Εκεί που όλα έβαιναν καλώς μετά τη …μεγάλη έξοδο από την καραντίνα κι ενώ ράβαμε τις πληγές μας, οικονομικές, ψυχολογικές, ηθικές, ως λαός και προσπαθούσαμε να ξαναφέρουμε τους τουρίστες στον επίγειο παράδεισο που λέγεται Ελλάδα, να προωθήσουμε τον εσωτερικό τουρισμό, να γλεντήσουμε, να κάνουμε τα πανηγύρια μας όπως μόνο εμείς γνωρίζουμε, τους γάμους, τα βαφτίσια και όλες τις εκδηλώσεις του κοινωνικού βίου, εκεί που τρέχαμε και δε φτάναμε με τον Ερντογάν (κι ακόμη τρέχουμε και θα τρέχουμε για πολύ καιρό…) – ξαφνικά, ακούστηκε η γνωστή λέξη “κρούσμα”!
Πώς, πού, πότε; Τα πάρτι! Οι βαφτίσεις! Οι γάμοι! Τα γλέντια!
Σαν τις σαρδέλες κολλημένοι ένας πάνω στον άλλον και να τα καινούργια κρούσματα πρώτη είδηση της ημέρας!
Και πού ήταν αυτά βρε παιδιά τόσο καιρό; Κρύβονταν; Περίμεναν τα γλέντια για να εκδηλωθούν; Κι οι τουρίστες; Αθώοι; Τους ελέγξατε; Μας ήρθαν όλοι εντάξει; Ή μήπως ήρθαν κι έφεραν μαζί με τα ευρώ και τα δολάρια και κάτι από τη νόσο;
Το φοβερό στην ιστορία, πέρα από την “ιχνηλάτηση” των κρουσμάτων, είναι ο πανικός των ΜΜΕ. Εκεί που τελειώνει η λογική αρχίζουν τα ΜΜΕ! Είτε στην τηλεόραση είτε στο διαδίκτυο το μήνυμα που περνάνε σχεδόν από την πρώτη στιγμή της επανάκαμψης των κρουσμάτων είναι: “Προσοχή! Θα πεθάνουμε όλοι!”
Και πού πήγε βρε παιδιά το “ελληνικό θαύμα” για το οποίο μιλούσε όλος ο κόσμος; Εμείς δεν ήμασταν που τα είχαμε καταφέρει τόσο καλά και μειώσαμε τα κρούσματα και τους θανάτους; Πώς φτάσαμε τώρα στον πανικό; Εμείς δε λέγαμε, μας λέγατε δηλαδή και λέγαμε, πως θα μας βοηθήσει ο ήλιος ο ηλιάτορας, ο ήλιος ο ελληνικός που είναι ζεστός και θα εμποδίσει τυχόν εξάπλωση του ιού; Πώς φτάσαμε τώρα εδώ;
Δεν σου φτάνει το προσωπικό άγχος, η υπάρχουσα κατάθλιψη από το διάστημα της καραντίνας που τη βλέπεις να επιστρέφει, το αίσθημα αβεβαιότητας, η ανησυχία για τον τόπο σου που οικονομικά έχει σχεδόν καταστραφεί- για να μη πούμε ολοκληρωτικά- έχεις και τα ΜΜΕ σαν τον Χάρο να ουρλιάζουν.
Ένα καλοκαίρι γι’ άλλη μια φορά δύσκολο. Με πυρκαγιές, με Τούρκους στο Αιγαίο, και τώρα με τον ιό Covid-19 να απειλεί. Γιατί σίγουρα απειλεί, αλλά ίσως όχι τόσο όσο προσπαθούν να μας κάνουν τα ΜΜΕ με τον πανικό να πιστέψουμε. Άλλωστε τα μέτρα πρόληψης είναι γνωστά και τηρούνται από κάθε λογικό άνθρωπο. Μέσα σ’ όλα βέβαια έχουμε και τη χρήση της μάσκας.
Μασκοφόροι- εκδικητές… Μετά τις ασυμφωνίες κατέληξαν σε ομοφωνία. Ναι στη χρήση μάσκας παντού.
Με τις αμφιβολίες να μας τρώνε για το πόσο καλό και ταυτόχρονα κακό μπορεί να κάνει μια μάσκα τόσο σε υγιείς ανθρώπους όσο και σε ανθρώπους με αναπνευστικά προβλήματα. Και πόσες μάσκες χρειάζεται κάποιος σε μια μέρα; Γιατί με μια μάσκα δεν σώζεται η κατάσταση.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αγοράσουν ούτε αυτή τη μάσκα. Δεν θα έπρεπε να είναι μέσα στην κρατική μέριμνα η διανομή μασκών για όλο τον πληθυσμό; Αν δηλαδή βγει το εμβόλιο μόνο όσοι έχουν θα το κάνουν;
Οι μαθηματικοί υπολογισμοί δεν είναι ευοίωνοι και τα πράγματα κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν. Η ουσία όμως βρίσκεται στη συνεργασία τόσο των πολιτών όσο και του Κράτους και, κυρίως, χωρίς τη διασπορά πανικού. Ίσως αυτό να είναι πιο σημαντικό και το πλέον σωτήριο. Γιατί τα προβλήματα που φαίνεται πως θα αντιμετωπίσουμε είναι πολύ μεγάλα…