Ένας γεωργός είχε έξι αγόρια. Όταν ήταν μικρά, ήταν ευχαριστημένος που απόκτησε τόσα παιδιά, γιατί, όταν μεγάλωναν, θα τον βοηθούσαν στη δουλειά.
Είχε όμως ένα παράπονο απ’ αυτά: όλο μάλωναν μεταξύ τους και ποτέ τους δεν μόνοιαζαν. Όσο ήταν σε μικρή ηλικία, δεν έδινε και τόση σημασία, γιατί νόμιζε πως, μεγαλώνοντας, θα διορθώνονταν. Αλλ’ εκείνα, όσο μεγάλωναν τόσο δε χώνευαν το ένα τ’ άλλο, και πιάνονταν με το παραμικρό. Και το χειρότερο ήταν που, καθώς μάλωναν διαρκώς μεταξύ τους, δεν έκαναν καμιά δουλειά σωστή.
Ο καημένος ο πατέρας τους τα συμβούλευε, αλλ’ εκείνα δεν τον άκουγαν. Τα χωράφια έμεναν απεριποίητα, τα ζώα το ίδιο, κι ο γεωργός κόντευε να τρελαθεί από την απελπισία του.
Μια μέρα όμως, σκέφτηκε ν’ αλλάξει τακτική. Κάλεσε τα παιδιά του και τους είπε να του φέρουν καμιά δεκαριά βέργες από λυγαριά. Εκείνα του τις έφεραν κι ο γεωργός τις έδεσε όλες μαζί και τους είπε:
– Όποιος σπάσει αυτές τις βέργες, θα κληρονομήσει όλη την περιουσία μου, όταν πεθάνω.
Έπιασε ο μεγαλύτερος το δεμάτι με τις βέργες, δοκίμασε, έβαλε όλη του τη δύναμη, αλλά, δεν μπόρεσε να τις σπάσει.  Δοκίμασε ο δεύτερος, ο τρίτος, δοκίμασαν όλοι, αλλά κανένας δεν το κατόρθωσε. Τότε ο πατέρας τους έλυσε το δεμάτι κι έδωσε μια βέργα στον καθένα.

 – Σπάστε τη! είπε.

    Φυσικά, και τα έξι παιδιά έσπασαν τη βέργα, που είχε πάρει το καθένα τους.

    – Αυτό να σας γίνει μάθημα, τους είπε ο πατέρας τους. Μια – μια, οι βέργες σπάζουν εύκολα. Όλες μαζί όμως δεν σπάζουν, ό,τι και να κάνετε. Και σεις σαν τις βέργες είσαστε. Αν εξακολουθείτε να μαλώνετε, ένας – ένας σας θα καταστραφεί. Αν μονοιάσετε όμως και κοιτάζετε όλοι μαζί τις δουλειές μας, τότε θα γίνετε πλούσιοι και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να σας βλάψει.
Τα παιδιά κατάλαβαν εκείνο το μάθημα κι από κείνη την ημέρα δεν μάλωσαν πια μεταξύ τους, γιατί ήξεραν τώρα πως η ομόνοια φέρνει τη δύναμη και την επιτυχία.
(Μύθοι του Αισώπου)     

Ο μύθος των παιδιών που τσακώνονται θυμίζει πολύ τους Έλληνες. Μόνο όταν μονιάζουν καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες και να τα βγάλουν πέρα στα μεγάλα ζόρια.
Αυτό έδειξαν οι πυρκαγιές. Αλληλέγγυοι στάθηκαν κι έσβησαν φωτιές, έσωσαν σπίτια κι ας καίγονταν τα δικά τους, έτρεξαν να συμπαρασταθούν στους πληγέντες.
Αυτό έδειξε ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη! Στο φέρετρό του ακούμπησαν όλοι, ξεχνώντας κάθε διαφορά, κάθε ιδεολογία, το μόνο που τους ένωνε ήταν η αγάπη του Μίκη για την Ελλάδα και η μουσική του, οι αγώνες του που είχαν σημείο αναφοράς την Ελλάδα.
Μας ένωσε ο Μίκης κι η Ελλάδα!

Κι όμως, υπάρχουν πράγματα που μας φανατίζουν και μας διχάζουν. Μας κάνουν να βγάζουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Ειδικά το διάστημα αυτό με την πανδημία και τον εμβολιασμό.
Βλέπω εμβολιασμένους να αντιμετωπίζουν με εχθρότητα τους ανεμβολίαστους. Έτυχα σε περιστατικό όπου άνθρωπος μπήκε επιθετικά σε κατάστημα και αρνιόταν να καλυφθεί με μάσκα γιατί είναι επικίνδυνο για την αναπνοή. Ο παραλογισμός στο απόγειο του.  Βλέπω μια κατάσταση μανίας και κακίας από όλες τις πλευρές κι αναρωτιέμαι από ποιον καλλιεργείται όλο αυτό.
Μήπως τελικά καλλιεργείται από την τηλεόραση κι όλα τα ΜΜΕ, και τα διαδικτυακά!, αυτή η ένταση, αυτός ο διχασμός που παρατηρείται στις μέρες μας; Άλλωστε τα συμφέροντα, όλων ανεξαιρέτως, είναι πολλά και μεγάλα. Εκτός από του απλού ανθρώπου…
Σίγουρα υπάρχει φόβος μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, αλλά εδώ έχουμε φτάσει σε συμπεριφορές και καταστάσεις που ξεπερνούν τα όρια του λογικού και του παράλογου ακόμη!
Το ίδιο το κράτος συμπεριφέρεται απέναντι στους ανεμβολίαστους όπως σε μιάσματα! Σχεδόν όπως ήταν κάποτε οι χανσενικοί για την κοινωνία.
Βάζει σε αναστολή τους υγειονομικούς του και πείθει άπαντες ότι το πρόβλημα της πανδημίας είναι οι υγειονομικοί!
Και εν γένει κάθε ανεμβολίαστος που είναι κακός, ανεύθυνος, εγκληματίας…
Αυτή η στάση, που δεν έχει καμία σχέση με τη συμπεριφορά ενός δημοκρατικού κράτους, το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι να δημιουργείται πόλωση, αντίδραση, διχασμός.
Προκύπτουν καταστάσεις όπως αυτές του Παλαμά Καρδίτσας και μετά τραβάμε τα μαλλιά μας! Βρήκαν ευκαιρία κάποιοι επιτήδειοι να βγάλουν χρήματα από τον φόβο άλλων ανθρώπων, την άγνοια ή την πραγματική, για προσωπικούς λόγους, άρνηση.
Το κράτος παριστάνει τον τιμωρό, αλλά θα έπρεπε πιθανότατα να τιμωρήσει πρώτα τον εαυτό του για τις αμφιβόλου δημοκρατικού χαρακτήρα αποφάσεις του!
Τα διλήμματα είναι σημαντικά, αλλά κι ο σεβασμός των δικαιωμάτων μεγαλύτερος. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο και θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ο ουσιαστικός διάλογος, η πειθώ, αν είναι μονόδρομος, όχι το «αποφασίζομεν και διατάζομεν»!
Η πειθώ έχει ξεχαστεί σε κάποιο ντουλάπι με άχρηστα κι έχει πιάσει αράχνες! Επιλέχθηκε ο φόβος. Από την άλλη το εύλογο ερώτημα είναι: «Αν εσύ ήσουν κυβέρνηση, τι θα έκανες σε μια τέτοια στιγμή;». Απάντηση εύκολη δεν υπάρχει και όποιος πει το αντίθετο ψεύδεται. Είμαστε σ’ έναν κύκλο φαύλο, γεμάτοι δυσπιστία και καχυποψία. Εχθρότητα και καμία διάθεση για προσέγγιση και ομογνωμία με σεβασμό του ενός απέναντι στον άλλο μέσα σε πνεύμα κατανόησης και των προσωπικών ιδιαιτεροτήτων, αλλά και της στιγμής που η ανθρωπότητα βρίσκεται. Μοιάζουμε με θρησκευτικές σέχτες που είναι λ.χ. εναντίον των μεταγγίσεων αίματος και προτιμούν να θυσιάσουν μια ζωή παρά να παραβιάσουν αυτό που πιστεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια δεν έχει γίνει απολύτως ξεκάθαρο ποιος θα θυσιαστεί, ο εμβολιαζόμενος ή ο ανεμβολίαστος. Διότι γι’ αυτό και η έριδα! Γι’ αυτό το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός!
“Σύμμαχος” σ’ αυτή την τακτική, αλλά και πρωτεργάτες του πανικού και του τρόμου είναι από την αρχή όλα τα ΜΜΕ.
Βέβαια αυτό είναι αμφίδρομο καθώς ταυτόχρονα υπάρχουν πόσες σελίδες, κανάλια, κ.α. που τροφοδοτούν με άλλου είδους ειδήσεις εκείνους που αμφισβητούν! Το πρόβλημα, λοιπόν, διογκώνεται, οι άνθρωποι βρίσκονται σε σύγχυση και αντί να τούς εξηγούνται τα πράγματα, οι οξείες αντιπαραθέσεις, τα μαλλιοτραβήγματα στα κανάλια των διαφόρων επιστημόνων, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις τάχα για το καλό των πολιτών, μπερδεύουν, απελπίζουν, φοβίζουν τους ανθρώπους που ακούν και νόημα δεν βγάζουν!
Εντέλει, μεγαλώνει μόνο η μισανθρωπία, η μισαλλοδοξία, ο φανατισμός. Και καλά κρατεί ο ιδιότυπος φασισμός που αχνοφάνηκε απ’ την αρχή της πανδημίας. Ο έλεγχος των μαζών.
Εκεί βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα. Το βαθύ πρόβλημα. Στον ανακύψαντα έλεγχο των μαζών είτε μέσα από την εφαρμογή των καθολικών μέτρων και την ευκολία αποδοχής τους, είτε μέσα από την «αλήθεια» που καθένας ευαγγελίζεται και φωνάζει πως κατέχει και προσφέρει στον λαό.
Ωστόσο, ο λαός έχει πάντα περισσότερα να τον ενώνουν απ’ αυτά που ίσως τον διχάζουν. Αν δεν γίνει αυτό κατανοητό τότε θα είναι έρμαιο οποιουδήποτε κουνάει τη σημαία της «αλήθειας» και πράττει «για το καλό του»! Επικίνδυνες μέρες ζούμε κι η διάσπαση, η διχόνοια για όποιο λόγο, μόνο εναντίον των πολιτών μπορεί να είναι. Τα κλαδιά όταν είναι όλα μαζί δεν λυγίζουν, δεν σπάνε. Αυτό ήταν και είναι και το μήνυμα του Οικουμενικού και Πανέλληνα Μίκη Θεοδωράκη, Ενότητα, Ομόνοια για Ελευθερία και Δημοκρατία!