Τις τελευταίες εβδομάδες όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με την υπόθεση του γνωστού ηθοποιού και σκηνοθέτη, αλλά και άλλων ηθοποιών- σκηνοθετών οι οποίοι χρησιμοποίησαν τη θέση τους στον χώρο του θεάτρου προκειμένου να   έχουν ωφέλη σε σεξουαλικό επίπεδο χωρίς τη θέληση των ατόμων που τους καταγγέλλουν.
Τραγικό, εξοργιστικό, οδυνηρό, φοβερό, κατάπτυστο. Κι ό,τι μπορεί να πει κανείς.
Αποτέλεσμα χειραγώγησης του αδύνατου από τον “δυνατό” που κατέχει μια κάποια θέση εξουσίας.
Γιατί, πέρα απο το προσωπικό πάθος, μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός πως όλοι όσοι βρίσκονται καταγγελλόμενοι τούτη τη στιγμή είναι ή υπήρξαν επιτυχημένοι στον χώρο τους.
Η εξουσία είναι πρόβλημα αν δεν ξέρεις πώς να διαχειριστείς τα πράγματα. Αν δεν έχεις το ήθος και το σθένος να αρθείς πάνω από πάθη και προσωπικά οφέλη προκειμένου να κάνεις αυτό και μόνο που σου ανατέθηκε ή συνέβη λόγω καταστάσεων να είσαι σε θέση να κάνεις.
Φαίνεται ότι θολώνει το μυαλό, η κρίση αμβλύνεται, ακόμη και η αξιοπρέπεια πάει περίπατο μόνο και μόνο γιατί το αίσθημα υπεροχής έναντι των άλλων επικρατεί.
Μεγάλη παγίδα η εξουσία. Οι ηθοποιοί θα έπρεπε να το γνωρίζουν εφόσον έχουν διδαχθεί αρχαία τραγωδία. Το πρόσωπο του Κρέοντα, στην τραγωδία “Αντιγόνη” του Σοφοκλή, και η τύχη του θα έπρεπε να έχει διδάξει σε όλους τι παθαίνει όποιος διαπράττει “ύβριν” απέναντι σε θεούς και ανθρώπους. Τρελαίνει η εξουσία. Γίνεται πάθος η ίδια που τρέφει τα άλλα πάθη. Αυτό το “κατά συρροήν” δηλώνει ότι η “αιδώς”- δώρο θεϊκό από τον Δία κατά τον Πρωταγόρα για να συνυπάρχουν οι άνθρωποι- όχι μόνον αγνοείται, αλλά και καταπατάται και εξαφανίζεται.
Όμως οι νόμοι οι συμπαντικοί και θεϊκοί, όπως τους ξέρουμε από την αρχαία ελληνική τραγωδία, δεν αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους. Όταν υπάρχει ύβρις, ακολουθεί η άτις, η τίσις και εντέλει η Νέμεσις για να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Αυτή που φέρνει την πτώση.
Τρελαίνει η εξουσία. Όταν δεν έχεις επίγνωση του μέτρου. Όταν δεν υπολογίζεις κανέναν νόμο, θεϊκό ή ανθρώπινο. Όταν δεν υπολογίζεις τον άνθρωπο.
Το να σε υπερασπιστεί κάποιος μειώνοντας, εκμηδενίζοντας, διαστρεβλώνοντας τον πόνο και τα μαρτύρια των ανθρώπων που πλήγωσες, βίασες, κατέστρεψες και να προσπαθεί να σε αθωώσει, είναι επίσης ύβρις…
Το να γίνεται αυτό το θέμα κυρίαρχο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής του τόπου- μαζί με τον κορονοϊό- είναι επίσης και ύποπτο. Όχι για το αν θα παραιτηθεί η υπουργός Πολιτισμού, αυτή έχει κάνει ήδη πολλά ατοπήματα και απ’ ό, τι φαίνεται δεν έχει τέτοια ευαισθησία, αλλά για το τι συμβαίνει όσο “παίζει” μόνο γνωστό σκηνοθέτη και ηθοποιό…
Άλλωστε έχουμε συνηθίσει σε νομοσχέδια που ψηφίζονται νύχτα, με συνοπτικές διαδικασίες, που δεν παίρνει κανείς χαμπάρι….
Η εξουσία τρελαίνει και οι φορείς της διαπράττουν ύβρεις αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες πρώτα για τους απλούς ανθρώπους- πολίτες και βέβαια για τους ίδιους, αφού όσοι έχουν εξουσία είναι πάντα πεπεισμένοι ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο. Μέχρι τη στιγμή της αλήθειας.
Μέχρι την ώρα που κάποιο στραβοπάτημα θα τους αναγκάσει να σωριαστούν σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.