Υπάρχουν ορισμένες στιγμές που ο Λόγος καλείται, ακριβώς επειδή έχει Λόγο, να υψωθεί και να μιλήσει χωρίς “τακτ”. Δίχως, ας πούμε, τα ψιμύθια και τις αβρότητες που τον φορτώνουμε αρκετές φορές για να μην θίξουμε ή και για να μην θιγούμε οι ίδιοι από την ευθύτητα του.
Αυτό συμβαίνει αν θες να μιλάς για Δημοκρατία. Να λες ελεύθερα την γνώμη σου, ειδικά όταν πιστεύεις πως κάτι δεν πάει καλά. Πως κάτι διατυπώνεται με τρόπο επικίνδυνο.
Και τέτοιος είναι ο τρόπος που μιλάμε τούτες ειδικά τις μέρες για την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου.
Ειδικά τούτες τις μέρες που η ιστορία έχει σελίδες ματωμένες.
Σίγουρα το σημερινό Πανεπιστήμιο δεν είναι απείκασμα των Μεσαιωνικών Πανεπιστημίων που αποτελούσαν “κράτος εν κράτει”, ήταν τελείως ελεύθερα και λειτουργούσαν έξω από το κράτος ως μικρές πολιτείες. Αυτά, ναι, ήταν χώροι ιεροί στους οποίους πράγματι υπήρχε άσυλο με την κυριολεκτική σημασία του όρου.
Αυτή η αντίληψη κυριάρχησε στην Ευρώπη ως πνευματική παράδοση και βέβαια πέρασε και στην Ελλάδα.
Η πραγματικότητα σήμερα μας λέει πως πουθενά δεν υπάρχει συνταγματική κατοχύρωση του ασύλου. Αυτό έχει μια εξήγηση βαθύτερη αν το σκεφτούμε. Η γνώση ήταν πάντα δύναμη και κίνητρο για επαναστάσεις και αλλαγές από τους νέους.
Η λέξη “άσυλο” είναι αρχαία ελληνική και σημαίνει αυτό που δεν έχει συληθεί, που είναι σώο, απαραβίαστο, ασφαλές. Από α στερ. + σύλη ( συλάω, σκυλεύω) ὁ, ἡ ἂσυλος, τό ἂσυλον
Όταν μιλάμε για κατάργηση του ασύλου στο μυαλό μας έρχονται οι εικόνες από το άρμα που ρίχνει την πύλη του Πολυτεχνείου τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου 1973, τα γεγονότα του Φλεβάρη της ίδιας χρονιάς που προηγήθηκαν στη Νομική Σχολή Αθηνών.
Δεν είναι τόσο απλό να δεχτούμε όσοι έζησαν τη Χούντα και τα γεγονότα, όσοι γεννηθήκαμε εκείνα τα χρόνια και μεγαλώσαμε στη Μεταπολίτευση, όλοι όσοι έχουμε βρεθεί σε φοιτητικές πορείες, μια “ελευθερία”, που εύκολα γίνεται ασυδοσία, κινήσεων εντός του Πανεπιστημιακού χώρου στις δυνάμεις Ασφαλείας!
Τι να θυμηθούμε; Τα παλαιότερα ή τα πρόσφατα; Επέμβαση της Αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ, πορείες φοιτητών που καταλήγουν στις γνωστές πια συμπλοκές με κουκουλοφόρους και ΜΑΤ τα οποία βρίσκουν ευκαιρία να χτυπήσουν – για ποιο λόγο άραγε;- φοιτητές, συλλήψεις φοιτητών, τρομοκράτες οι φοιτητές… Άρα, ευκαιρία να μπαίνει η αστυνομία ελεύθερα στα Πανεπιστήμια και να γίνεται χαμός!!!
Το ζήτημα του Πανεπιστημιακού Ασύλου δεν είναι ούτε απλό ούτε όμως και πολύπλοκο όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό από διάφορους, ειδικούς και μη. Ούτε κι η γράφουσα είναι “ειδική” διότι δεν είμαι νομικός.
Ωστόσο, δεν είναι απαραίτητο να έχεις τελειώσει τη νομική σχολή για να αντιληφθείς πως το μπέρδεμα σίγουρα ΔΕΝ ξεκινάει από τους φοιτητές και σίγουρα με την ισχύουσα νομοθεσία ΔΕΝ χρειάζεται ΚΑΜΙΑ τροποποίηση!
Ότι είναι ιερό και ουδείς έχει το δικαίωμα να το παραβιάζει αυτό είναι θεμελιώδης αρχή! Είτε πρόκειται για τάχα “αναρχικό” είτε για “διαμαρτυρόμενο” που καταστρέφει κάτι που δεν του ανήκει, είτε για οποιονδήποτε θεωρεί το Πανεπιστήμιο αλάνα και νομίζει πως μπορεί να συμπεριφέρεται όπως γουστάρει γιατί έτσι ορίζει η “προσωπική του ελευθερία” την οποία είναι αμφίβολο αν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί και τι πραγματικά είναι!
«Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι ένα δικαίωμα ιερό, με ιστορία αιώνων στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, και το δυσφημίζουν ή συμβάλλουν στον εκφυλισμό του όσοι ανεύθυνα και επιπόλαια το μετατρέπουν ή αφήνουν να μετατραπεί ή καλύπτουν ιδεολογικά τη μετατροπή του από άσυλο των ιδεών σε άσυλο βιαιοπραγιών και καταστροφών», Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου – Εισηγητής Αντ. Μανιτάκης, Ψήφισμα για το Ζήτημα του Πανεπιστημιακού Ασύλου, Αθήνα 2007, σελ. 4.*
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Καταρχήν να πούμε πως το Πανεπιστημιακό Άσυλο δεν είναι Συνταγματικά κατοχυρωμένο όμως ο νομοθέτης έχει προβλέψει για την διαφύλαξή του με τους εξής Νόμους: Ν. 1286/1982, Ν. 4485/2017- ο τελευταίος είναι ο Νόμος Γαβρόγλου που ισχύει σήμερα μετά την κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου με τον Νόμο Διαμαντοπούλου Ν. 4009/2011 (ο οποίος επέτρεπε την είσοδο οποιουδήποτε στους πανεπιστημιακούς χώρους, αλλά ΔΕΝ επέφερε ΚΑΜΙΑ αλλαγή ούτε μείωση στην εγκληματικότητα και στις παραβατικές πράξεις από “ξένα” προς το Πανεπιστήμιο στοιχεία!).
Ως προς τον ισχύοντα Νόμο, ο οποίος ρυθμίζει το άσυλο ακριβώς όπως ο Νόμος Ν. 1286/1982, την απάντηση για το “τι” και “πώς” επεμβαίνει και “πότε” η αστυνομία και “γιατί” μας τη δίνει ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου, Ιωάννης Μανωλεδάκης, με ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Το ΒΗΜΑ, 17.09.2006, σελ. B55:«δεν χρειάζεται κανένας απολύτως επαναπροσδιορισμός της έννοιας του ούτε αλλαγή της νομοθεσίας που το προβλέπει. Η υπάρχουσα ρύθμιση είναι υπερεπαρκής για να αποτραπεί η τέλεση σοβαρών εγκληματικών πράξεων είτε εντός του χώρου του Πανεπιστημίου είτε µε ορμητήριο το Πανεπιστήμιο…»
…«αν λοιπόν η αστυνομία βλέπει να τελούνται στον πανεπιστημιακό χώρο που καλύπτεται από το άσυλο τέτοια εγκλήματα (ή πληροφορείται ότι τελούνται και δεν ενεργεί), τότε δεν φταίει βέβαια το πανεπιστημιακό άσυλο για ό,τι συμβαίνει, αλλά η ίδια η αστυνομική δύναμη που δεν επεμβαίνει αυτεπαγγέλτως (χωρίς να χρειάζεται οποιαδήποτε άδεια πανεπιστημιακού οργάνου), προφασιζόμενη το εμπόδιο του ασύλου».
Αυτό σημαίνει δηλαδή πως, όταν γύρω από το Πολυτεχνείο διακινείται πρέζα, η αστυνομία οφείλει να επεμβαίνει αυτεπαγγέλτως! Όχι να κάθονται τα ΜΑΤ και οι αστυνομικοί να κοιτάζουν το φεγγάρι! Όταν γνωρίζουν ότι στις Σχολές γίνεται διακίνηση επίσης να επεμβαίνουν! Όταν οι Χρυσαυγίτες την πέφτουν σε φοιτητές άλλων χώρων επίσης να επεμβαίνουν, όταν υπάρχει βιασμός, όταν μπαίνουν οι φίλοι τους “οι μπαχαλάκηδες”- διότι έλεος πια με τα παιδιά που είναι του αναρχικού χώρου!!!- όταν μπαίνουν για προβοκάτσιες οι δικοί τους επίσης να επεμβαίνουν!
Αυτά κι άλλα συνιστούν κατάλυση του ασύλου και καλείται η αστυνομία να το διαφυλάξει! Όχι να περιμένει να μπει στην κάθε Σχολή και να πετάξει ληγμένα δακρυγόνα δέρνοντας όποιον βρουν τα ΜΑΤ μπροστά τους! Και μην πει κάποιος πως θα είναι διαφορετικά…
Ένα βήμα πίσω κάνουμε με τη νομιμοποίηση της κρατικής βίας! Αυτό είναι το δια ταύτα. Πέραν των άλλων “κακών λογισμών” που βάζουμε όσοι “κακοί” σκεπτόμενοι…
Δηλαδή, γιατί τώρα; Σε στιγμές κρίσιμες που συζητούνται σοβαρά ζητήματα λχ….
Αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό, γιατί τελικά βρισκόμαστε πάντα αντιμέτωποι με την Κρατική βία και τρομοκρατία των Μέσων Ενημέρωσης προκειμένου να παρθούν ερήμην αποφάσεις σημαντικές…
Το διακύβευμα είναι η Δημοκρατία! Ποια Δημοκρατία; Αυτή που βρέθηκε τον Απρίλη του 1967 και τον Νοέμβρη του 1973 κάτω από τις ερπύστριες των αρμάτων μάχης.
Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, η ελευθερία έκφρασης, η επιστημονική ελευθερία, η διαφωνία, ακόμη και η αιρετική στάση και σκέψη μιας κοινωνίας, γεννιούνται στα Πανεπιστήμια.
Η κατάλυση του ασύλου είναι ένα βήμα κατάλυσης της διαφωνίας από την πιο ελεύθερη, την πιο δυναμική, την πιο όμορφη, την πιο ελπιδοφόρα πλευρά της κοινωνίας, τους νέους ανθρώπους!
Η Δημοκρατία είναι βέβαιο πως δεν περιφρουρείται με λόγια.
