα σ’ όλη τη γη, ούτε γιατί στη γειτονιά μας έχει πόλεμο και σκοτώνονται μαχόμενοι και άμαχοι και περιμένουμε το χειρότερο.
Δεν είναι ακόμη γιατί οι μάνες έχασαν την αίσθηση ότι είναι μάνες και σκοτώνουν τα παιδιά τους ή οι γονείς γενικά που κακοποιούν και βασανίζουν. Δεν είναι οι γυναικοκτόνοι, οι βιαστές, οι παιδεραστές, όλοι όσοι αποφασίζουν να κάνουν κακό στους άλλους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Είναι που ζούμε μια ζωή χωρίς Ζωή, χωρίς Αγάπη. Ζωή χωρίς Σταυρό και Ανάσταση.
Κλεισμένοι μέσα στον εαυτούλη μας και στον εγωκεντρισμό μας, στο πρόβλημά μας και στο άτομό μας.
Τίποτα πέρα από εμάς δεν υπάρχει. Τη ζωή την έχουμε ξεχάσει.
Την αληθινή Ζωή, τον Χριστό. Έχουμε λησμονήσει πως Αυτός είναι η Ζωή και πως Αυτός είναι η Ανάσταση, δηλαδή είναι η Αιώνια Ζωή.
Αυτή η λήθη μας έχει οδηγήσει στην απόλυτη παραίτηση από την ελπίδα και στην ασταμάτητη προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τον εαυτό μας μακριά από τον άλλο άνθρωπο και, κυρίως, μακριά από τον Θεό.
Γκρινιάζουμε για όλα τα ζόρια που μας έχουν βρει, γιατί έχουν βρει εμάς προσωπικά, σκασίλα μας για τον άλλο, ας τα βγάλει πέρα όπως μπορεί. Ζούμε την κακομοιριά μας στο έπακρο και την απομόνωσή μας. Πόσο φάνηκε αυτό τούτα τα χρόνια…
Μέχρι και την ελευθερία μας εύκολα τη χαρίσαμε και δεν σκεφτήκαμε πως όταν παραχωρείς τη βούλησή σου, τη θέλησή σου, ασυλλόγιστα, γίνεσαι δούλος. Το πρόβλημα είναι ο εγωκεντρισμός μας. Γι’ αυτό και εκχωρήσαμε τους εαυτούς μας τόσο επιπόλαια, γι’ αυτό εκχωρούμε τους εαυτούς μας γενικά, για να μην πεθάνουμε ενώ είμαστε ήδη πνευματικά νεκροί.
Ωστόσο ο Θεός δεν παραβιάζει αυτή την κουτσή ελευθερία μας. Στην ανθρώπινη ιστορία ο Θεός δεν παρεμβαίνει στις επιθυμίες των ανθρώπων ακόμη κι όταν αυτές είναι λάθος. Παραχωρεί απεριόριστη ελευθερία στον άνθρωπο.
Μαζί με την ελευθερία, αυτή που μας επιτρέπει τελικά να κάνουμε και λάθη, ο Θεός μας φανερώνει και τη φιλανθρωπία Του που ξεπερνάει κάθε όριο λογικής, όπως οτιδήποτε αφορά στο Θεό και την Αγάπη Του. Στέλνει τον Υιό Του να σαρκωθεί, να σταυρωθεί και να αναστηθεί για τη σωτηρία των ανθρώπων: «Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον»
(Ιωαν. 3:16) Δίνει τον Μονογενή Υιό του… όχι κάποιον τυχαίο ή κάποιον εκλεκτό από τους ανθρώπους.
Δεν θα μπορούσε μέσα σε αυτή την κατάσταση – που δεν είναι σημερινή αλλά το επακόλουθο της Πτώσης μας, της εξόδου από τον Παράδεισο – να γίνει κάτι λιγότερο. Μόνο ο Θεός θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη σχέση αυτή και μάλιστα με Θυσία.
Ο Χριστός δείχνει με την αποδοχή του μαρτυρίου Του την αληθινή ελευθερία, αυτή που γεννάει η αγάπη, που εμπεριέχει τη Θυσία, τον Άλλον, τους Άλλους. Έρχεται στον κόσμο από αγάπη και ακριβώς γι’ αυτή την αγάπη θυσιάζεται, σταυρώνεται.
Μπορούμε άραγε να καταλάβουμε τι σημαίνει για εμάς η θυσία του Χριστού πάνω στον σταυρό; Πάνω στον σταυρό ο Χριστός παίρνει την αμαρτία όλου του κόσμου, τα πάθη και την ανθρώπινη παράνοια. Πλάι σε κακοποιούς σταυρώνεται, Τον εμπαίζουν οι στρατιώτες, τρυπούν με λόγχη το πλευρό Του. Πρώτα τον έχουν μαστιγώσει φρικτά, τον έχουν χτυπήσει. Χωρίς αιτία, χωρίς αφορμή!
Είναι δύσκολο να συλλάβει ο ανθρώπινος νους την υπακοή του Χριστού που παραδίνεται να σταυρωθεί για να ζήσει, να σωθεί ο κόσμος, να σωθεί ο άνθρωπος. Τέτοια γενναιοδωρία μόνο ο Θεός μπορεί να δείξει για τον άνθρωπο. Το βάθος και την έκταση της οποίας μαζί και της φιλανθρωπίας Του είναι ασύλληπτο.
Έτσι όμως νικιέται ο θάνατος! Με τη σταύρωση του Χριστού και με την Ανάστασή Του! Γιατί ο Χριστός πάνω στον σταυρό παραδίδει το πνεύμα λέγοντας «Τετέλεσται» και γεύεται τον θάνατο για να συμμετάσχει στην ανθρώπινη φύση μας κι έτσι, αφού κατέβει στον Άδη, να αναστηθεί και να μας αναστήσει νεκρούς και ζωντανούς!
Κουβαλάει τον σταυρό Του με απίστευτη προσπάθεια και υπομονή επιτρέποντας στην ανθρώπινη φύση Του να βιώσει κάθε μαρτύριο. Δεν επεμβαίνει ο Χριστός – Θεός για να διευκολύνει την κατάσταση. Τότε τίποτα δεν θα είχε νόημα. Κανένας ανθρώπινος πόνος, κανένα βασανιστήριο δεν θα ήταν γνώριμο σ’ Εκείνον και βέβαια τότε δεν θα είχε σηκώσει τις αμαρτίες μας πάσχοντας με ταπείνωση. Άκρα ταπείνωση! Δείχνει έτσι τον δρόμο και σ’ εμάς.
Πάνω στο σταυρό ανοίγει τον Παράδεισο στον Ληστή που μετανοεί, γυρεύει συγχώρεση για τους βασανιστές Του.
Έχουμε άραγε την τόλμη και ταυτόχρονα την ταπείνωση και την αγάπη ν’ ακολουθήσουμε το δικό Του παράδειγμα της συγχώρεσης και της αγάπης; Δύσκολα. Στεκόμαστε απαθείς απέναντι στη Σταύρωση σαν να πρόκειται για ένα θεατρικό γεγονός που λαβαίνει χώρα κάθε Μ. Πέμπτη στις εκκλησίες και δύσκολα συναισθανόμαστε το μέγεθος της πράξης. Το τραγικό είναι πως συνεχίζουμε να σέρνουμε τη θανατίλα μας ακόμη και μετά το μεγαλειώδες γεγονός της Σταύρωσης! Το ακόμη χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε και δεν δοξάζουμε τον Χριστό όταν μετά τη Σταύρωση ακολουθεί η Ανάσταση και μας αφορά όλους!
Δεν είναι ήττα ο σταυρός. Δεν είναι ήττα ο θάνατος πάνω στον σταυρό. Είναι ο θρίαμβος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο.
Τούτες τις μέρες λειτουργεί πολύ το θυμικό μέρος των ανθρώπων. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός δεν θέλει το συναίσθημά μας, το συναίσθημά μου. Δεν τον ενδιαφέρει η συγκίνησή μου το βράδυ της Μ. Πέμπτης στη Σταύρωση ή την Μ. Παρασκευή το πρωί στην Αποκαθήλωση. Αυτό που γυρεύει είναι η συμμετοχή στα Πάθη του.
Η προσφορά των δικών μας παθών και μικροτήτων. Να ανακαινιστούμε προσφέροντας σ’ Εκείνον τον χειρότερο εαυτό μας. Την θανατίλα και τις αμαρτίες, τα πάθη που κουβαλάμε να τα αφήσουμε στα πόδια Του και να πάρουμε Ζωή. Να μετάσχουμε σ’ αυτή και στην Αιωνιότητα.
Πώς; Αν σκεφτούμε πως ο Θεός κατέρχεται στη δική μου πραγματικότητα, στον παραλογισμό και τη μαυρίλα μου γιατί πραγματικά με αγαπάει κι αυτό έχει ως τίμημα τη σταύρωσή Του για εμάς. Για μένα. Όταν όλοι στην πραγματικότητα θέλουν με κάθε τρόπο να μου επιβληθούν, ο Θεός νοιάζεται για μένα χωρίς προσπάθεια επιβολής αλλά ως Αγάπη, θυσιάζεται, ταπεινώνεται, γίνεται ο μεγάλος χαμένος, για μένα. Ο Χριστός σταυρώνεται φανερώνοντας έτσι την απόλυτη αγάπη Του για τον θρυμματισμένο άνθρωπο. Με αυτή τη συνειδητοποίηση μπορείς να πας στο επόμενο βήμα. Να πιστέψεις στην Ανάσταση.
Γιατί ο Χριστός ήρθε για να σταυρωθεί και να σώσει τον κατακερματισμένο άνθρωπο και να αναστηθεί, νικώντας τον θάνατο και γεμίζοντας τον άνθρωπο ελπίδα αφού ο Άδης έχει πια νικηθεί. «εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή. ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνη, ζήσεται.» (Ιω.11, 25-26)
